Sögur af vinstrimönnum og villum þeirra: fimmti hluti

Sögulok (í bili).

Litríkt fólk. Norður-Afríkubúar líta nú til Ísrael sem fyrirmynd að eigin sjálfstæðu ríki

„Allur heimurinn hatar okkur og við höfum unnið til þess“ (bls. 6)  hljómar kórinn í búðum vinstri manna segir í bók Bruckner. Öll þau grimmdarverk sem grafa má upp í sögu vesturlandabúa eru dregin fram sem dæmi um viðurstyggð okkar: trúarofsóknir, stríðsrekstur, þrælahald, heimsvaldastefna og svo auðvitað iðnvæðing dauðans í útrýmingarbúðum nasista og kommúnista. Ekkert af þessu einskorðast þó við menningu Vesturlanda nema vera skyldi hugmyndafræðilegur grunnur útrýmingarbúðanna. Vinstri menn láta þó sem þessa viðurstyggð sé aðeins að finna í garði hvíta mannsins og ódæðisverk í þriðja heiminum megi öll rekja til kynna „sakleysingjanna“ af Vesturlöndum. Þessi afstað setur innfædda menn í Asíu, Afríku og Suður Ameríku í stöðu óvitans. Bjálfans sem kann ekki fótum sínum forráð og lætur spila með sig. Má eiginlega segja að mikið lengra getur rasismi, sem rekinn er undir merkjum mannúðar, ekki komist. Og þessir sölumenn sektarkenndarinnar hafa verið iðnir frá lokum síðari heimsstyrjaldar. Bruckner nefnir fjölda þeirra með nafni, þar á meðal strúkturalistann Claud Levi-Strauss, heimspekinginn Jean-Marc Ferry, ljóðskáldið Louis Aragon og Svíann Sven Lindquist. Allt vinstri menn eins og þeir sem, eftir hryðjuverkaárásir íslamista í Bandaríkjunum, Bretlandi og Spáni, hafa aðeins fundið sekt hjá fórnarlömbum ódæðismannanna. Bruckner bendir á hvernig kommúnismi og þriðjaheimsismi[1] séu að smokra sér aftur inn í kennisetninguna eftir fyrri skipbrot. Og nú án nauðsynlegrar tengingar við raunveruleikann. Hann segir ennfremur að „Hugmyndafræði deyr aldrei, þær umbreytast og endurfæðast í nýrri mynd rétt um það bil sem talið er að þær hafi endanlega verið grafnar“ (bls.11). Brýningarmenn sjálfshaturs hafa haft erindi sem erfiði, því þótt almenningur gangi ekki um götur með hnútasvipuna á bakinu þá hefur sektarkenndin tekið sér bólfestu hjá almenningi eins og frásögn Sigurðar Boga og rétthugsunarorðræðan öll ber með sér.

