Draumar og "menn"

Í samanburði við mikilfengleika himinhvolfsins eru mennirnir smáir.

En hve smáir eru þeir? Kannski væri sanngjarnara að spyrja hve smáir geta þeir orðið? Svarið er einfalt; þeir geta orðið svo smáir að stærstu, jafnvel einu draumar þeirra snúist um aðild að ESB. Menn eru dæmdir af draumum sínum. Til að uppfylla alla möguleika sína þurfa draumar mannanna að vera stærri en þeir sjálfir. Aðeins þannig ná þeir að máta sig við sköpunarverkið sem umlykur þá.

Er draumur um ESB aðild allt sem hægt er að ætlast til af "æðstu" skepnu jarðar?

Eru orð til alls fyrst?

 

Hver má segja hvað?

Hvað var stelpukjáninn eiginlega að hugsa? Datt henni í hug að tískutippið Perez Hilton hafi verið að fara fram á einlægt og heiðarlegt svar við þessari spurningu um hjónabönd samkynhneigðra? Ekki aldeilis, hann vildi bara fá eitt svar, rétt svar, rétthugsað svar. Þegar hún leyfði sér að lýsa eigin skoðun stóð ekki á viðbrögðunum. Nær samstundis loguðu allar bloggsíður og ekki bara hjá hommum og lesbíum heldur líka vefsíður allra sem kenna sig við "liberalisma" í Bandaríkjunum. Hafi einhver haldið að "liberalismi" tengdist á einhvern hátt frjálslyndi, þá er það misskilningur eins og aðförin að Ungfrú Kaliforníu sýnir. Um tíma stóð til að svipta hana titlinum og lögðust menn í lúsaleit til að sverta persónu hennar. Umræðan var farin að hafa skaðleg áhrif á Miss USA keppnina og tók eigandinn af skarið, lýsti því yfir að ekkert ósiðlegt hafi komið fram sem meinað stúlkunni að halda titlinum. Basta. En aðförin að fegurðardrottningunni minnir óneitanlega á vinnubrögðin sem beitt var þegar önnur fegurðardrottning steig fram á sviðið án blessunar skoðana-elítunnar og þar á ég við Söru Palin.

En það eru ekki bara stelpur sem striplast á baðfötum sem skripla á rétttrúnaðarteppinu. Í Noregi virðist sem úthlutunarnefnd málfrelsisverðlaunasjóðs stofnunarinnar "Fritt Ord" hafi lent á LSD-trippi, því í ár varð heimspekingurinn og rithöfundurinn Nina Karen Monsen útnefnd verðlaunahafi ársins. Nina Karen, sem fékk verðlaunin fyrir að halda því fram að "hjónabönd samkynhneigðra væru siðlaus og réttur barna sem alast upp hjá þeim sé fyrir borð borin", er nú úthrópuð og þess er krafist að hún skili verðlaununum. Hinir "frjálslyndu" vinstrimenn fara þar fremstir í flokki. Þeir hafa eignað sér málfrelsið og sjá engin rök fyrir því að veita Ninu Karen verðlaun sem fyrir 30 árum voru veitt Kim Friel fyrir að halda hinu gagnstæða fram. En svona slær pendull samfélagsumræðunnar.   

Við erum að verða nokkuð vön því að "frjálslynt" málfrelsi sé einstefnugata. Hér má sjá á bloggsíðum kröfur um að þeir sem ekki aðhyllast hinn pólitíska rétttrúnað séu útilokaðir frá því að koma skoðunum sínum á framfæri. Björn Bjarnason hefur vakið máls á þessu, Tryggvi Þór Herbertsson hefur fjallað um sérkennileg viðbrögð athugasemdabloggara á eyjunni.is undir yfirskriftinni "Menningarbyltingin" og við höfum séð hvernig allt sem frá Davíð Oddsyni kemur er dæmt dautt og ómerkt af þessum "frjálslyndu" ritskoðunarpostulum.

Kannski hefur þessi ritskoðunarárátta, mál- og skoðanakúgun hvergi náð þvílíkri lægð í vestrænu ríki og hún gerir nú þegar breska ríkisstjórnin lagði fram lista yfir 29 menn og konur sem meinað er að stíga fæti á breska grund. Látum vera að einstaklingar sem uppvísir hafa orðið að ofbeldisverkum séu bannfærðir og jafnvel þeir sem þekktir eru að því að bera ofbeldisáróður inn í frjóan jarðveg. Má þar nefna þá sem hvetja til hryðjuverka eða árása á einstaklinga eða þjóðfélagshópa inn í samfélög þar sem slíkum tilmælum yrði hrint í framkvæmd. En hvernig réttlætir stjórnin bann á komu kristinna trúboða með þann tilgang einan að bera út fagnaðarerindið í landi þar sem kristin trú er hædd og spottuð án þess að nokkur beri varnir við, jafnvel ekki biskup landsins? Og hvernig réttlætir stjórnin bann við heimsókn þriðja vinsælasta "shock jockey" Bandaríkjanna? Ef milljónir manna í BNA bera engan skaða af tilvist þessa atvinnukjaftasks, því skyldu Bretar, þessir lífsreyndu afkomendu heimsveldisins sem sólin settist aldrei á, fara af hjörunum við að hlusta á hann? Jafnvel borgarstjóri Lundúnarborgar er gapandi hlessa yfir þessu klúðri.

