Ríkisstjórnin er týnd

 

Allsherjar útkall björgunarsveita

 

 

Skilti hefur verið sett upp á flötinni fyrir framan stjórnarráð Íslands því ríkisstjórnin er týnd. Er fólk beðið að svipast um í bakgörðum og á vinnusvæðum eftir ummerkjum um veru þessara 12 STARFSKRAFTA, sem hafa ekki skilað sér heim frá því á fimmtudagskvöld. Síðast sást til þeirra um miðnætti eftir lokaafgreiðslu bensín- og brennivínsfrumvarpsins og er talið að þetta síðasta útspil í björgunaráætluninni til handa heimilunum hafi riðið þeim að fullu. Enda virðast björgunaraðgerðirnar til þess fallnar að keyra heimilin endanlega í þrot.

Fjörur verða gengnar í dag ef næg þátttaka fæst.  Fjörubál verður kveikt að lokinni göngu þar sem hægt verður að grilla (stjórnina ef hún finnst) og búi einhverjir svo vel að eiga gítar væri gott að taka hann með.

Látum ekki skuldasúpu heimilanna aftra okkur frá því að njóta dagsins.

ESB í skugga réttvísinnar

Heyrði ekki betur en hausaveiðarinn mikli, Eva Joly bjargvættur íslenskrar alþýðu og einkavinur  íslenska ofurálitsgjafans, sé ekki ánægð með forystu framkvæmdarstjórnar ESB. Samkvæmt frétt RÚV sækist hún eftir sæti á Evrópuþinginu, en þangað segist hún eiga eitt erindi og það er að koma forseta framkvæmdarstjórnar, José Manuel Barroso frá kjötkötlunum.

Þetta er virðingarvert markmið en væri enn betra ef frúin útvíkkaði hugmyndina ögn meira og einsetti sér að koma Evrópusambandinu fyrir kattarnef í eitt skipti fyrir öll.

Eitt og annað virtist þó vanta upp á fréttina. Má þar fyrst nefna að sem heimsþekktur refsivöndur fjárglæpamanna vekur markmið Joly upp spurningar um heiðarleika JMB. Heiðarleika framkvæmdastjórnarinnar og heiðarleika Evrópusambandsins þegar allt er talið til.

Varla er aðgerðarleysi JMB nægileg ástæða fyrir stjörnudómara, sem farið hefur með hala og bæði  eyru harðvítugra fjárglæframanna út úr hringnum, að setja sigtið á þessa blekklessu ESB. Það væri eins og fyrir kollega hennar Baltazar dómara á Spáni að gefa út ákæru á barnfóstruna fyrir að gleyma að setja barnið í regngalla. Gruggið í ESB-vatninu hlýtur að hafa komið inn á borð rannsóknardómarans Evu Joly. Veiðihárin standa stíf á mjá-mjá-Joly.

Þetta leiðri svo hugann að því hvort Joly hafi gert vinkonu sinni Jóhönnu, forætisráðherra jafnréttismála viðvart um spillinguna í fyrirheitna landinu. Heilög Jóhanna getur illa lagt nafn sitt við aðildarumsókn að jafn vafasömum félagsskap nú eftir að hún hefur verið smurð og krossuð. Þótt Jóhanna hafi hafnað málflutning andstæðinga ESB, þá gegnir öðru máli ef upplýsingarnar koma frá sjálfu átrúnaðargoði ríkisstjórnarinnar. Þarf Jóhanna ekki að svara fyrir þetta? 

Fréttamenn hinnar stjórnlægu fréttastofu báru okkur fréttina um framboð og markmið Joly án þessa að spyrja hvað tæki við þegar búið væri að hreinsa stíuna. Varla efast þeir um að Joly takist ætlunarverkið. Ekki eyðir Joly ævinni í skúringar? Hvar verður Joly um næstu jól?

Og þá væri ekki úr vegi að upplýsa í hvað mörg ár til viðbótar við fáum að njóta þeirra gleði að greiða Joly 70 milljónir á mánuði fyrir fjögurra daga vinnu.

