Við þökkum forsætisráðherra Bretlands fyrir stuðninginn

Nú hefur forsætisráðherra Breta úttalað sig um afstöðu sína til Evrópusambandsaðildar Íslands: "Brussel or burst" - nei, showið heitir víst "Icesave eða ekkert".

Jú, Össur má senda sínar sendinefndir til Brussel og strákarnir þar eru til í að setjast niður og ræða málin, enda allt góðvinir Össurar að hans sögn. Brussel drengirnir eru bara ekki alveg sammála mati Össurar, Steingríms Joð og sendinefndarformannsins (hvað hann nú heitir) varðandi umræðuefnið.

Heimabrúks tenórarnir þrír (Ö.StJ.s) geta sungið hver með sínu nefi eða í kór: "Icesave er alls ótengt aðildarviðræðum við ESB", Brussel er bara að syngja í annarri óperu og lætur hjáróma raddir tenóranna ekki trufla sinn performans.

Cameron hefur tekið af skarið; lokað leikhúsinu og sent leikhópinn heim.

Til hamingju með daginn, íslenska þjóð

Hve mikils virði er sjálfstæðið?

Í gær féll dómur Hæstaréttar sem gerir fjölda íslenskra heimila kleift að halda sjálfstæði sínu. Sjálfstæði heimilanna er smækkuð mynd af sjálfstæði þjóðar. Það leyfir fólki að horfa framan í aðra og segja "Hér er ég. Taktu tillit til mín". 

Hversu langlíft þetta sjálfstæði verður er undir einstaklingum, fjölskyldum og þjóðinni komið, því í dag ætlar stórveldið Evrópa að taka afstöðu til þess hvort það sjái sér hag í að gleypa lýðveldið Ísland.

Mikill meirihluti Íslendinga vill ekkert með Evrópusambandið að gera, en ríkisstjórn Íslands hlustar ekki á rödd fólksins. Stjórnin keyrir málið áfram og bíður ákvörðunarinnar með krosslagða fingur.

 Hinn síkáti sölumaður sjálfstæðisins, Össur, sprellar sem aldrei fyrr.

 

Mynd: www.ust.is

 

 

Samnefnarinn milli heimsmeistaramóts í fótbolta, Icesave og Ísrael

Þessa dagana er heimsbyggðin límd við sjónvarpsskjáinn; Heimsmeistarakeppnin í fótbolta er á. Allir vilja gera sig gildandi í umræðunni um leikinn í gær eða frammistöðu dómarans sem sá ekki augljóst brot andstæðingsins. Jafnvel ég hef brotið odd af oflæti mínu og lagst svo lágt að leggja nöfn nokkurra leikmanna á minnið en viðurkenni þó að listinn er ekki mjög langur. Gnýrinn í bakgrunni leikjanna gerir heldur ekki mikið til að laða mig að skjánum.

En það er fleira sem sameinar þjóðir og fólk þessa dagana. Má nefna Icesave sem sameinaði íslensku þjóðina svo eftirminnilega á sama tíma og Icesave sameinaði ESB og þjóðirnar sem standa að Alþjóðagjaldeyrissjóðnum gegn okkur. Það mál er enn ekki útkljáð og full ástæða til að Íslendingar standi vaktina í þeim efnum í það minnsta á meðan við sitjum uppi með þá svikulu ríkisstjórn sem vinnur ótrauð að því að koma okkur undir alræðisstjórnina sem er í burðarliðnum í Brussel. Enda hefur sértrúarsöfnuðurinn Samfylking sett Brusselvaldið á altari visku sinnar og Steingrímur Joð sem glataði Sovétvaldinu sínu höktir með til samlætis. Svo langt hefur fylgispekt StJ gegnið að hann hefur jafnvel lagt af rauða litinn og er nú eins grár (ef marka má sjónvarpsútsendingu frá alþingi í gærkvöldi) og ársreikningar ESB sem aldrei fást samþykktir.