En svo eru það þeir sem halda því farm að Gordon Brown hafi bara "done the Icelander", þ.e. þetta sé bara ný útgáfa af setningu hryðjuverkalaganna til að draga athyglina frá fjármálasukki ráðherranna, sem senda ríkinu reikning í hvert skipti sem þeir busta í sér tennurnar, skipta um vatn í sundlauginni eða skaffa viðhaldinu næturgistingu. Og við sem héldum að Bretar væru svo liberal.

Nú vitum við hvað orðið "liberal" merkir og frjálslyndi kemur hvergi fyrir í skýringartextanum.

Hin samfylkingarlega sjálfbærni

Svikamyllan

Daniel Hannan þingmaður á Evrópuþinginu er ekki vanur að liggja á skoðunum sínum um Evrópusambandið og allt sem því tengist. Þessi ræma er engin undantekning þar á. Hér fjallar hann um evrópska fjárfestingabankann sem, að mati Hannan, hefur það hlutverk helst að fjárfesta í sjálfum sér og starfsfólki sínu. Og hvað er að því, er ekki hver sjálfum sér næstur? Fyrir nú utan hvað það er eitthvað svo sjálfbært.

Möguleikarnir sem felast í þessari umhverfisvænu listsköpun með annarra fé hafa ekki farið framhjá Samfylkingarmönnum. Félagsskapurinn er ómótstæðilegur

 

Fullveldi: frelsi eða ófrelsi

Hart er nú sótt að efnahagslegu sjálfstæði og fullveldi Ísland. Ekki má á milli sjá hvorir ganga harðar fram, íslenskir eða evrópskir stórríkiskratar. Hin "hlutlausa" fréttastofa þjóðarinannar, RÚV, spilar aðra fiðlu og dregur ekki af sér. En áður en gengið er lengra  ættu menn að íhuga löngu kunn sannindi; að vald sem eitt sinn hefur verið látið af hendi er ekki svo auðveldlega aftur til baka tekið .

Í Lissabonsáttmála Evrópusambandsins, sem nú er af krafti troðið ofan í kok á Írum og okkur er boðið að þakka fyrir að fá að aðlagast, býr stórveldisdraumur. Draumur um Bandaríki Evrópu. En hugsuðirnir á bak við drauminn eru aðeins kaupmenn og iðnhöldar sem fengið hafa frið til að byggja upp efnahagsveldi í skjóli stórveldis sem skýlt hefur þeim frá harmi heimsins. Tekið að sér að verja þá gegn ágangi herveldisins í austri. Sextíu ára friður í Evrópu hefur tælt þessar búðarlokur til að trúa því að frið megi kaupa með glitvefnaði og perlum. En það var í gamla daga þegar þessi ríki bjuggu yfir ofurherjum sem beitt var gegn hálfnöktum íbúum frumstæðra landa. Nú standa þeir andspænis jafnokum sem búa yfir auðlindum sem Evrópu skortir. Evrópa býr ekki yfir þeirri orku sem iðnaður og fólksfjöldi gerir kröfu til. Orkukreppa síðustu ára hefði átt að kenna þeim að enginn er vinur í leik og Björninn í austri rekur ekki neina góðgerðarstofnun. Evrópa er ekki fær um að verjast yfirgangi Rússa, hvorki efnahagslega eða hernaðarlega. Margra áratuga makræði hefur jafnframt lokað augum Evrópubúa fyrir hættunni sem stafar af öfgafullum íslömskum innflytjendum. Það situr óvinurinn mitt á meðal þeirra og þeirri ógn er illt að þurfa að verjast. Gagnvart innflytjenda vandamálunum hefur Evrópa valið sama kost og þeir völdu gagnvart Rússum, þ.e. að loka augunum. Saman tekið merkir þetta að Evrópa er ófær um að verjast ef á hana er ráðist. Evrópa hefur valið að verða stórveldi án hins "harða valds". Er það mögulegt?

Leið ESB er alltaf sú að fara í kringum hlutina. Samningaleiðin er þá vopnið, stundum með sýndina eina að markmiði, þ.e. að gera sig breiða, láta líta svo út að ESB hafi slagkraft. Það á t.d. við um samningaviðræður ESB við Írana um kjarnorkuáætlun þeirra sem stóðu árum saman án nokkurs árangurs. Jú, stríði var afstýrt, í bili að minnsta kosti, en ESB stóð á nærklæðunum einum eftir.