En lítum þá á „kenningu“ Brynjars sem Ögmundi var svo í mun að afneita. Feill Brynjars er að álíta að vinstrisinnuð fréttamennska sé uppspretta dugleysis vinstri manna. En sú þöggun sem fréttaflutningurinn stendur fyrir er aðeins afsprengi hugmyndafræði sem hefur verið að grafa um sig um nokkurt skeið. Hverning varð hún til? Jú, hún kviknaði um svipað leyti sem áróðrinum um sektarkenndina var þröngvað upp á Vesturlandabúa. Hún kom inn bakdyramegin og á uppruna í skorti á vinnuafli til að reisa við stríðshrjáð lönd Evrópu. Fólk frá Norður-Afríku og þegnar fyrrum nýlendna flykktust til Frakklands, Bretlands, Hollands og hvert sem vinnu var að fá. Upphaflega var hugmyndin sú að þeir snéru aftur, en reyndin var að þörfin fyrir vinnuafl varð sífellt meiri og að endingu fylgdu fjölskyldurnar, sem setið höfðu heima, á eftir verkamönnunum. Nýjungagjarnir hippar og  vinstri menn féllu fyrir „annarleika“ þessa fólks; litskrúðugum fatnaði, framandi matargerð og menningu. Í krafti jafngildishugmynda skaut fljótlega nafnið fjölmenning upp kollinum. Eftir því sem innflytjendum fjölgaði var meiri áhersla lögð á sérstöðu hvers hóps fyrir sig  og að sama skapi dregið úr kröfum varðandi aðlögun þeirra að menningu þjóðanna sem fyrir bjuggu. Nú er svo komið að inflytjendavandamál eru að vaxa flestum vestrænum þjóðum yfir höfuð. Vandinn er mestur þar sem múslimar eiga í hlut enda gera þeir, í krafti fjöldans, nú orðið víða kröfur um að frumbyggjarnir aðlagi sig að þeirra háttum. Nákvæmlega hvenær vinstri menn slóust í för með baráttu múslima gegn vestrænum gildum er erfitt að segja, en Bruckner rekur það til breskra Trotskýista innan SWP (Socialist Workers Party). Þeir hafi áttað sig á óreiðuaflinu sem býr í trúarlegum krafti múslima og séð sér færi að nýta það í baráttu fyrir sameiginlegum málstað, þ.e. gegn markaðsfrelsi vestræns kapitalisma. Vinna Trotskýistar samkvæmt gamalreyndri aðferðafræði sem felst í að koma sér fyrir í herbúðum óvinarins og vinna málstað sínum fylgi innan frá (entrism). Ef samvinnan kostar málamiðlanir þá það. Vinstrmenn gefa eftir kröfuna um mannréttindi, þá einkum réttindi kvenna  og samkynhneigðra og íslamistar fá afnot af orðræðu vinstri manna. Samruni tveggja svo andstæðra hópa (öfgavinstri trúleysingja og bókstafstrúaðra öfgamanna), sprengir ramma rökhugsunar, enda kallar Bruckner fyrirbærið „gagnkvæma blekkingu“. Íranskir kennimenn menntaðir í Frakklandi hafa sýnt samvinnu þessara tveggja afla áhuga[2] enda naut bylting klerkanna  liðsinnis marxista, þar til klerkarnir höfðu tryggt sér völdin. Tíndu þá marxistarnir fljótlega tölunni. Bruckner telur engan vafa leika á hvor fari með sigur af hólmi þegar upp er staðið og telur að daður vinstri manna við óbilgjarnt alræði klerkanna einkennast frekar af raunverulegri samsækni (affinity) heldur en tilfallandi tækifærismennsku. Af því ályktar hann „[..] að öfgavinstrið hafi aldrei sætt sig við fall kommúnismans og opinberi, enn einu sinni, að innsti kjarni eldsins sem í þeim brennur leitist ekki eftir frelsi mannsins heldur þrældómi í nafni réttlætis“ (bls 26). Einhverjum gæti fundist þessi skoðun Bruckners nokkuð langsótt en þeim má benda á orð  hryðjuverkamannsins illræmda,

Carlos, sem sér íslamíska byltingu sem bjargvætt siðmenningar „Aðeins menn og konur brynjuð skilyrðislausri trú á sannleika, réttlæti og bræðralag munu vera tilbúin að leiða baráttuna og frelsa mannkynið undan heimsveldi lyginnar“ (bls. 25)[3]. Hvað getur verið skilyrðislausara en að spenna á sig sprengjubelti og sprengja sig í loft upp í fermingarveislu eða brautarstöð í nafni trúar?

Fyrir einhvern óútskýrðan keng í upplagi íslenskra vinstri manna hafa þeir tekið á sig syndir gömlu nýlenduveldanna. Við sem í 700 ár hímdum í ánauð nýlenduvelda og ættum því, ef hugmyndafræði iðrunarinna byggi yfir snefil af rökvísi, að vera í hópi fórnarlamba erum krafin um að ganga í hrosshársserk og berja okkur blóðug með hnútasvipunni. Og til að fullkomna ferlið vilja þeir nú, á hnjánum, skriða undir pilsfald nýlenduherranna og raungera þannig samrunann við sektina.   