 

Mynd 1: www.naturavox.fr

Mynd 2: www.forumnacional.net

 

Nýja hugsun, nýja stjórn

Fyrir nokkrum árum fór hér fram lífleg umræða um innflutning á norskum kúm eða kúavísum eins og það var þá kallað. Þetta var á uppgagnstímum og margir bændur vildu stórar kýr, meiri mjólk og meiri hagræðingu. Mótrökin voru að norsku kýrnar væru of þungar á fóðrum og of þungar á fæti, að auki gætu þær borið hingað sjúkdóma sem ekki hefðu numið hér land áður. En þau rök sem helst hlutu hljómgrunn hjá almenningi voru þau að líklega væri íslensk kúamjólk hollari en önnur mjólk. Efnasamsetning mjólkur væri önnur en í skandínavískum kúm og orsakaði síður sykursýki í börnum. Hagræðingarbændur lutu í lægra haldi í umræðunni. Við þökkum fyrir það núna.

Ekki er víst hvernig þessari deilu hefði lyktað hefðum við verið gengin Noregskonungi á hönd eins og nú er komið. Norsk náðarsemi hefði þá að líkindum sent okkur vísana óumbeðin og nú væru allar mýrar sneisafullar af kviðsokknum kúm af tröllslegu norsku kyni, svo ekki sé minnst á umframmjólkina í flórnum. Hefðum við verið gengin í ESB hefði umræðan líklega aldrei átt sér stað því þá væri hver bær á Íslandi með sinn sérstaka evrópska kúastofn vegna nýjungagirni bænda og reglna ESB um óheftan flutning kvikfjár milli sambandslanda. Huppa og Skjalda hefðu þá farið sömu leið á ruslahauga sögunnar og hálstau alþingismanna.

En nú gætu daga Skjöldu aftur verið að renna upp. Menn eru að uppgötva að smátt sé ekki bara fallegt heldur getur smátt líka verið hagkvæmt. Gömlu evrópsku kúakynin sem flutt voru til Bandaríkjanna fyrir meira en 200 árum eru nú að fá uppreisn æru. Eftir áratuga kynbætur sem miðuðu að því að tröllgera þessar skepnur; auka kjöt og mjólkurframleiðslu þeirra hafa menn komist að því að fóðrun þeirra svari tæplega kostnaði. Dvergarnir frá Hereford skila eftirsóttari afurð en kynbættu risaeðlurnar og það má jafnvel hafa þá sem gæludýr í garðinum ef svo ber undir. Þessi krútt eru svo vistvæn.

Landnemakýr þykja nú aftur kostagripir. Um 300 hjarðir eru nú vítt og breitt um BNA og eftirspurnin eykst. Dýrt fóður, takmörkuð beitarlönd breyta hugsun bænda. Það virðist reyndar þurfa kreppur með reglulegu millibili til að rétta af kompásinn, en þeir sem hugsa hraðast komast best út úr kreppunum. Á Íslandi kjósa menn yfir sig ríkisstjórn sem hvorki getur, kann né þorir.

Hér sitjum við upp með ríkisstjórn sem hugsar ekki neitt. Hún ber dauðann í sér. Ríkisstjórn sem læsir tapskýrslur bankanna inni í loftþéttum hólfum og dulkóðar innihaldið; einvers konar þyrnigerði bernskuheima. Ef einhver hugsun er á bak við þessa aðgerð má leiða að því líkum að meðan skýrslurnar koma ekki fyrir sjónir almennings þá séu þær bara ekki til. Þetta er gamla sagan um strútinn í sandgryfjunni.

Til að breiða yfir hugmyndafátæktina dregur ríksistjórnin hvert gæluverkefnið á fætur öðru upp úr pússi sínu. Allt óarðbær verkefni sem hafa þann tilgang einan að hefta einstaklingsfrelsi; einstaklings hugsun. Verkefni sem urðu til á velmegunarárum þegar kostnaður var afstætt fyrirbæri.  Tíminn sem ætti að fara í að keyra atvinnulífið í gang og koma þannig í veg fyrir gjaldþrot heimilanna fer nú í að vasast í einkamálum einstaklinga. Þegar ekki vill betur til er fatasmekkur fólks orðinn mál málanna. Bindi um háls þykir eitthvað svo púkó, en strengur um lend þarf nú nauðsynlega að uppfylla ýtrustu þekjustaðla siðapostulanna. 

