Karpað um Kolvetnisgjald

er fyrirsögn fréttar í Morgunblaðinu og er þá átt við hugmynd skattmanns að "breikka skattstofninn" m.þ.a. leggja á sérstakan kolefnisskatt. Fyrirtækin greiða nú þegar drjúgan skilding í kolefnisgjald eða sem svara 75% af gjaldi losunarheimilda á markaði í Evrópu, en nú skal gjaldið hækkað og að auki á það nú að ná til jarðefna í föstu formi. Verði af þessum áformum eru líkur á að einhver þeirra fyrirtækja, sem nú þegar starfa hér undir þessu ákvæði, pakki saman og yfirgefi landið. Önnur sem áformað höfðu að setja hér upp starfsemi munu öll taka til fótanna og forða sér hið fyrsta. Enda vandséð að sá sé ekki tilgangurinn með uppátækinu.

En hvað er þá að gerast á hinum alþjóðlega kolefnis vettvangi? Ríkir þar friður? Nei, svo sannarlega ekki. Á mánudaginn á að hefjast enn ein loftslagsráðstefnan í Durban. Líklega sú þriðja. Og nú eru menn ekki einu sinni að reikna með að árangur náist. Jafnvel talið líklegt að Kyoto samkomulagið renni sitt skeið í árslok 2012 "never to be heard of again". Klúðrið í Kaupmannahöfn hefur ekki aukið líkurnar á að betur fari í þetta sinn.

 Og Græni Loftslags sjóðurinn sem átti að gefa Kaupmannahafnar ráðstefnunni eilíft líf er að öllum líkindum andvana fæddur. Peningalöndin Bandaríkin og Sádi Arabía eru ekki tilbúin að gefa samþykki sitt fyrir stofnun sjóðsins sem átti að fleyta auðæfum Vestrænna ríkja til loftslags verkefna í þróunarlöndunum. Ef BNA og SA eru ekki með eru líkurnar hverfandi að af stofnun sjóðsin geti orðið, jafnvel þótt Brazilía, Kína og Indland berji í borðið og heimti sitt og engar refjar.

ESB sem harðast hefur gengið eftir stofnun sjóðsins er líka farin að draga nokkuð úr kröfunni. Verðfall á losunarheimildunum af völdum evru-kreppunnar er byrjað að segja til sín, sem aftur getur haft neikvæð áhrif á samkomulagið. Ef enginn árangur næst í Durban er líklegt að Kyoto samkomulagið renni sitt skeið í lok næsta árs.

En Steingrímur kærir sig kollóttann um það því alltaf má finna upp nýja skatta ef vilji er fyrir hendi. Og Steingrím skortir ekki viljann.

Viðbót 28. nóvember:

Nú nokkrum klukkustundum áður en Durban ráðstefna Sameinuðu þjóðanna á að hefjast er hvergi minnst á hana í blöðum eða fréttatímum. Hvorki hér né erlendis. segir það ekki eitthvað um hvers menn vænta eða vænta ekki af þessari ráðstefnu.

Kannski ef ráðstefnan kemur sér saman um að fordæma Ísrael er von til að RÚV, í það minnsta, segi frá henni.

mynd1: www.cenvironment.blogspot.com

Ekta ítalskt

Lífið í ESB verður einfaldara með hverjum degi.

 

 Nú þurfa Grikkir og Ítalir ekki lengur að eyða tíma sínum í vangaveltur um hvað þeir vilja, hvert þeir fara eða með hverjum þeir telja sig eiga samleið með. Persónubundið val hefur verið tekið frá þeim og nú fara þeir bara eftir prógrammi dagsins. ESB ákveður hvaða tannkrem þeim er óhætt að kaupa, hversu bognir bananarnir, sem þeir borða mega vera og eins og Matti lýsir svo snilldar vel, réttur dagsins er ákveðinn í Brussel. Teknókratarnir hafa tekið við völdum.

Engin lýðræðislega kosinn þingmaður situr nú í ríkisstjórn Ítalíu.

www.telegraph.co.uk

Vinarþel eða hnífasett í bakið'

Vinur er sá sem til vamms segir, eða hvað?

Það er mikið af kossum og klappi á bakið innan EU-klúbbsins. Allir brosandi á glansmyndunum eins og kærleikurinn einn ráði þar ríkjum. Klappkórinn gefur í það minnsta ekki annað í skyn.  Honum  er líka eins gott að vera ekki að ybba gogg, því eigendur klúbbsins eru óragir við að senda þá á höggstokkinn ef skortur er á tilhlýðilegum samstarfsvilja. Kórinn veit nú orðið hvað honum er fyrir bestu. Þarf ekki lengur að hafa um það orð eins og Papandreou og Berlusconi fengu að kynnast þegar þeir leyðu sér að senda Brussunum langt nef. En þeir eru ekki þeir einu sem hafa fengið að fjúka. Hver ríkisstjórnin innan ESB á fætur annarri hefur fallið fyrir tilstilli Brusselklíkunnar þótt hér heima mætti ætla af fréttaflutningnum að alger hamingja ríki þarna milli vina. Aftökurnar eiga sér stað í hvert sinn sem aðildarríki ýjar að því að leyfa kjósendum að ákveða örlög sín sjálfir. Það er því ekki skrítið að farið sé að þynnast stoffið i þessum sjúklega blekkingarleik ESB-aðildarsinna sem rekinn er ofan í landsmenn af fréttastofunum.

Það var því óneytanlega tilbreyting að lesa grein eftir sagnfræðinginn, Niall Ferguson í WSJ "2021: Nýja Evrópa". Þar horfir hann um öxl úr framtíðinni eins og hann les hana af þeim atburðum sem eru nú að gerast í Evrópu og hafa verið að gerast þar. Á listanum yfir lönd þar sem ríkisstjórnir hafa fallið síðan vandræði evrunnar byrjuðu á síðasta ári eru auk Grikklands og Ítalíu, Holland, Slóvakía, Belgía, Írland, Finnland, Portugal og Slóvenía. Á morgun fellur ríkisstjórn Spánar og næsta vor Frakklands. Allt vegna skitinnar myntar sem smyglað var inná á þessar þjóðir með gylliboðum um eilífa sælu og gósentíð.

En á meðan öll Suður-Evrópa er ein rjúkandi rúst sér Ferguson fyrir sér að evran lifi sem mynd þýska ríkjasambandsins eins og sést á næstu mynd.

 

Hér trónir Þýskaland á toppnum með Frakkland, Austurríki, Belgíu og Balkanlöndin í kviðpokanum. Tékkland og Slóvakía verða þá líka "piece of cake". Suðurkanturinn verður uppspretta vinnuafls fyrir herraríkin og sundlaugarbarmur á sumrin. Norðurlöndin draga síg út úr félagsskapnum og mynda sína eigin blokk því þeim hugnast ekki að standa undir kostnaði við Miðjarðarhafslöndin og Stóra-Bretaland verður aftur trúverðugur kostur, þegar Skotar og Írar haltra aftur heim.

Habsborgarveldið verur þá aftur orðið að veruleika, en án nokkurs slagkrafts.

Myndir: www.wsj.com