       

[1]    Þriðjaheimsismi (Third Worldism) er pólitísk víglína vinstri mann gegn vestrænum áhrifum í þriðjaheimsríkjum sem viðheldur jafnframt kaldastríðsátökum  síðnýlendutímans.

[2]   Bruckner vísar þar í íranska heimspekingin Daryus Shayegan og íranska byltingarsinnann Ali Shariati.

[3]   Ilich Ramirez Sánchez, a.k.a. Carlos, L´Islam révolutionnaire, 2003, Editions du Rocher, Paris.

Mynd # 1  www.city-data.com

Mynd # 2  www.m-m-x-deviantart.com

Mynd # 3  www.tagbots.net

 

Sögur af vinstrimönnum og villum þeirra; fjórði hluti

... framh. þar sem frá var horfið:

Ögmundi til upplýsingar þá er Brandeis háskóli landfræðilega staðsettur nær Reykjavík en Gazaströndin svo munar meira en 2000 kílómetrum. Það var því harla undarlegt að hlusta á hann segja að „[..] við gagnrýnum síður það sem er fjær okkur en nær okkur“, því aðeins er 1¹/2 ár liðið síðan Ögmundur stóð við bandaríska sendiráðið með gjallarhorn og mótmælti kröftuglega hernaðaraðgerðum Ísraela á Gaza. Maður spyr sig hvort þarna hafi verið mótmælt á réttum stað af réttu tilefni, en gamlir kommar láta ekki slíka smámuni trufla sig. Ef Ögmundur þarf að afla sér atkvæða skundar hann upp á Laufásveg með lúðurinn og ef fyrrum samráðherra hans, Össur Skarphéðinsson telur kúfinn farinn af fylginu hrærir hann í sama potti. Afstaða beggja byggir á arfleifð kaldastríðsins þegar Bandríkin og Sovétríkin skiptu með sér heiminum. Í þá daga studdu Bandaríkin Ísrael en Sovétríkin voru bakhjarl PLO (Palestinian Liberation Organization). Skoðanir þessara tveggja fyrrverandi ráðherra sitja fastar í skotgröfum þessarar uppskiptingar. Fall Sovétríkjanna skildi þá eftir á skeri og leiddi þá og aðra sem aðhylltust alræðisstefnu sovétskipulagsins að beina eðlislægri óhamingju sinni í nýjan farveg. Baráttan gegn kapitalismanum heitir nú baráttan gegn alþjóðavæðingu en óvinurinn er enn Bandaríkin og ekkert af farangrinum hefur verið skilinn eftir. Aðeins skipt um bandamenn. Vinstri menn hafa tekið sér stöðu með jihadistum sem lýst hafa yfir heilögu stríði gegn vestrænum gildum hverra táknmynd er Bandaríkin.