En það er fleira sem sameinar þjóðir heims en fótbolti og Icesave. Hatur á Ísrael er eitt helsta sameiningartákn þjóða heims og þar tekur íslenska þjóðin, sem í hinu orðinu harmar hryðjuverkalögin sem á hana voru sett, fullan þátt. Munurinn á Ísraelum og Íslendingum er að Ísraelsmenn gera eitthvað í sínum málum. Þeim er hótað útrýmingu af nágrönnum sínum og þeir verja líf sitt og limi. Íslendingar (undir núverandi stjórn og öllum stjórnum sem Samfylkingin ætti aðild að) eru týpísk vesturlandaþjóð sem nöldrar um réttlæti en lætur að endingu allt yfir sig ganga. Líka Icesave, ef stjórnin finnur leið framhjá þjóðaratkvæðagreiðslunni.

Þrátt fyrir aðflutningsbann á Gaza eru Hamasliðar á fullu að vígbúast. Það gera þeir á kosnað íbúa svæðisins, sem er haldið í herkví vegna vígaláta Hamasliða. Þjóðir heims hafa meiri áhyggjur af því að einn vopnakaupmaður Hamas er myrtur í fjarlægu landi, en því að daglega rignir sprengjum yfir íbúa Ísrael. Hver verður næstur veit enginn. En nýjasta sportið á borði Sameinuðu þjóðanna er að sparka Ísrael á milli sín.

Hvað skyldi nú Ísrael hafa gert sem kallar á alla þessa óvild og hatur. Franski heimspekingurinn Pascal Bruckner telur að það liggi í þessari endalausu eftirspurn Vesturlandabúa eftir fórnarlömbum til að fóðra sektarkennd sína og sjálfsfyrirlitningu. Fyrst þarf að finna fórnarlambið síðan að bæta því misgjörðirnar og að endingu þarf illvirkinn/velgjörðarmaðurinn að leggjast flatur fyrir fórnarlambinu og láta traðka svolítið á sér svo hann finni til sársaukans. Múslimar og Þriðji heimurinn hafa nú tekið verkið að sér

Ísraelar sviku þennan samning. Þeir voru svo sannanlega fórnarlömb dáðlausra Evrópubúa sem héldu að þeir gætu slegið tvær flugur í einu höggi með að láta undan yfirgangi Hitlers. Losna við gyðinga, sem löngu hafa verið litnir hornauga í Evrópu, og uppskera frið fyrir ágangi Þriðja ríkisins. Af "góðvild" sinni og allt-um-vefjandi sektarkennd, útdeildu þeir gyðingum, sem lifað höfðu hörmungarnar af, landsvæði sem Frakka og Englendinga voru hvort eð er tilbúni að láta frá sér. Viðbrögð nágrannanna voru að safna liði til að hrekja gyðingana af landinu. Öllum að óvörum, snérust þeir til varnar.

Þetta er hið ófyrirgefanlega í augum "göfugmennanna" sem höfðu komið sér upp hinu fullkomna fórnarlambi. Lambið sem lagðist niður og lét slátra sér í útrýmingarbúðum Nazista reis nú upp og tók til varnar. Kom sér upp hernaðarmaskínu (dónaorð í Evrópu) sem stendur undir nafni. Fram til þessa hefur hún staðið af sér árásir herja nágrannaþjóðanna, en nú eru blikur á lofti. Helsta stuðningsríki Ísraels, Bandaríkin, dregur nú lappirnar. BNA hreyfir ekki mótmælum þegar rógur og lygar eru bornar á Ísrael á þeirri samkundu sem lengst af hefur gengið undir nafninu Sameinuðu þjóðirnar en eru nú lítið annað en Samtök íslamskra ríkja og fylgihnettir. Þar situr nú fulltrúi BNA þegjandi undir áburði sem er hrein lýgi.  