Fólk er ekki að fara fram á mikið, aðeins að stjórnin láti hendur standa frammúr ermum. Vinni með það sem við höfum (landnámskýr ef ekki vill betur) og noti ímyndunaraflið. Leyfa frumlegri hugsun að njóta sín í atvinnulífinu. Láta þá sem kunna til verka spreyta sig án þess að standa sífellt með björgunarhringinn á bakkanum.  Það eru til peningar í landinu til að leggja í rekstur þessara fyrirtækja sem nú safnast upp í peningageymslum ríkisbankanna. En það er enginn tilbúinn að leggja út í slíkann rekstur með Steingrím Joð og sóvéthersveitir hans andandi ofan í hálsmálið. Þessi stjórn sem við búum við hugsar í ríkislausnum. Hún kann bara að dreifa annarra manna fé og nú þegar það er ekki fyrir hendi þá er hún andlaus. Hún á að sjá sóma sinn í því að fara frá og láta öðrum eftir að koma hjólum atvinnulífsins aftur í gang.

Forfeður okkar tóku áhættu þegar þeir fluttu bústofn sinn til Íslands, en það var þeirra val og þeir lifðu hér af. Þeir höfðu áræðið og útsjónasemina sem svo tilfinnanlega skortir hjá ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms Joð. Hugur þeirra stóð hærra og það þurfti ekki að segja þeim að lífsbjörgin hafði forgang yfir dægurdekrið.

Enda vissu menn þá enn til hvers blóðið rann í æðum þeirra.

Orðstír RÚV fer víða.

Miðillinn hefur sérhæft sig í að flytja landsmönnum einhæfan boðskap og aldrei annað en það sem starfsmönnum og útvöldum stjórnmálamönnum er þóknanlegt. Þetta hafa erlendir erindrekar rekið augun í og séð að þarna mætti fylgja fordæmi. Og nú hefur hinn nútímalegi Messías í BNA séð sér leik á borði og komið sér upp víðlíka verkfæri til að tryggja að rétti prófíllin sé alltaf sýndur þegar hann á í hlut.

Það hefur nefnilega borðið dálítið á því að undanförnu að Pressan sé farin að þreytast á hundaólinni sem hún sjálfviljug setti á sig þegar Barak Obama sté fram á leiksviðið. Stóru dagblöðin og sjónvarpsstöðvarnar, eins og Washington Post og New York Times, ABC og MSNBC, eru að átta sig á að sjónhverfingin sem þau féllu svo flöt fyrir er nú akkúrat það sem hún er. Blettirnir á geislabaugnum eru raunverulegir rétt eins og tvísagan í flestum málum og það dugir ekkert Silvo til að má þetta af.

Í upphafi voru miðlarnir himinlifandi yfir að draumaprinsinn skyldi hreppa konungdóminn, en nú eru að renna á þá tvær grímur. Obama líður enga lausung í samskiptum við fjölmiðla. Blaðamannafundirnir eru þaulskipulagðir og Obama ákveður fyrirfram hverjir megi spyrja spurninga og hann ákveður líka hvaða spurningarnar má bera fram. Vandinn er að Obama getur ekki alltaf séð fyrir að einhverjir ódannaðir fréttasnápar reyni að slá keilur á hans kostnað með óþægilegum spurningum. Og ljósmyndararnir eru ekkert betri. Ef sá gállinn er á þeim neita þeir sér ekki um að mynda Messa við að bora í nefið eða eitthvað enn nú óforsetalegt.

En þegar neyðin er stærst........... fréttist það til BNA að á Íslandi gætu stjórnvöld komist upp með morð af því að þau ættu fréttamiðil sem aldrei sýndi annað en sólina á sunnudögum þegar stjórnvöld væru annars vegar. Nú þegar 100 daga hveitibrauðsdögum Obamastjórnarinnar er lokið og grimmur hvunndagurinn tekinn við, var Obama kominn í startholurnar; búinn að koma sér upp litlu kvikmyndatökuteymi sem sér um að birta aðeins það sem Messa er þóknanlegt. Hingað til hafa þeir aðeins stigið eitt feilspor, en það var þegar þeir sendu herþoturnar til að hrella NY-búa um daginn. Eftir á að hyggja var það kannski ekki feilspor, heldur forsmekkurinn að því sem koma skal.