Gagnvart Íslandi munu samningar ESB ganga út á raunverulega efnahagslega hagsmuni, þ.e. efnahagslega hagsmuni ESB. Fiskimið okkar freista risaflota Spánverja og Bretar slá ekki hendinni á móti sporðum úr sjó. Orku okkar lítur ESB líka girndarauga. Orkuna sem við nú búum yfir, en ekki síður þá orku sem við getum hugsanlega gert tilkall til í framtíðinni. Lissabonsáttmálinn sem á að liggja til grundvallar stórríkinu og við erum nú leidd að eins og lömb, mun sjá til þess að auðlindir sambandsins verða sameiginlegar.  Að þessu var ýjað síðastliðinn vetur þegar deila Rússa og Úkraínumanna stóð sem hæst. Einhvers konar "þjóðnýting" olíulinda Breta kom þá til tals. Umræðan fór ekki vel ofan í Breta, en blessunarlega leystist deila R&U og ESB slapp frá  þjóðnýtingarumræðunni áður en hún náði að breiðast út. ESB mun kappkosta að halda henni á lágu nótunum þar til Írar hafa "gefið" sitt JÁ.

Á Íslandi fer aðildarumræðan aðallega fram á nótum efnahagslegs sjálfstæðis þjóðarinnar. Full ástæða er til að alda því á lofti. En í umræðunni hér er gjarnan blásið á allar varnir hvað varðar fullveldi landsins. Því er borið við að við séum nú þegar búin að afsala okkur svo miklu af fullveldinu til ýmissa alþjóðlegra stofnana og í gegnum EES samninginn að það taki því varla að tala um Ísland sem fullvalda ríki. Hvílík smán og undirlægjuháttur ræður slíkri röksemdafærslu. Frjáls og fullvalda þjóð tekur ákvarðanir á eigin forsendum. Þótt hluti þessa fullveldis hafi verið framseldur í trú á það að við sem FULLVALDA þjóð getum lagt eitthvað af mörkum öðrum til góðs, merkir það ekki að við getum ekki tekið það framsal til baka standi góðverkið ekki undir væntingum. Framsal fullveldis okkar til ýmissa stofnana Sameinuðu þjóðanna ætti að falla undir slíkt endurmat, fyrr en seinna.

Afsal fullveldis er að öllu jöfnu byggt á tilteknu samkomulagi og á því sífellt að vera til endurskoðunar. Þessa daga fer öflug umræða um fullveldið fram í Bandaríkjunum. En BNA voru stofnum með samkomulagi ríkja um ákveðin málefni og um þau málefni var stjórnarskrá þeirra sett. Nú þykir mörgum sem fullveldi einstakra ríkja sé ógnað af alríkinu. Alríkið hafi seilst inn á valdsvið þessara ríkja, lagt á þau kvaðir og fjárútlát sem stjórnarskráin heimilar ekki. Á grundvelli 10. viðauka stjórnarskrárinnar sem kveður á um að "vald sem ekki hefur verið lagt til sameinaðra ríkja (US) með stjórnarskrá eða bannað af henni, sé á hendi einstakra ríkja eða fólksins", hafa yfir 20 ríkisþing nú samþykkt fullveldisyfirlýsingar sem þau munu senda til Obama forseta og þingsins í Washington DC, með kröfu um að þingið í Washington haldi sig við þann ramma sem stjórnarskrá BNA heimilar því.  

Eitt ríki hefur ýjað að brotthvarfi úr ríkjasambandinu taki Washington ekki við sér, þótt ekki sé líklegt að látið verði sverfa til stáls og Los Angeles-borg hótar að halda eftir innheimtum alríkissköttum ef alríkið stendur ekki við skuldbindingar sínar gagnvart borginni. Þótt þessi óánægjualda sé ekki nýtilkomin þá hafði forsíða Newsweek þann 16. febrúar 2009 "We are all socialists now" og hinn hrikalegu fjárlög sem ríkisstjórn Baracks Obama hefur lagt fram,  hraðað afgreiðslu þessara mála í gegnum ríkisþingin. Hver endalok málsins verða er ekki gott að segja en þingmenn í DC eru fulltrúar hver síns ríkis og því ólíklegt að þeir hunsi yfirlýsingar sem frá ríkjunum koma.

Þessi viðauki við stjórnarskrá BNA er tilkominn vegna þessa að menn óttuðust að samþjappað vald gæti orðið alvald. Ríkin áskildu sér rétt til að ráða yfir málum eigin þegna. Nú gæti reynt á þessar fullveldisyfirlýsingar, því Kalifornía stendur frammi fyrir hótunum frá alríkinu að fá ekki sinn hlut af "bailout" fénu ef ríkið dregur ekki til baka ákvörðun þingsins um að lækka laun starfsmanna sinna. Launalækkunin er hluti af efnahagsaðgerðum Kaliforníuríkis sem þing og ríkisstjóri komu sér saman um. Launamál eru klárlega á hendi hvers ríkis fyrir sig, en í þessu tilviki eru starfsmenn félagsmenn í verkalýðsfélagi sem teygir sig um öll Bandaríkin. Flókin staða, sem hæglega gæti komið upp hér á landi ef t.d. sveitarfélög gengju í berhögg við stéttarfélög eins og ASÍ og Kennarasambandið. Og enn mundi málið flækjast ef þessi stéttarfélög sameinuðust stéttarfélögum Í ESB. Í slíkri stöðu væri ekki lengur um neitt fullveldi í eigin málum að ræða.