Forsetinn sem allir bundu svo miklar vonir við að mundi koma á alsherjar friði í heiminum. Obama, vonir og væntingar heimsins, getur ekki einu sinni komið skammlaust í gegn samþykktum gegn kjarnorkuvæðingu Írana í öryggisráðinu. Nýjasta ályktun öryggisráðsins sýnir að áhrifamáttur BNA er að gufa upp. Bitlaus ályktun þar sem tvær þjóðir greiða atkvæði gegn, Tyrkland og Brazilía og Líbanon situr hjá var að endingu afgreidd. Það hefði þótt saga til næsta bæjar ef Georg W. Bush hefði ekki náð að safna öryggisráðinu saman um ályktanir í jafn mikilvægu máli. Samþykktir í tíð Bush voru kannski ekki allar áhrifaríkar, en Bush kom þeim þó í gegn á fullu húsi atkvæða. Nú er varla tekið eftir niðurlægingu BNA, hún þykir svo sjálfsögð.  

Og meðan fulltrúar Obama voru að láta kjöldraga sig í öryggisráðinu funduðu Rússar og Tyrkir með Iran um viðskiptamál í Istanbúl.

Obama á engan stuðning í Evrópu nema hann gagngist undir þeirra tilskipunarvald. Evrópa á nefnilega skuld að gjalda vegna þess að í tvígang hafa BNA unnið sjálfu sér það ógagn að koma þessum skitsófrenísku þjóðum til bjargar.  Rithöfundurinn Jules Renard orðaði þessa yfirlætisfullu hegðun hins þurfandi vel: "Ég á mér enga óvini. 'Ég hef ekki gert neinum greiða".

Þessa lexíu mættu fleiri íhuga.

 

Mynd1. Morgunblaðið 14.6.2010

Mynd2&3: www.townhall.com

 

Hin klassíska spurning; Hvað er list?

Nái listamaður frægð í lifandi lífi, þreytast menn ekki á að spyrja hann sömu klassíku spurningarinnar; Hvað er list?

Kjarval svarað henni á sinn sérstaka hátt. Aðrir hafa tekið öðruvísi á spurningunni og svarað útfrá tilfinningalegri reynslu. Kjarval flíkaði ekki tilfinningum sínum en það er ekki þar með sagt að hann hafi verið að leyna spyrjandann vísvitandi djúpstæðri reynslu, því hver getur sagt að reynsla Kjarvals af mötuneyti kaupfélagsins á Reyðarfirði hafi ekki skilið eftir sig varanleg spor.

Rakst á útgáfu Munchs á Munch-safninu í Oslo 

 

 

 

 

 

 

Innar á safninu rakst ég á annan snilling, sem taldi æðsta form listar  Tragedíuna sprottna úr anda tónlistar, þ.e. hinnar dionýsísku tónlistar sem leiðir manninn að mörkum dauðans. Munch kynntist Nietzsche systkynunum í Berlín þar sem hann málaði þessa mynd af Friedrich (ég læt hjá líða að birta mynd af Elísabetu breddu, systur hans, enda best gleymd og grafin).

Sorg, angist og ástríða er efst í huga þessara tveggja manna. Líf annars var ein samhangandi tragedía, hinn misti móður sína í bernsku svo ekki er að undra að þjáning og angist hafi verið þeim ofarlega í huga.

En hefur einhverjum nýlega dottið í hug að spyrja íslenska listamenn hvað þeir telji til listar? Hver skyldi þeirra skýring vera á fyrirbrigðinu?  

Ætli þeir myndu ekki byrja á að barma sér yfir allt of lágum styrkjum og lélegum listamannalaunum og að starfskilyrði fyrir skapandi list séu ekki fyrir hendi á Íslandi í dag. Angist þeirra væri angist hinna auralausu.

En Munch var óumdeildur listamaður; upplifði sorg og angist en leið aldrei skort.

Hér er ein af myndum hans sem sýnir að lífið gat líka verið ljúft. 