Obama-ljóma-rjómaver ehf

 

Þessi litli video-stubbur sýnir hvernig Obama vill að tekið sé á fréttaefni frá Hvítahúsinu. Körfuboltalið var heiðrað með heimboði til Snillingsins mikla og göfgin lekur af hverjum manni; allir tilbúinir að fórna sér og framtíð sinni fyrir góðverk í annarra þágu (afsakið meðan ég; bðöööööö). Slíka helgislepju er hvergi að finna nema þar sem hið "framsækna, frjálslynda vinstri", sem þekkir enga sjálfsgagnrýni, hefur náð völdum.

Hrun bankanna varð ekki til að gefa ímynd Íslands neinn gæðastimpil, en ef það spyrst nú út að við séum orðin fyrirmynd fyrir sjálfhverfa pólitíkusa, með einræðistilburði í PR málum, er orðspor okkar endanlega sokkið. 

Kim Il Sung og félagi hans Omar al-Bashir munu fljótlega fylgja í fótspor Ljóss heimsins.

Eftir hverju bíður ESB?

 

Af hverju tekur Evrubandalagið bara ekki upp krónuna. Getur þessi tangó í kringum evruna orðið mikið verri?

Takið eftir að samdrátturinn í landsframleiðslu hefst strax á útmánuðum í fyrra og ECB á enn í erfiðleikum með að viðurkenna að eitthvað sé að.

Verðum við ekki að senda Nossarann í Seðlabankanum til að liðsinna þeim? Er Noregur ekki hið leiðandi afl Evrópu á flestumm sviðum þessa dagana?

Draumar og "menn"

Í samanburði við mikilfengleika himinhvolfsins eru mennirnir smáir.

En hve smáir eru þeir? Kannski væri sanngjarnara að spyrja hve smáir geta þeir orðið? Svarið er einfalt; þeir geta orðið svo smáir að stærstu, jafnvel einu draumar þeirra snúist um aðild að ESB. Menn eru dæmdir af draumum sínum. Til að uppfylla alla möguleika sína þurfa draumar mannanna að vera stærri en þeir sjálfir. Aðeins þannig ná þeir að máta sig við sköpunarverkið sem umlykur þá.

Er draumur um ESB aðild allt sem hægt er að ætlast til af "æðstu" skepnu jarðar?

Eru orð til alls fyrst?

 

Hver má segja hvað?

Hvað var stelpukjáninn eiginlega að hugsa? Datt henni í hug að tískutippið Perez Hilton hafi verið að fara fram á einlægt og heiðarlegt svar við þessari spurningu um hjónabönd samkynhneigðra? Ekki aldeilis, hann vildi bara fá eitt svar, rétt svar, rétthugsað svar. Þegar hún leyfði sér að lýsa eigin skoðun stóð ekki á viðbrögðunum. Nær samstundis loguðu allar bloggsíður og ekki bara hjá hommum og lesbíum heldur líka vefsíður allra sem kenna sig við "liberalisma" í Bandaríkjunum. Hafi einhver haldið að "liberalismi" tengdist á einhvern hátt frjálslyndi, þá er það misskilningur eins og aðförin að Ungfrú Kaliforníu sýnir. Um tíma stóð til að svipta hana titlinum og lögðust menn í lúsaleit til að sverta persónu hennar. Umræðan var farin að hafa skaðleg áhrif á Miss USA keppnina og tók eigandinn af skarið, lýsti því yfir að ekkert ósiðlegt hafi komið fram sem meinað stúlkunni að halda titlinum. Basta. En aðförin að fegurðardrottningunni minnir óneitanlega á vinnubrögðin sem beitt var þegar önnur fegurðardrottning steig fram á sviðið án blessunar skoðana-elítunnar og þar á ég við Söru Palin.