En íslenskir vinstri menn fundu ekki upp hjólið. Leiðsögn þeirra hefur alla tíð komið að utan og á það jafnt við um „riddara réttlætisins“ í dag eins og forvera þeirra á pólitíska sviðinu, þá Einar Olgeirsson og Brynjólf Bjarnason. Og alla hjörðina sem með þeim hljóp. Franski heimspekingurinn Pascal Bruckner gerir þeim leiðangri sem nú er genginn nokkuð góð skil í bók sinni The Tyranny of Guilt; an essay on Western Masochism[1] sem kom út hjá Princeton háskólapressunni 2010. Hann telur að þrátt fyrir yfirskin trúleysis og hjúp sældarhyggju (hedonisma) sem vestrænar heimspekikenningar tukta okkur með þjáist þessir boðberar af miðaldapínu. Söluvaran er sú sama og á miðöldum, þ.e. frumsyndin. Iðrunin er málið, nú eins og þá, enda bíta engin vopn betur í löndum kristinna eins og sektarkenndin. Til að átta sig á hversu tryggilega sektarkenndin hefur skotið hér rótum þarf aðeins að horfa og hlusta á það sem fyrir augu og eyru ber. Blaðamaður Morgunblaðsins, Sigurður Bogi ritaði pistil í blaðið þann 6. maí sem súmmeraði þetta upp; hvernig hver sá sem stígur innfyrir helgað svæði sérhagsmunahópanna er úthrópaður þar til hann biðst auðmjúklega afsökunar á orðum sínum eða gerðum. Sigurður Bogi kallaði þetta nýja samkvæmisleikinn, en í raun er iðrunin nú orðin að hugmyndafræði á heimsvísu. Lögð er áhersla á að túlka allt í vestrænni menningu á neikvæðan hátt; sem tvískinnung, ofbeldi eða viðbjóð. Gildum er snúið á hvolf. Samkvæmt kenningunni eru hryðjuverkasamtök (Hamas) upphafin, einræðisherrar (Kúba, Venezuela) baðaðir umburðarlyndi  og íbúar þriðjaheimsins eru lofsungnir sem fórnarlömb. Fórnarlömb okkar, auðvitað. Á hinn bóginn er hamrað á lýðræðisríkjum, sem tregast við að gangast undir hinn nýja sið, af ótrúlegri óbilgirni. Gagnrýnin hugsun, sem eitt sinn var krúnudjásn vestrænnar hugsunar hefur vikið fyrir hagsmunum augnabliksin. Allt er sett á flot og ef hinir syndugu reyna að bera hönd fyrir höfuð sér þá er þeim grimmilega refsað. Stofnanir sem eiga að tryggja rétt borgaranna eru undir stöðugri árás eins og við sáum á síðasta kjörtímabili, þar sem stjórnarskráin, dómskerfið og fullveldið var í stöðugri vörn. En að verjast árásum þessara „riddara réttlætisins“ telst til höfuðsynda, því gamlar syndir eru nú notaðar sem vendir á samfélög Vesturlanda.

[1]   Frumútgáfan: La Tyrannie de la pénitence: essay sur le masochisme occidental, 2006, Grasset & Fasquelle, París

Mynd # 1  www.dv.is

Mynd # 2  www.babelio.com

Mynd # 3  www.sunnlenska.is

                                                                                                             

                                                                         ... framhald síðar

Sögur af vinstrimönnum og villum þeirra: þriðji hluti

... og enn heldur sagan áfram:

En þessi vinstri blinda á það sem miður fer í hinum íslamska heimi er ekki bundin við Ísland. Vinstri menn um allan hinn vestræna heim, sem lifa í þeirri blekkingu að þeir séu frjálslyndir, hafa skilgreint sína eigin menningu sem óvininn. Mottóið er: Allt er betra en okkar menning. Ef þeir þurfa að loka augunum fyrir voðaverkum eða slá af í baráttunni fyrir jafnrétti kynsystra, þá það. Við sjáum enga mótmælafundi, hvorki hér né annars staðar, þegar uppvíst er um einhverja óhugnanlegustu trúarathöfn múslímskra samfélaga, kynfæralimlestingar stúlkubarna. Þó er talið að um 80-120 milljónir múslimskra kvenna hafi undirgegnist þessar pyntingar. Og þetta er ekki bara að gerast í svörtustu Afríku. Þúsindir kvenna um alla Evrópu eru limlestar og talið er að í Bretlandi búi um 66.000 konur við þessi örkuml. Nú fyrst, eftir að bann við þessum óhugnanlega verknaði hefur verið í gildi í tæpa þrjá áratugi í Bretlandi, er fyrsta málshöfðunin á hendur gerendum að koma fyrir dómstóla þar. Ekki fingri hefur verið lift af hálfu „boðbera réttlætisins“ til varnar þessum konum, sem aldrei eiga eftir að njóta kynlífs og aldrei munu ala barn án óbærilegra þjáninga, þ.e. ef þeim blæðir ekki út áður. Þessi undarlega þögn verður þó skiljanleg í ljósi þess að drottning valkyrjanna, rithöfundurinn og kvennfrelsishetjan Germaine Greer hefur lýst því yfir að umskurður kvenna sé „hluti af hinum marglita vef menningarbundinnar sjálfsmyndar“ og hafi merking þessara orða á einhvern hátt verið misskilin þá bætir hún um betur og segir „fegrunaraðgerðir eins eru limlestingar annarra“. Slíkur er undirlægjuháttur vestrænna femínista gagnvart íslamskri kvenfyrirlitningu.  