Hinar gríðarlegu upphæðir sem liggja í "bailout" peningunum er í raun það sem allt snýst um. Kvaðirnar sem lagðar eru á fólkið í landinu. Þessir peningar jafngilda í raun ESB styrkjunum sem hafa þann tilgang að kaupa undirgefni þegnanna og draga mátt úr frumkvæði þeirra og dug.

 

 

 

 

Hér á Íslandi leita stjórnvöld nú leiða til að afnema höft á framsali fullveldisins. Helst þannig að hægt sé að afhenda fullveldið fyrirhafnarlaust og án aðkomu þjóðarinnar. Hratt og örugglega. Í því fólst aðförin að stjórnarskrá lýðveldisins nú í vor. Sjálfstæðismenn stóðu í vegi og voru úthrópaðir sem landráðamenn. Sjálf stjórnarskráin var lýst úrelt, handónýt og gagnslaust plagg. Það er hins vegar hlutverk stjórnarskrárinnar að vernda land og lýð fyrir tækifærismennsku og lýðskrumi eins og því sem hér var haldið að þjóðinni. En hér hefur lýðskrum verið hafið til virðingar og þeir sem það stunda eru tilbúnir að traðka á þessu yfirlætislausa varnartóli almennings. Fá jafnvel almenning til að taka þátt í darraðadansinum með sér.

Stjórnarskrá okkar er 65 ára gömul og sem slík barn í samanburði við aldna frænku sína, hina 222 ára stjórnarskrá BNA. En þegnar Íslands eiga að geta treyst því að stjórnarskráin sé ekki leiksoppur pólitísks valds heldur trygging fyrir réttindum þegnanna gagnvart ríkisvaldinu. Í Bandaríkjunum er virðing borin fyrir stjórnarskránni og því leita bandaríkjamenn til hennar þegar þeir telja ríkisvaldið brjóta á sér.

 Óskandi væri að Íslendingar öðluðust viðlíka skilning á hlutverki stjórnarskrár lýðveldisins Íslands.

 

                                                                            Afsakið langhundinn: 

Aftur til framtíðar eða fram til fortíðar

Jú, hysterían sem keyrð hefur verið í fjölmiðlum heimsins vegna svínaflensufaraldursins, sem nú grasserar, er svo sannanlega smitandi. Og Svínka litla hefur fulla ástæðu til að óttast þennan grímuklædda náunga í tvennum skilningi. Hysterían gæti kallað á að tilskipun um allsherjar niðurskurð á svínastofnum væri gefin út eins og nýlega gerðist í Egyptalandi og þá væri Svínka komin með himneska vængi. En Svínka þarf ekki síður að vara sig á pestinni sem karlsvínið við hliðina á henni gæti borið í hana.  

Reyndar er hann nú þegar búinn að smita litla skinnið. Staulinn skrapp til Mexico, náði sér í pestina og flutti hana heim til Kanada í nösunum þar sem hann snýtti henni beint framan í Svíknu án þess, svo mikið sem að biðjast afsökunar. 

Svínka varð dálítið domm, missti matarlyst og fékk hita, en er nú á batavegi. Hún fékk bara smá svínapest.

Hvað gerist ef nýr svínahirðir tekur til starfa í stíunni hennar Svínku? Það er stóra spurningin. Dettur hann niður dauður með það sama eða snýtir hann sér bara hressilega og heldur áfram að moka flórinn. Bandaríska smitvarnaeftirlitið mun fylgjast með því.

Hvort pestin tekur sér far á hringekju víxlverkana "maður-svín-maður" og magnast upp eða dofnar og deyr, þá getum við bókað að ný hystería mun taka við af þessar áður en við náum að segja ATCHJÚ, þvÍ við erum orðin  þrælar hysteríufíknarinnar.

 

365 millur í mínus

Páll Magnússon hlýtur að fá klúðursverðlaun forseta Íslands í ár, þ.e. ef forsetinn er ekki búinn að taka þau frá fyrir sjálfan sig. Það má varla á milli sjá hvor hefur betur í keppninni að skripla á bananahýðinu. En þetta eru fagmenn sem kunna til verka og munu berjast um titillinn þar til yfir lýkur.