En það eru ekki bara stelpur sem striplast á baðfötum sem skripla á rétttrúnaðarteppinu. Í Noregi virðist sem úthlutunarnefnd málfrelsisverðlaunasjóðs stofnunarinnar "Fritt Ord" hafi lent á LSD-trippi, því í ár varð heimspekingurinn og rithöfundurinn Nina Karen Monsen útnefnd verðlaunahafi ársins. Nina Karen, sem fékk verðlaunin fyrir að halda því fram að "hjónabönd samkynhneigðra væru siðlaus og réttur barna sem alast upp hjá þeim sé fyrir borð borin", er nú úthrópuð og þess er krafist að hún skili verðlaununum. Hinir "frjálslyndu" vinstrimenn fara þar fremstir í flokki. Þeir hafa eignað sér málfrelsið og sjá engin rök fyrir því að veita Ninu Karen verðlaun sem fyrir 30 árum voru veitt Kim Friel fyrir að halda hinu gagnstæða fram. En svona slær pendull samfélagsumræðunnar.   

Við erum að verða nokkuð vön því að "frjálslynt" málfrelsi sé einstefnugata. Hér má sjá á bloggsíðum kröfur um að þeir sem ekki aðhyllast hinn pólitíska rétttrúnað séu útilokaðir frá því að koma skoðunum sínum á framfæri. Björn Bjarnason hefur vakið máls á þessu, Tryggvi Þór Herbertsson hefur fjallað um sérkennileg viðbrögð athugasemdabloggara á eyjunni.is undir yfirskriftinni "Menningarbyltingin" og við höfum séð hvernig allt sem frá Davíð Oddsyni kemur er dæmt dautt og ómerkt af þessum "frjálslyndu" ritskoðunarpostulum.

Kannski hefur þessi ritskoðunarárátta, mál- og skoðanakúgun hvergi náð þvílíkri lægð í vestrænu ríki og hún gerir nú þegar breska ríkisstjórnin lagði fram lista yfir 29 menn og konur sem meinað er að stíga fæti á breska grund. Látum vera að einstaklingar sem uppvísir hafa orðið að ofbeldisverkum séu bannfærðir og jafnvel þeir sem þekktir eru að því að bera ofbeldisáróður inn í frjóan jarðveg. Má þar nefna þá sem hvetja til hryðjuverka eða árása á einstaklinga eða þjóðfélagshópa inn í samfélög þar sem slíkum tilmælum yrði hrint í framkvæmd. En hvernig réttlætir stjórnin bann á komu kristinna trúboða með þann tilgang einan að bera út fagnaðarerindið í landi þar sem kristin trú er hædd og spottuð án þess að nokkur beri varnir við, jafnvel ekki biskup landsins? Og hvernig réttlætir stjórnin bann við heimsókn þriðja vinsælasta "shock jockey" Bandaríkjanna? Ef milljónir manna í BNA bera engan skaða af tilvist þessa atvinnukjaftasks, því skyldu Bretar, þessir lífsreyndu afkomendu heimsveldisins sem sólin settist aldrei á, fara af hjörunum við að hlusta á hann? Jafnvel borgarstjóri Lundúnarborgar er gapandi hlessa yfir þessu klúðri.

En svo eru það þeir sem halda því farm að Gordon Brown hafi bara "done the Icelander", þ.e. þetta sé bara ný útgáfa af setningu hryðjuverkalaganna til að draga athyglina frá fjármálasukki ráðherranna, sem senda ríkinu reikning í hvert skipti sem þeir busta í sér tennurnar, skipta um vatn í sundlauginni eða skaffa viðhaldinu næturgistingu. Og við sem héldum að Bretar væru svo liberal.

Nú vitum við hvað orðið "liberal" merkir og frjálslyndi kemur hvergi fyrir í skýringartextanum.

Hin samfylkingarlega sjálfbærni

Svikamyllan

Daniel Hannan þingmaður á Evrópuþinginu er ekki vanur að liggja á skoðunum sínum um Evrópusambandið og allt sem því tengist. Þessi ræma er engin undantekning þar á. Hér fjallar hann um evrópska fjárfestingabankann sem, að mati Hannan, hefur það hlutverk helst að fjárfesta í sjálfum sér og starfsfólki sínu. Og hvað er að því, er ekki hver sjálfum sér næstur? Fyrir nú utan hvað það er eitthvað svo sjálfbært.