Frelsisflotanum snúið við

Meinsemd heimsins er samkvæmt friðelskandi Íslendingum, Ísrael. Kannski ekki að undra þar sem illa upplýst þjóð á í hlut. Íslenskir fréttamiðlar hafa ekki beinlínis verið áhugasamir um að upplýsa Íslendinga um gang heimsmála. Ekkert hefur t.d. gerst í Írak síðan Bush lét af embætti og lýðræðislegar kosningar þar teljast ekki til fréttaefnis. Helst að fjölmiðlar ranki við sér þegar Ísrael tekur til varnar gegn herskáum vígamönnum Íslam. Og þá til að greina frá voðaverkum Ísraelsmanna.

En það ríkir víðar vesöld en á Gaza. Fréttastofur hafa reyndar ekki heyrt af því, en orðrómur er á kreiki að Kúrdar í Tyrklandi séu ekki sérlega vel haldnir. Ísraelskir námsmenn hafa nú tekist á hendur að bæta úr vanda þessara frænda sinna og hyggjast senda frelsisflota með hjálpargögn til Tyrklands.

Ekki ætti að vera vandi að skjóta undir þá skipi, því endurvinnsla er jú, kjörorð dagsins og Friðarflotinn liggur ónýttur í höfn í Ísrael. Væri það ekki tilvalið að senda skemmtiskipið Mavi Marmaris aftur heim hlaðið nauðsynjavarningi fyrir bágstadda Kúrda. Það myndi fullkomna frækna för.

Mavi Marmari  

Þar sem ekki skortir þátttakendur í þessa friðarför hefur einnig verið stungið upp á að senda mætti eitt af þessum kyrrsettu skipum til Kýpur. Þar ráða Tyrkir yfir herteknu svæði, sem fréttamiðlum virðist gleymt og grafið. Vinir mínir á Kýpur, þau Fanis, Despo, Andreas og Phadeas svo ekki sé minnst á Kyriakos,  myndu gleðjast ef umheimurinn tæki jafn skýra og afdráttarlausa afstöðu til hernámsins á Kýpur og hann gerir til Gaza.

En gætu friðelskandi Íslendinga tekið undir með þeim?

Að trúa á sjálfan sig

 

 Baltnesk sólarströnd!

Það er víðar rok en í Reykjavík.

Síðan haustið 2008 hefur aumingjaskapur, öfund og heift ráðið umfjöllun á Íslandi en það var þá sem hin útblásna ego-blaðra, sem þjóðin trúði á,  sprakk með hvelli og lægstu hvatir tóku völdin. Minnimáttarkennd og skortur á sjálfsvirðingu hefur síðan ráðið ferð. Stjórnvöld hafa ekki borið gæfu til að rétta af kúrsinn enda komust þau til valda með hefnd í huga; baksýnisspegill vinstrimennskunnar er nýttur til fulls og framtíðinni gefið langt nef. Svo gersamlega hefur stjórninni mistekist að tala kjark í þjóðina að örvæntingarfullir kjósendur töldu stand-up skemmtikrafta líklegasta til að leiða sig út úr öngþveitinu.

Í Eistlandi býr þjóð sem hefur búið við fátækt og kúgun um aldir og fyrir ekki svo löngu átti hún sér jafnvel ekki von um framtíð. Síðan gerðist undrið. Sovét féll og smáþjóð í miðju Atlandshafi sem trúði á eigin ágæti, lýsti yfir stuðningi við sjálfstæði Eista. Fyrir það eru þeir þakklátir.

Íslendingum þakkað

Eftir 50 ára einangrun og kúgun byggja Eistar nú upp sitt land og horfa til vesturs. Fyrir þeim eru hnignandi Vesturlönd framtíð og frelsi, sem þeir vilja tengjast sem sterkustum böndum. 