Germaine Greer hefur þegið boð að halda hátíðarræðu um áhugamál sín við Brandeis háskóla í Massachusetts fylki í Bandaríkjunum. Þessi virta menntastofnun hefur nýlega verið í fréttum fyrir að afturkalla boð um heiðursnafnbót og hátíðarræðu til handa baráttukonunni Ayaan Hirsi Ali. Afturköllunin kom í kjölfar mótmæla frá samtökum múslima sem kallast CAIR (Council on American-Islamic Relations) og eiga rót að rekja til Múslimska Bræðralagsins. Nú vill svo til að Hirsi Ali býr yfir öllu því sem fjölmenningarmafían með femínista innanborðs gefur sig út fyrir að berjast fyrir. Hún er kona, hún er svört, hún er trúleysingi, hún er innflytjandi og hún er umskorin. Hvað vilja menn hafa meira? En þá bregður svo við að hinir herskáu „frjálslyndu“ femínistar hafa ekki sagt múkk. Engar fjöldagöngur vegna þessarar háðuglegu framkomu hins „virta“ háskóla gagnvart þessari hugrökku baráttukonu. Engar mótmælasetur. Engin kröfuspjöld. Og hvernig skyldi standa á því? Berum það saman við mótmælin og upphrópanirnar þegar allt varð vitlaust vegna gítarplokkaranna í Moskvu. Þeir völdu að vanhelga athöfn í rétttúnaðarkirkjunni með gjörningi sínum; særa með því trúarvitund fólks. Utanríkisráðherra Íslands kom mótmælum til Putins forseta (eflaust í nafni íslensku þjóðarinnar) og trúðurinn Jón Gnarr framdi gjörning. Hirsi Ali hefur sagt sig frá trú sinni og fyrir það og baráttuna gegn viðurstyggilegum misþyrmingum á konum í nafni íslamtrúar kallað yfir sig dauðadóm (fatwa).  Samstarfsmaður hennar, kvikmyndagerðarmaðurinn Theo Van Gogh, var tekinn af lífi á viðbjóðslegan hátt, fyrir augliti fjölda fólks á götu í höfuðborg Hollands, fyrir að styðja hana í baráttunni. Viðbrögð vinstrielítunnar voru að draga kvikmynd Van Gogh, Submission[1], út úr kvikmyndahátíða hringekjunni svo engin merki sitji eftir. Og vinstri menn, sem vegna einhverrar undarlegrar krumpu á sálinni kalla sig „frjálslynda baráttumenn fyrir réttlæti“, þegja þunnu hljóði. Hirsi Ali á engan stuðning meðal þeirra „frjálslyndu“. Henni til varnar kemur enginn Össur, Ögmundur eða Gnarr. Engin Sóley og engin Halla. Þau hafa lýst yfir bandalagi með óvinum hennar með þögn sinni. Óvininum sem vill hana feiga af því að hún hefur hafnað trú hans.

[1]   Submission = undirgefni, er bein þýðing orðsins „islam“  á arabísku.