Það er engin nýlunda að ríkisstofnanir keyri yfir á heftinu. Við tökum varla eftir því þótt tap nemi einhverjum hundruðum milljóna (milljarða). En það hlýtur að teljast kaldhæðni örlaganna þegar rekstrartap RÚV nemur sömu upphæð og nafnið á auglýsingaspjaldi keppinautarins. Með því að tengja tapið keppinautnum undirstrikar það hið gríðarlega tekjuforskot sem RÚV býr við. Forskot sem þó dugir ekki til að halda þeim innan tekjurammans. 

Við þessar aðstæður er með öllu óskiljalegt að RÚV leyfi sér þennan frammúrakstur. En fyrst svo var því í ósköpunum töpuðu þeir ekki 366 millum eða sléttuðu þetta bara upp í 400 millur. 365 milljóna tap gerir RÚV bara hallærislega hlægilegt.

En kannski eitthvað freudískt þarna á ferðinni?

Með mótlæti slípar Almættið sín dýrustu djásn

Nú þegar rykið sest og menn horfa í kringum sig geta sjálfstæðismenn hafið þá endurnýjun sem er flokknum nauðsynleg eftir mikið tap í kosningum. Öll spjót hafa staðið á flokknum sem hefur orðið einskonar blóraböggull fyrir þjóð sem þorir ekki að horfast í augu við eigin veikleika og ótta.

Í sjö mánuði hafa vinstriflokkarnir fóðrað móðursýkina og ábyrgðarleysi landsmanna með ásökunum á hendur Sjálfstæðisflokknum um vanrækslu og vanstjórn. Aldrei á þeim 18 árum sem flokkurinn sat í ríkisstjórn var flokkurinn einráður. En þeir flokkar sem með honum sátu og bera jafna ábyrgð, sem þeir hafa aldrei viðurkennt, eru nú verðlaunaðir sem bjargvættir. Ef verðlaun skyldi kalla.

Kosningarnar mynda nefnilega vatnaskil í stjórnmálum þessa lands. Nú er ekki lengur hægt að kenna Sjálfstæðisflokknum um það sem miður fer. Nýir valdhafar hafa tekið við taumunum og allt það sem eftir kemur er á þeirra ábyrgð. Héðan í frá er ekki hægt að draga Davíð Oddsson, Geir H. Haarde eða Sjálfstæðisflokkinn upp úr hattinum þegar illa fer. Kosningarnar og útkoma þeirra kvitta fyrir allt sem áður mátti rekja í þann rann. 

Það viðurkennist hér að það var huggun harmi gegn að sjá hve karlmannlega (bannorð í dag en á engu að síður við) nýi formaðurinn tók ósigrinum í nótt. Var ég ekki ein um að fyllast stolti yfir þeim viðbrögðum sem hann sýndi. Engar afsakanir, ásakanir eða bituryrði hrutu af vörum hans eins og maður er orðin svo vanur að heyra frá þeim sem nú eiga völlinn.

Vissulega var við því búist að flokkurinn kæmi ekki vel út það höfðu allar kannanir sýnt. En vonin er lífseig og eflaust hefur hún bærst í brjósti formannsins eins og annarra flokksmanna sem hafa trú á stefnu Sjálfstæðisflokksins. Styrkur Bjarna Benediktssonar felst í hugrekki hans og trú á flokkinn og það góða sem hann getur áorkað. Trú á fólkið sem hann hefur valið að starfa með og vilja til að kveða niður vonleysi og víl. Bjarni boðaði von, vinnu og framtíð fyrir þá sem hafa áræði til að fylgja honum eftir.

 Mótlæti mótar manninn og Bjarni Benediktsson virðist hafa þau bein sem þarf til að mæta því. Eftir stendur hann sterkari.

Komma-kratarnir í ríkisstjórn

Blessunarlega sluppu þeir sem horfðu á formannaþáttinn á RÚV í gærkvöld við enn eina hringferðina um styrkjamálið sem tröllriðið hefur umfjöllun fjölmiðla síðasta hálfa mánuðinn. Styrkirnir voru löglegir á þeim tíma sem þeir voru veittir, punktur. Því hafa menn reynt að hengja siðferðisstimpil á umræðuna til að halda henni gangandi. Þegar svo kemur í ljós að háheilagir samfylkingarmenn þáðu styrki til jafns við aðra og hafa jafnvel þrætt fyrir að hafa þegið þá, þá dettur botninn úr umræðunni. Jóhanna Vigdís og hliðarhjól hennar, Sigmar hafa ekki lengur áhuga á styrkjum til stjórnmálaflokka. Gott og vel. Áhugaverðari máli eru enn óútrædd.

Mál sem varða framtíð þessarar þjóðar.