Sovét hernámið er látið grotna niður af sjálfu sér. Fyrir því fer eins og Snorrabúð Jónasar Hallgrímssonar, náttúran tekur það til sín. Á 20 árum hefur baltneski skógurinn náð að brjóta niður húsakynni innrásarhersins, þannig að þök hafa lyfst og aðeins veggir standa eftir. Þetta er hefnd þjóðar sem fékk engu um örlög sín ráðið í 50 ár. En eins og flestar þjóðir sem legið hafa undir þungum hrammi bjarnarinsí Austri hafa Eistar tileinkað sér hefðir brúðuleikhússins, þar sem litlu var til kostað en margt var sagt. Í Tallinn er brúðuleikhús opið langt fram á kvöld.

Arfleifð sinni halda þeir lifandi með því að  

varðveita gamla bæinn í sinni upprunalegu mynd og þeir gera úr á að endurvekja stemningu fyrri alda. Old Hansa býður upp á miðalda mat og drykk sem borinn er fram af þjónustufólki í miðalda búningum við undirleik miðaldatónlistar. En þeir þjóna líka þörfum nútímamannsins og bjóða upp á veitingastaði þar sem exotískur matur frá öllum heimshornum er borinn fram. Á aðaltorginu er að finna einn besta indverska veitingastað sem ég hef heimsótt lengi. Hundrað metrum ofar staldraði ég við til að fá mér einn expresso á ítölskum stað þar sem klykkt var út með því að 5 fílefldir lögregluþjónar handtóku náungann á næsta borði. Án allra fordóma fannst mér hann þó meira traustvekjandi en þjónarnir á staðnum sem allir litu út fyrir að vera statistar úr Martin Scorsese mynd um NY gengin.

Utan múra gamla bæjarins hefur nútíminn rutt sér til rúms með tilheyrandi  glerháhýsum; hótelum sem bjóða uppá sundlaugar og Spa svo heilsuhungraðir heimsborgarar geti haldið sér í formi án þess að neita sér um lystisemdir lífsins.

Eistar eru á hraðferð inn í nútímann og víla ekki fyrir sér að blanda því gamla við það nýja eins og þessi miðalda sölukona gerði þegar hún þurfti í skyndi að ná sambandi við fjarstaddan ættingja. Eistar hafa þurft að starta frá núlli. Ekki eins og Íslendingar sem lifðu af Hrunið með alla sína bankareikninga tryggða af ríkinu heldur með tvær hendur tómar og engar aðrar eignir til að halla sér að. Enga peninga nema 3000 rúblur sem hverjum fullvaxta einstaklingi var leyft að skipta yfir í eistneskar krónur eftir að landið varð aftur sjálfstætt ríki.

 Það ríkir hér biturð og reiði í garð Rússa, en Eistar hafa fulla trú á sjálfum sér og að þeir komist út úr sinni fátækt.

Það er lífskraftur í þessu landi.

 

 

Með hörkunni hefst það!

Það er víst einhvern veginn svona sem harðsnúnir friðarsinnar ætla að koma á friði fyrir botni Miðjarðarhafs.

 

En hvar er friðurinn?

Hvaða merkingu hefur orðið friður þegar hægt er að nota það sem herútkall til útrýmingar gyðingum? Hver er þá næstur? Vesturlandabúar elska fórnarlömb, því þau má upphefja í öðru orðinu og útrýma í því næsta.

Frantz Fanon varaði við þessu "... þegar þú heyrir fólk tala illa um gyðinga, taktu þá eftir - þeir eru að tala um þig." Frantz var svertingi sem neitaði að taka á sig hlutverk fórnarlambsins.

Og þegar þú heyrir Íslendinga tala illa um gyðinga, hlýtur þú að spyrja "Hver er mótífasjónin?"