Mynd # 1 er tekin af : www.downeastblog.blogspot.com

Mynd # 2 er tekin af: www.heraldsun.com.au

Mynd # 3 er tekin af: www.legalbriefcase.org

Sögur af vinstrimönnum og villum þeirra:annar hluti

..og sagan heldur áfra:

Erfitt er að trúa að svo skynugur maður sem Ögmundur er trúi því fymbulfambi sem hann bar þarna á borð, en svo vill til að Brynjar hefur meira til síns knappa máls en fram kom í þessum þætti. Við skulum skoða þetta aðeins nánar og byrja á máli sem rétt var tæpt á í þættinum, þ.e. mótmæli og óeirðir hér og í Evrópu árið 2012 til varnar hljómsveitarmeðlimum Pussy Riot, sem handteknar voru eftir gjörning í dómkirkju rétttrúnaðarkirkjunnar í Moskvu. Stúlkurnar fengu 2-3 ára dóma fyrir helgispjöll, sátu inni í 18 mánuði, en hafa nú verið náðaðar. Á þessum tíma sat herská vinstristjórn hér við völd, bæði í borg og ríki. Borgarstjóri Reykjavíkur og ráðherrar í ríkisstjórn Íslands tóku þátt í fordæmingu dómanna yfir þeim. Hins vegar hafa engir mótmælafundir verið haldnir og engir ráðherrar hafa tjáð sig vegna aftaka múslimskra kvenna sem grafnar eru lifandi, grýttar eða hengdar fyrir þá sök eina að hafa „gerst“ fórnarlömb nauðgana. Sama þögn ríkir í búðum femínista, öfgafyllsta arms Vinstri-grænna, sem af einbeittum vilja hafa leitt þessi dómsmorð hjá sér. Halla Gunnarsdóttir, framákona í femínistahreyfingunni og aðstoðarkona Ögmundar í ráðherratíð hans, vann meistararitgerð sína um viðhorf íranskra kvenna til frelsis og jafnréttis. Ritgerðina gaf hún út í bókarformi og ber hún heitið Slæðusviptingar; raddir íranskra kvenna[1]. Er þessi bók sérkennileg réttlæting á undirokun kvenna í múslimsku landi. Aðeins þannig verður niðurstaða Höllu, um að aðeins sé „stigsmunur en ekki eðlismunur á stöðu kvenna, til dæmis á Íslandi og í Íran“ (bls. 64-65), skilin. Þessa niðurstöðu setur hún fram eftir að hafa tekið viðtöl við 13 íranskar konur sem flesta (10/13) voru giftar og jafnvel komnar með uppkomin börn, þegar klerkastjórnin komst til valda árið 1979. Flestar voru konurnar af milli- eða yfirstétt sem er tiltölulega fámennur minnihluta hópur. Þær höfðu því notið mun meira frjálsræðis en almennt gerðist í Íran eða stendur írönskum konum til boða nú. Flestar höfðu notið frelsis til að ferðast til útlanda og sumar sótt sér menntun til annarra landa. Eftir valdatöku klerkastjórnarinnar, segir Halla: „Konur úr þeim hópi misstu stöðu sína í samfélaginu og í sumum tilvikum atvinnu sína. Lífsstíll þeirra varð allt í einu ólöglegur ...“ (bls.143) og á öðrum stað segir Halla „Hafa ber í huga að þessar konur búa í landi þar sem skoðankúgun ríkir og þær hafa einfaldlega ekki frelsi til að tjá sig. Margar eru hræddar við að tjá sig opinskátt“ (103). Í ljósi þessa er niðurstaða Höllu því undarlegri. Það er ekkert óeðlilegt við að þessar konur séu einmitt óánægðastar með stöðu sína. Íslam hefur alltaf átt stóran þátt í lifi írönsku þjóðarinnar, en undir keisarastjórninni losnaði um ýmsar trúarlegar hömlur. Þessar konur eru því eins og fuglar sem flogið hafa frjálsir en hafa nú verið fangaðir í búri.