Í þættinum sáum við í hvernig komma-kratarnir hanga enn fastir í þeirri hugmyndafræði sem þeir ólust upp í. Ég segi ekki á fyrri hluta síðustu aldar en sem næst því. Kratinn, sem aldrei hefur skilið hugtakið "að sníða sér stakk eftir vexti" hefur engin önnur ráð til að halda eyðslufylliríinu áfram en að gangast stórríkinu´ESB á hönd. Gamli sáttmáli er aftur kominn á dagskrá. Þetta er lausn lausnanna -entlösung segja sumir. Komminn býður upp á heimilisiðnað á vegum hins opinbera. Átti reyndar í vandræðum með að gera grein fyrir hvað fjöldi ársverka merkti í mannaráðningum, en það skiptir ekki meginmáli því störfin verða hjá hinu opinbera - og það er fyrir mestu. Öll spil á einni hendi.

Eitt voru þau, krati og kommi, algerlega sammála um og það var að aflétta ekki leynd af upplýsingum um stöðu gömlu bankanna. Þessi skýrsla, sem virðist kolsvört, skiptir þjóð á leið í kosningar öllu máli. En um hana má ekki tala. Fólki er ekki treystandi til að taka afstöðu á upplýstum forsendum í jafn afdrifaríku máli og hér er um að ræða . Gegnsæið sem fyrir nokkrum mánuðum var megin krafa búsáhaldabyltingarinnar fær nú að fljóta til hafs í ærandi þögn.

Sér einhver glætu í málflutningi þessa fólks?

 

Munið að bursta tennurnar.

Skósólar verða á matseðlinum innan tíðar.

 Mynd 1: Google og með vitund um  málssókn

Mynd2: www.dailytelegraph.co.uk

Fíflaskapur Árna Páls

Það vakti nokkra athygli í vikunnu þegar Árni Páll Árnason þingmaður Samfylkingar lýsti áliti sínu á milljónum kjósenda í Evrópu með því að segja að "Evrópusambandið komi ekki í veg fyrir að fólk kjósi yfir sig fífl" eða e-ð í þá áttina. Þar á Árni Páll  eflaust við að kjósendafífl sem kjósa yfir sig heimóttarfífl er líka að finna í ESB.

Þetta sérkennilega álit Árna Páls var svar við fyrirspurn á kosningafundi, þar sem m.a. efnahagsmál voru til umræðu. Spurt var um hvernig á því stæði að lönd eins og Lettland og Írland o.fl. sem gengið hafa í ESB, ættu við eins gríðarlegan mikinn vanda að stríða og raun ber vitni. Svarið ber með sér að Árni Páll hefur ekki grænan grun um hvað er að gerast í heiminum eða hvernig eigi að taka á því. Í barnslegri einfeldni heldur hann að  allt muni lagast þegar mamma (ESB) tekur hann í sinn náðarfaðm.

Mikill er máttur trúarinnar.

"Fólk er fífl-kenningin" sýnir hve langt Árni Páll og félagar eru frá raunveruleikanum. Við erum stödd í miðri heimskreppu, þar sem hvert land, hver heimshluti hefur lagt sitt af mörkum til að gera vont ástand verra. Við nutum rausnarlegrar aðstoðar Bankaræningjanna , rétt eins og evrusvæðisbúar nutu aðstoðar Seðlabanka Evrópu (ECB) við að koma sér á kné. Ástandið á Írlandi er t.d. ekki nema sjónarmun skárra en ástandið á Íslandi. Þó voru Írar í ESB og ekki nóg með það, þeir höfðu evruna sem gjaldmiðil. Á meðan hér geisar umræða um upptöku annars gjaldmiðils, þar á meðal evru, er svar Árna Páls "Fólk er fífl" bara alls ekki boðlegt.

Er ekki ástæða til að upplýsa fólk um hvernig ECB hefur um árabil mismunað þjóðum evrusvæðisins. Hvernig ECB lækkaði vexti á evrusvæðinu, í algerri óþökk við stærstan hluta þjóðanna sem þátt taka í myntinni, til að bjarga hikstandi efnahagsvél Þýskalands. Á tíma þegar ódýrt lánsfé flaut yfir heiminn. Írland, Spánn, allur Miðjarðarhafsklúbburinn og fyrrum Austantjaldslöndin urðu fórnarlömb ECB og dekurs bankans við Þjóðverja. Þessi lönd voru bundin við vexti ECB og gátu ekkert gert sér til varnar. Byggingar- og framkvæmdabólur spruttu alls staðar óheft upp rétt eins og hér á Íslandi þar sem erlent lánsfé á lágum vöxtum sendi Seðlabanka Ísland langt nef. Afleiðingin er sú sama og á Íslandi, enda hafa bólur tilhneigingu til að springa. Skuldir hlóðust upp og er nú svo komið að skuld Írlands, miðað við landsframleiðslu, er aðeins 0.25% lægri en skuld Íslands. Írland er enn með evru og Írland hefur hafist handa við að ræsta út.