Möguleikarnir sem felast í þessari umhverfisvænu listsköpun með annarra fé hafa ekki farið framhjá Samfylkingarmönnum. Félagsskapurinn er ómótstæðilegur

 

Fullveldi: frelsi eða ófrelsi

Hart er nú sótt að efnahagslegu sjálfstæði og fullveldi Ísland. Ekki má á milli sjá hvorir ganga harðar fram, íslenskir eða evrópskir stórríkiskratar. Hin "hlutlausa" fréttastofa þjóðarinannar, RÚV, spilar aðra fiðlu og dregur ekki af sér. En áður en gengið er lengra  ættu menn að íhuga löngu kunn sannindi; að vald sem eitt sinn hefur verið látið af hendi er ekki svo auðveldlega aftur til baka tekið .

Í Lissabonsáttmála Evrópusambandsins, sem nú er af krafti troðið ofan í kok á Írum og okkur er boðið að þakka fyrir að fá að aðlagast, býr stórveldisdraumur. Draumur um Bandaríki Evrópu. En hugsuðirnir á bak við drauminn eru aðeins kaupmenn og iðnhöldar sem fengið hafa frið til að byggja upp efnahagsveldi í skjóli stórveldis sem skýlt hefur þeim frá harmi heimsins. Tekið að sér að verja þá gegn ágangi herveldisins í austri. Sextíu ára friður í Evrópu hefur tælt þessar búðarlokur til að trúa því að frið megi kaupa með glitvefnaði og perlum. En það var í gamla daga þegar þessi ríki bjuggu yfir ofurherjum sem beitt var gegn hálfnöktum íbúum frumstæðra landa. Nú standa þeir andspænis jafnokum sem búa yfir auðlindum sem Evrópu skortir. Evrópa býr ekki yfir þeirri orku sem iðnaður og fólksfjöldi gerir kröfu til. Orkukreppa síðustu ára hefði átt að kenna þeim að enginn er vinur í leik og Björninn í austri rekur ekki neina góðgerðarstofnun. Evrópa er ekki fær um að verjast yfirgangi Rússa, hvorki efnahagslega eða hernaðarlega. Margra áratuga makræði hefur jafnframt lokað augum Evrópubúa fyrir hættunni sem stafar af öfgafullum íslömskum innflytjendum. Það situr óvinurinn mitt á meðal þeirra og þeirri ógn er illt að þurfa að verjast. Gagnvart innflytjenda vandamálunum hefur Evrópa valið sama kost og þeir völdu gagnvart Rússum, þ.e. að loka augunum. Saman tekið merkir þetta að Evrópa er ófær um að verjast ef á hana er ráðist. Evrópa hefur valið að verða stórveldi án hins "harða valds". Er það mögulegt?

Leið ESB er alltaf sú að fara í kringum hlutina. Samningaleiðin er þá vopnið, stundum með sýndina eina að markmiði, þ.e. að gera sig breiða, láta líta svo út að ESB hafi slagkraft. Það á t.d. við um samningaviðræður ESB við Írana um kjarnorkuáætlun þeirra sem stóðu árum saman án nokkurs árangurs. Jú, stríði var afstýrt, í bili að minnsta kosti, en ESB stóð á nærklæðunum einum eftir.

Gagnvart Íslandi munu samningar ESB ganga út á raunverulega efnahagslega hagsmuni, þ.e. efnahagslega hagsmuni ESB. Fiskimið okkar freista risaflota Spánverja og Bretar slá ekki hendinni á móti sporðum úr sjó. Orku okkar lítur ESB líka girndarauga. Orkuna sem við nú búum yfir, en ekki síður þá orku sem við getum hugsanlega gert tilkall til í framtíðinni. Lissabonsáttmálinn sem á að liggja til grundvallar stórríkinu og við erum nú leidd að eins og lömb, mun sjá til þess að auðlindir sambandsins verða sameiginlegar.  Að þessu var ýjað síðastliðinn vetur þegar deila Rússa og Úkraínumanna stóð sem hæst. Einhvers konar "þjóðnýting" olíulinda Breta kom þá til tals. Umræðan fór ekki vel ofan í Breta, en blessunarlega leystist deila R&U og ESB slapp frá  þjóðnýtingarumræðunni áður en hún náði að breiðast út. ESB mun kappkosta að halda henni á lágu nótunum þar til Írar hafa "gefið" sitt JÁ.