 

Eftir valdatöku klerkastjórnarinnar var fjölskyldulöggjöf keisarans afnumin. Hún hafði veitt konum margvísleg réttindi, en nú urðu þær aftur undirsettar karlaveldinu. Þær eru „eign“ feðra sinna og síðar eiginmanna og við skilnað missa þær forræði yfir börnum sínum þótt stöku sinnum geti þær afsalað sér brúðarmundi í skiptum fyrir börnin. Fimmtíu vandarhögg eru refsing unglingsstúlku sem freistast til að stytta buxnaskálmar sínar. Það kemur fram í bókinni að flest viðtölin voru tekin í viðurvist annarra og mörg þeirra með aðstoð karla. Það er mikill ljóður á annars áhugaverðri bók að höfundur skuli ekki geta hafið sig yfir  pólitískan rétttrúnað sinn.  Niðurstaða bókarinnar, að aðeins sé stigsmunur á stöðu íranskra og íslenskra kvenna, er í hrópandi mótsögn við innihaldið og verður enn meira áberandi þegar litið er til þessa knappa og sértæka úrtaks sem unnið er með. Það má því öllum vera ljóst í hvaða átt pólitísk sýn Höllu hallast.

[1]   Halla Gunnarsdóttir, Slæðusviptingar: raddir íranskra kvenna, 2008, Salka, Reykjavík

Mynd #1 er af www.reasoningpolitics.worldpress.com

Mynd #2 er af www.mbl.is

                                                                        

                                                               .... framh.

Sögur af vinstrimönnum og villum þeirra

Ég hef oft verið spurð hvers vegna ég birti hér ekki greinar sem tímaritið Þjóðmál hefur gefið út. Því er helst til að svara að ég hef hreinlega ekki nennt því. Nú ætla ég að bæta um betur en þó aðeins hvað varðar síðustu grein mína og birti ég hana hér í framhaldssöguformi. Enginn skyldi þó ætla að hér sé um skáldsögu að ræða því allt er hér bakkað upp af atburðum sem átt hafa sér stað.

Kafli 1.

Tvískinnungur og undanbragðahefð

riddara réttlætisins

Það var trú manna, þegar sjónvarpið kom fyrst fram, að útvarp myndi fljótlega heyra sögunni til. En önnur er raunin. Útvarpið heldur fyllilega stöðu sinni og vandfundinn er sá sem ekki á sér einhvern uppáhalds útvarpsþátt í öllu því litrófi tals og tóna sem finna má á öldum ljósvakans. Til að tryggja stöðu sína og salt í grautinn þurfa útvarpsmenn þó að halda vel á spöðunum, sérstaklega þeir sem stjórna spjallþáttum. Þeir þurfa að fá til sín  viðmælendur sem eru óragir að lýsa skoðun á því sem efst er á baugi hverju sinni.  Stjórnmálamenn eru vinsælir viðmælendur og ekki þykir  verra ef hægt er að etja þeim saman við pólitískan andstæðing. En það á enginn sigur vísan í pólitískri umræðu og jafnvel kemur fyrir að báðir viðmælendur haltra af sviðinu, sárir og illa til reika. Ein slík viðureign átti sér stað á vordögum, í morgunútvarpi Bylgjunnar, þar sem tókust á alþingismennirnir Ögmundur Jónasson og Brynjar Níelsson. Umræðuefnið var frumvarp á Íraksþingi sem lögleiðir barnaníð og nauðganir ef samþykkt. Frumvarpið gerir ráð fyrir lækkun hjónabandsaldurs stúlkubarna úr 18 árum niður í 9 ár. Skal brúðguminn þó ekki vera undir 15 ára aldri. Ástæða breytingarinnar er að stjórnvöldum þykir það stríða gegn ströngum Sharialögum að nýta ekki stúlkukindurnar betur. Vildi þáttastjórnandinn, Heimir Karlsson, fá að heyra sjónarmið þeirra og benti hann á að sér þætti viðspyrnan á Vesturlöndum gagnvart þessum málum vera veik; eins og menn veigruðu sér við að gagnrýna allt það sem viðkemur íslamstrú.