 

Mynd: www.townhall.com

 

Verðmiði frelsis og friðar

Frelsi er ekki sjálfgefið og ekki heldur friður og hagsæld. Í dag er fallinna hermanna minnst í Bandaríkjunum. Evrópa nýtur frelsis vegna þess að Bandaríkjamenn hafa tryggt þeim frið. Evrópa telur sig hins vegar umkomna þess að deila á aðra sem þurfa að verja líf sitt og limi fyrir árásum öfgamanna. Enn á ný er áróðursstríðið uppvakið og "Frelsisflotanum" stefnt til að ögra Ísraelsmönnum. Enda ekki seinna vænna þar sem Palestínumenn og Ísraelar hafa nýlega sæst á að taka upp friðarviðræður.

Það má aldrei gerast. Spyrjið bara Össur, Ögmund og Hamas-arm RÚV, Spegilinn.

Mynd: www.townhall.com

 

Úrslit kosninganna

Nú keppast allir við að segja að kosningarnar í gær hafi verið sögulegar; fjórflokkurinn hafi fengið rassskell og óháð framboð standi með pálmann í höndunum. Vissulega gerðust stórtíðindi, en mannskepnan er engu að síður söm við sig og umræðurnar í sjónvarpssal (RÚV), undir miðnætti, leiddu það greinilega í ljós.

Þar voru mættir oddvitar framboðanna í Reykjavík. Hanna Birna með fæturna á jörðinni sagði að kjósendur væru að senda skilaboð um annars konar vinnubrögð í stjórnmálum. Er hægt að andmæla því?

Jú, reyndar, Dagur B taldi, enn með 4 menn inni og aðeins 3% tap, að það væri hægt "því okkur (Sf)er engu að síður treyst". Síðar kom í ljós að eitthvað hafði traustið dalað, því á endanum tapaði Samfylkingin manni og 8% atkvæða.

Sóley var eins og 17. júní blaðra að morgni þess 18. Niðurlægingin var alger. Það mun þó fljótt gleymast enda tókst henni að merja sig inn og tekur nú sæti sem fulltrúi femínista í borgarstjórn. Enginn annar minnihlutahópur býr svo vel. 

Vandamál Framsóknarflokksins, sem hófust þegar hann gekk til liðs við R-listann, og þurrkaði sig út úr minni kjósenda í Reykjavík, fengu nú sína lokalausn. Helst var á sundkappanum Einari að skilja að frambjóðendur listans hafi bara ekki nennt að mæta á kjörstað. Hann ætlar þó að kanna það betur.

Helga og Baldvin tóku ósigri sínum með stóískri ró. Þeirra verður minnst fyrir prúðmennsku.

Sama verður ekki sagt um Ólaf F. Hann taldi sig eiga sæti í borgarstjórn út á hefðina. Hann hefur víst verið víðsfjarri umræðuna sem geysað hefur hér undanfarnar vikur og mánuði og kristallaðist svo í niðurstöðum þessara kosninga, þ.e. "við viljum breytingar".  

Jón Gnarr, sigurvegari kvöldsins, hvarf í þoku súrrealismans og gaf ekkert færi á sér. Hann kann núorðið hlutverk pólitíkusins nokkuð vel.

Samkunduna má súmmera upp á einfaldan hátt. Dagur B hefur ekkert lært, þolir ekki Jón Gnarr og skríður ofaní skotgröfina í hvert sinn sem Hanna Birna opnar munninn. Jón Gnarr er til í að ræða við alla og útilokar ekkert samstarf. En það er einmitt það sem Hanna Birna hefur verið talsmaður fyrir alla tíð. Borgarfulltrúar eigi að vinna að sameiginlegum hagsmunum borgarbúa en ekki stilla sér upp í fylkingar sem eyða orku sinni og hugviti í að klekkja á (ímynduðum) andstæðingum (mín túlkun).

Séu fylgismenn Jóns sama sinnis og hann og geti staðið undir kröfunni um breytingu, þá verður ekki annað séð en að Hanna Birna hafi verið óumdeildur hugmyndafræðilegur sigurvegari þessar kosninga.

Hanna Birna átti þá daginn eftir allt saman.

RIP

Jafnvel þeir allra svölustu lúta í gras.