Á Íslandi fer aðildarumræðan aðallega fram á nótum efnahagslegs sjálfstæðis þjóðarinnar. Full ástæða er til að alda því á lofti. En í umræðunni hér er gjarnan blásið á allar varnir hvað varðar fullveldi landsins. Því er borið við að við séum nú þegar búin að afsala okkur svo miklu af fullveldinu til ýmissa alþjóðlegra stofnana og í gegnum EES samninginn að það taki því varla að tala um Ísland sem fullvalda ríki. Hvílík smán og undirlægjuháttur ræður slíkri röksemdafærslu. Frjáls og fullvalda þjóð tekur ákvarðanir á eigin forsendum. Þótt hluti þessa fullveldis hafi verið framseldur í trú á það að við sem FULLVALDA þjóð getum lagt eitthvað af mörkum öðrum til góðs, merkir það ekki að við getum ekki tekið það framsal til baka standi góðverkið ekki undir væntingum. Framsal fullveldis okkar til ýmissa stofnana Sameinuðu þjóðanna ætti að falla undir slíkt endurmat, fyrr en seinna.

Afsal fullveldis er að öllu jöfnu byggt á tilteknu samkomulagi og á því sífellt að vera til endurskoðunar. Þessa daga fer öflug umræða um fullveldið fram í Bandaríkjunum. En BNA voru stofnum með samkomulagi ríkja um ákveðin málefni og um þau málefni var stjórnarskrá þeirra sett. Nú þykir mörgum sem fullveldi einstakra ríkja sé ógnað af alríkinu. Alríkið hafi seilst inn á valdsvið þessara ríkja, lagt á þau kvaðir og fjárútlát sem stjórnarskráin heimilar ekki. Á grundvelli 10. viðauka stjórnarskrárinnar sem kveður á um að "vald sem ekki hefur verið lagt til sameinaðra ríkja (US) með stjórnarskrá eða bannað af henni, sé á hendi einstakra ríkja eða fólksins", hafa yfir 20 ríkisþing nú samþykkt fullveldisyfirlýsingar sem þau munu senda til Obama forseta og þingsins í Washington DC, með kröfu um að þingið í Washington haldi sig við þann ramma sem stjórnarskrá BNA heimilar því.  

Eitt ríki hefur ýjað að brotthvarfi úr ríkjasambandinu taki Washington ekki við sér, þótt ekki sé líklegt að látið verði sverfa til stáls og Los Angeles-borg hótar að halda eftir innheimtum alríkissköttum ef alríkið stendur ekki við skuldbindingar sínar gagnvart borginni. Þótt þessi óánægjualda sé ekki nýtilkomin þá hafði forsíða Newsweek þann 16. febrúar 2009 "We are all socialists now" og hinn hrikalegu fjárlög sem ríkisstjórn Baracks Obama hefur lagt fram,  hraðað afgreiðslu þessara mála í gegnum ríkisþingin. Hver endalok málsins verða er ekki gott að segja en þingmenn í DC eru fulltrúar hver síns ríkis og því ólíklegt að þeir hunsi yfirlýsingar sem frá ríkjunum koma.

Þessi viðauki við stjórnarskrá BNA er tilkominn vegna þessa að menn óttuðust að samþjappað vald gæti orðið alvald. Ríkin áskildu sér rétt til að ráða yfir málum eigin þegna. Nú gæti reynt á þessar fullveldisyfirlýsingar, því Kalifornía stendur frammi fyrir hótunum frá alríkinu að fá ekki sinn hlut af "bailout" fénu ef ríkið dregur ekki til baka ákvörðun þingsins um að lækka laun starfsmanna sinna. Launalækkunin er hluti af efnahagsaðgerðum Kaliforníuríkis sem þing og ríkisstjóri komu sér saman um. Launamál eru klárlega á hendi hvers ríkis fyrir sig, en í þessu tilviki eru starfsmenn félagsmenn í verkalýðsfélagi sem teygir sig um öll Bandaríkin. Flókin staða, sem hæglega gæti komið upp hér á landi ef t.d. sveitarfélög gengju í berhögg við stéttarfélög eins og ASÍ og Kennarasambandið. Og enn mundi málið flækjast ef þessi stéttarfélög sameinuðust stéttarfélögum Í ESB. Í slíkri stöðu væri ekki lengur um neitt fullveldi í eigin málum að ræða.