Áður en Heimir bar upp spurninguna hafði Ögmundur látið gamminn geysa um ferðalag sitt til Kúrdistan og leyndi sér ekki að hann hafði orðið fyrir opinberun í því mikla landi jafnréttis. Þar sem deilan um Krím var í algleymingi hafði hann líka rutt úr sér rullunni um vestræna hagsmunavinda sem blása um Ukraínu og sérstaklega Krímskagann og minnti á átökin í Líbýu, Afganistan og Írak svo ekki færi milli mála hverjir gætu sleppt að setja upp geislabauginn. Hernaðarveldi og olíuhagsmunir komu þar sterklega við sögu. Má með sanni segja að Ögmundur sé trúr sinni fortíð og má mikið læra af því sem hann þegir um ekki síður en það sem hann segir. Brynjar, sem ekki leggur sig eftir að orðlengja um hlutina og nær þar af leiðandi ekki að klófesta nema um það bil 10%  af útsendingartímanum, var í þetta sinn fyrri til að svara spurningu Heimis. Sagðist hann hafa þá kenningu að ástæðan fyrir þessum vægu viðbrögðum væri sú að pressan á Vesturlöndum væri svo vinstri sinnuð. Því tæki hún frekar undir málstað þessara Langt-í-burtu landa og benti á að meira að segja hörðustu femínistar láti vera að gagnrýna mannréttindabrot gegn konum, þótt þeir séu fljótir til þegar eitthvað ber útaf á Vesturlöndum. Allt er þetta rétt, þótt það útskýri í sjálfu sér fátt og kafi ekki djúpt. Þó virtist Brynjar snerta þarna aumann blett hjá Ögmundi, því ekki er að orðlengja það að hann tóks á flug og kvað langa drápu um störf sín sem fréttamaður, átök í Sýrlandi, afstöðu fólks til frelsis og svei mér þá ef heilbrigðisþjónustan hér heima og strætó komu ekki líka við sögu. Og ekki má gleyma hinni klassísku kanínu í hatti vinstri manna; hrikalegum ofsóknum kirkjunnar á miðöldum. Eftir að hafa slengt öllu nema eldhússvaskinum inn í umræðuna stóð ekkert eftir annað en að Ögmundur hafði ekki minnst einu orði á afstöðu sína til upphaflegu spurningarinnar „hvers vegna eru viðbrögð Vesturlanda svona veik í þessum málum“.

Þáttastjónandinn var ekki sáttur við þessi undanbrögð og hélt áfram að spyrja um afstöðu þeirra  og benti á hávær mótmæli hér og annars staðar þegar illa er farið með konur á Indlandi eða í Rússlandi. En þegar kemur að konum í arabaheiminum þá er eins og enginn þori að segja neitt. Brynjar ákvað að halda sig við kenningu sína og benti Ögmundi á að það stæðist ekki að kalla þetta annan menningarheim því Rússland væri annar menningarheimur og sama mætti segja um Indland. Ögmundur var kominn út í horn og klikkti því út með að hann hafnaði vinstri-hægri kenningu Brynjars en sagði svo „Skýringin er sú að við gagnrýnum síður það sem fjær okkur er, en nær okkur“. Á þeim punkti skellti ég upp úr.

Þennan þátt mætti nota sem kennsluefni í tvískinnungi og undanbragðahefð vinstri manna.  Á  sigurvegara umræðunnar, þáttastjórnandann sem sleppti ekki viðmælendunum af önglinum fyrr en allt líf var úr þeim undið, má hins vegar hengja orðu. Þótt Brynjar hafi átt loka lagið í síðu Ögmundar þá hefði hann mátt fylgja kenningu sinni betur eftir, því kenning er ekki kenning ef hún er ekki rökstudd á trúverðugan hátt. Brynjar hafði greinilega ekki hugsað þetta mál mjög djúpt en í þess stað reitt sig á eigið innsæi. Ögmundur brást hins vegar við að vinstri manna sið; fór undan í flæmingi og dreifði umræðunni með orðgnótt, sem hljómað hefði glimmrandi í óperettu eftir Gilbert og Sullivan, en svaraði engu.

.......... framhald síðar

Myndi # 1 er af www.eyjan-pressan.is

Mynd # 2 er af www.vb.is