Var það vegna þess að fólk er fífl sem þetta reið yfir Evrópuþjóðirnar? Eða var það vegna þess að hið alltumlykjandi móðurborð var bara að hygla augasteininum sínum? Kreppan skilur þessi lönd eftir á flæðiskeri fjárhagslega og það sem verra er nú eru menn farnir að eygja enn eitt áfallið. Verðhjöðnun er farin að yggla sína brún. Að fá verðhjöðnun ofan í kreppuna er skelfilegt. Samdráttur í framleiðslu í mörgum löndum evrusvæðisins er nú þegar kominn í á þriðja* tug prósenta og atvinnuleysi fer vaxandi og ef ECB heldur óbreyttri stefnu eiga þau lönd sem verst eru sett engan kost annan en að láta evruna róa. 

Hvernig skyldi Samfylkingin snúa sig út úr því?

Við höfum enn vald yfir vaxtavopninu og blessunarlega hina margrægðu KRÓNU. En meðan Samfylkingin heldur áfram að humma fram af sér aðgerðir og láta sem allt verði gott ef við bara göngum í ESB þá getur ástandið aðeins versnað. Í raun mun ástandið bara versnar, því hagalagðahugsunarháttur Vinstri grænna mun koma okkur inn í verðhjöðnunarferli sem mun taka áratugi að losa sig úr.

Það sannast hér, sem margir hafa bent á að þátttökuþjóðir evrusvæðisins eru misjafnar og hentar ekki að deila mynt með þjóðum sem búa við allt annað efnahagsmynstur. Því skyldi evran henta okkur betur en þeim? Sænska krónan réði úrslitum um að Svíar unnu sig svo sköruglega út úr kreppunni. Íslenska krónan mun hjálpa okkur til hins sama.

* lagfæring mín.

"Gerum eitthvað annað" fréttamennskan

Í sjö daga hafa fréttastofur landsins ekki fjallað um annað en styrkina frá FL-Group og Landsbanka. Styrkir sem óneitanlega eru nokkuð háir á mælikvarða dagsins í dag en voru lítið meira en klink þegar þeir voru veittir, þ.e. á tímum sem menn voru keyptir til starfa fyrir 10 sinnum hærri upphæðir (fyrir utan launagreiðslur og starfsloka samninga) og öðrum þökkuð vel unnin störf með milljarða greiðslum. Að fjalla um þessa styrki sem fyrstu og stundum einu innlendu frétt dögum saman er út úr korti, því jafnvel "tsunami" fyrirbærið í Suður-Asíu fékk ekki þessa athygli. Þó fórust þar þúsundir manna og allar heimsins fréttastofur sendu þangað fréttamenn. Það er því eitthvað annað en fréttagildi þessara styrkja sem rekur "fjórða" valdið til að halda lífinu í "fréttinni."

Hvað skyldi svo vaka fyrir hinum "hlutlausu" fréttastofum þessa lands? Það er smá saman að koma í ljós. Í fyrsta lagi er það pólitík og í öðru lagi er það pólitík. Á yfirborðinu er verið að gera pólitíska atlögu að Sjálfstæðisflokknum. Spuninn gengur út á að búa til fleiri og flóknari vinkla á styrkjamóttökuna. Fyrst voru styrkirnir kynntir sem innanhúss hneyksli Sjálfstæðisflokksins, síðan hófust nornaveiðarnar, nú er "hlutlaus" prófessor fengnir til að dylgja um mútur og samflokksmenn hans, sem tilbúnir voru í startholunum ,taka við  prikinu. REI-málið er komið á dagskrá.

Allt í einu telur Samfylkingin það sér til tekna að hafa komið í veg fyrir að Orkuveita Reykjavíkur afhenti REI, og þar með fjöregg borgarbúa FL-Group með húð og hári. Dagur B Eggertsson stígur nú fram og vitnar. Að sögn Dags átti Samfylkingin veg og vanda að því að bjarga REI-OR frá því að lenda í klóm FL.

Hvílík endemis bull er þetta. Fulltrúi Samfylkingarinnar greiddi atkvæði með því að samruninn ætti sér stað. Dagur B og Sigrún Elsa Smáradóttir skrifuðu grein í Morgunblaðið nokkrum dögum síðar en áður en til stjórnarslitanna kom og dásömuðu þann ávinning sem borgarbúar mundu hafa af þessum FRÁBÆRA samruna. Hér er smá klippa úr þeirri grein:

"samruni REI og GGE getur þrátt fyrir allt verið skref í rétta átt í útrás íslenskra orkufyrirtækja. Ekki leikur vafi á því að sameinað fyrirtæki stendur sterkar að vígi í verkefnum sínum erlendis en fyrirtækin sitt í hvoru lagi. Annað sem er ánægjulegt við þennan samrunasamning er að viðskiptavild og orðspor Orkuveitu Reykjavíkur er metið í samningnum á 10 milljarða. Þessir 10 milljarðar eru þannig metnir til viðbótar við framlag OR í peningum og efnislegum eignum, meðan aðrir eignast sinn eignarhlut í félaginu með því að leggja eignir og peninga inn í félagið. Í samningnum um samrunann er Orkuveita Reykjavíkur því að njóta þeirrar þekkingar og reynslu sem orðið hefur til í fyrirtækinu og íslenska orkuútrásin byggist á.“ (feitletrun mín)