Hinar gríðarlegu upphæðir sem liggja í "bailout" peningunum er í raun það sem allt snýst um. Kvaðirnar sem lagðar eru á fólkið í landinu. Þessir peningar jafngilda í raun ESB styrkjunum sem hafa þann tilgang að kaupa undirgefni þegnanna og draga mátt úr frumkvæði þeirra og dug.

 

 

 

 

Hér á Íslandi leita stjórnvöld nú leiða til að afnema höft á framsali fullveldisins. Helst þannig að hægt sé að afhenda fullveldið fyrirhafnarlaust og án aðkomu þjóðarinnar. Hratt og örugglega. Í því fólst aðförin að stjórnarskrá lýðveldisins nú í vor. Sjálfstæðismenn stóðu í vegi og voru úthrópaðir sem landráðamenn. Sjálf stjórnarskráin var lýst úrelt, handónýt og gagnslaust plagg. Það er hins vegar hlutverk stjórnarskrárinnar að vernda land og lýð fyrir tækifærismennsku og lýðskrumi eins og því sem hér var haldið að þjóðinni. En hér hefur lýðskrum verið hafið til virðingar og þeir sem það stunda eru tilbúnir að traðka á þessu yfirlætislausa varnartóli almennings. Fá jafnvel almenning til að taka þátt í darraðadansinum með sér.

Stjórnarskrá okkar er 65 ára gömul og sem slík barn í samanburði við aldna frænku sína, hina 222 ára stjórnarskrá BNA. En þegnar Íslands eiga að geta treyst því að stjórnarskráin sé ekki leiksoppur pólitísks valds heldur trygging fyrir réttindum þegnanna gagnvart ríkisvaldinu. Í Bandaríkjunum er virðing borin fyrir stjórnarskránni og því leita bandaríkjamenn til hennar þegar þeir telja ríkisvaldið brjóta á sér.

 Óskandi væri að Íslendingar öðluðust viðlíka skilning á hlutverki stjórnarskrár lýðveldisins Íslands.

 

                                                                            Afsakið langhundinn: 

Aftur til framtíðar eða fram til fortíðar

Jú, hysterían sem keyrð hefur verið í fjölmiðlum heimsins vegna svínaflensufaraldursins, sem nú grasserar, er svo sannanlega smitandi. Og Svínka litla hefur fulla ástæðu til að óttast þennan grímuklædda náunga í tvennum skilningi. Hysterían gæti kallað á að tilskipun um allsherjar niðurskurð á svínastofnum væri gefin út eins og nýlega gerðist í Egyptalandi og þá væri Svínka komin með himneska vængi. En Svínka þarf ekki síður að vara sig á pestinni sem karlsvínið við hliðina á henni gæti borið í hana.  

Reyndar er hann nú þegar búinn að smita litla skinnið. Staulinn skrapp til Mexico, náði sér í pestina og flutti hana heim til Kanada í nösunum þar sem hann snýtti henni beint framan í Svíknu án þess, svo mikið sem að biðjast afsökunar. 

Svínka varð dálítið domm, missti matarlyst og fékk hita, en er nú á batavegi. Hún fékk bara smá svínapest.

Hvað gerist ef nýr svínahirðir tekur til starfa í stíunni hennar Svínku? Það er stóra spurningin. Dettur hann niður dauður með það sama eða snýtir hann sér bara hressilega og heldur áfram að moka flórinn. Bandaríska smitvarnaeftirlitið mun fylgjast með því.

Hvort pestin tekur sér far á hringekju víxlverkana "maður-svín-maður" og magnast upp eða dofnar og deyr, þá getum við bókað að ný hystería mun taka við af þessar áður en við náum að segja ATCHJÚ, þvÍ við erum orðin  þrælar hysteríufíknarinnar.