Þetta eru orð Dags og fulltrúa Samfylkingarinnar í OR 7. október 2007, fjórum dögum áður en meirihluti Sjálfstæðisflokks og Framsóknar féll. Mér er fyrirmunað að lesa inn í þessi orð nokkuð sem heitir andstaða við umræddan samruna. Í raun sýnist mér þetta vera einhvers konar tilbeiðsla eða trúarjátning til útrásarinnar og allra þeirra dásemda sem hún átti að færa okkur. Og þessi orð eru í fullkomnum samhljómi við útrásarráðherrann, Össur Skarphéðinsson, sem ferðaðist á þessum tíma til framandi landa ásamt forseta Íslands, tilbúnir að selja gersemar þessarar þjóðar hverjum sem hafa vildi. Dollaramerkin glitruðu í augum þeirra eins og ljósin í Las Vegas.

Dagur B og Sigrún Elsa gengu svo til liðs við Björn Inga Hrafnsson í þeim tilgangi að innsigla þennan gjörning. Það sem kom í veg fyrir að þetta gengi eftir var að í aðdraganda uppgjörsins vegna REI - FL samrunans hafði Svandís Svavarsdóttir tekið sér stöðu með sexmenningunum í Sjálfstæðisflokknum sem gerðu uppreisn gegn Vilhjálmi Þ. Vilhjálmssyni og samrunaferlinu. Í þessum aðdraganda hafði Svandís þanið raddböndin full mikið og var ekki stætt á að snúa til baka. Um þessa atburðarás má lesa í grein eftir Björn Bjarnason í vetrarhefti Þjóðmála 2007 og vitnar hann þar meðal annarra í Hörð Bergmann sem sagði í Morgunblaðinu 17. nóvember: "Uppreisn borgarfulltrúa Sjálfstæðisflokksins vitnar um einlæga hneykslun og vilja til að bera siðferðilega ábyrgð gagnvart almenningi".

 Vilji og ábyrgð Dags B Eggertssonar og Samfylkingarinnar lá  hjá hæst bjóðandi, í þessu tilviki FL-Group. 

En þá erum við komin að kjarna málsins. Hvers vegna þessi atlaga er gerð að Sjálfstæðisflokknum og hvers vegna engin önnur mál eru til umræðu nú, 12. dögum fyrir einhverjar mikilvægustu kosningar sem fram hafa farið hér á landi í marga áratugi. Þetta er gamla góða bragðið "að gera eitthvað annað" þegar ræða þarf mikilvæg mál. Ekki endilega séríslenskt fyrirbæri en á Íslandi hafa  menn hafið það upp í n-ta veldi.   Á ensku er þetta kallað "deflection" eða frávarp. Leikriti er sett á svið til að draga athygli manna frá því sem ekki er æskilegt að ræða. Í þessu tilviki það sem í öllum lýðræðislöndum mundi flokkast sem eðlileg upplýsingagjöf til landsmanna sem eru í þann mund að gagna að kjörborði. Pistill á bloggi Andra Geirs Arinbjarnarsonar vakti mig til umhugsunar um þennan tilgang. Þar vekur hann máls á þeim gríðarlega vanda sem Íslendingar standa nú frammi fyrir, þ.e. hvernig eigi að loka fjárlagagatinu sem öll lánafyrirgreiðsla AGS gengur út á. Við erum að tala um að minnka fjárlagahalla upp á meira en 150 milljarða niður í núll á þremur árum og ekki einn einasti fjölmiðill svo mikið sem ýjar að málinu. 

Andri Geir vekur áthygli á því að Írar sem eru í svipaðri stöðu og við en hafa lengri tíma til að ráða fram úr sínum málum og þurfa ekki að ganga jafnhart að sér eru nú þegar búnir að setja fram áætlun um hvernig þeir ætla að gera þetta. Áætlunin liggur frammi á vef írska fjármálaráðuneytisins þar sem allir landsmenn hafa aðgang. Áætlun Íra felur í sér að fjárlagahallinn verði kominn í 3% af landsframleiðslu árið 2013. Við eigum að ná okkar fjárlagahalla niður í núll árið 2012 og erum þó með ívið meiri halla en Írar (13% á móti 12.75% af landsframleiðslu).

Hvernig ætla Írar að gera þetta, jú með sköttum að 1/3 og niðurskurði ríkisútgjalda að 2/3. Nýir skattar lagðir á hvert heimili skipta tugum þúsunda á mánuði og allt bótakerfið tekið til endurskoðunar. Laun ríkisstarfsmanna lækka um 10% og allir sérsamningar afnumdir. Öll þjónusta endurmetin og skorið niður nema hjá þeim sem allra verst eru settir.

Það er ekki furða þótt Steingrímur J. með sinn nýja landsföðursvip vilji komast hjá því að ræða þessi mál í smáatriðum. Það sem vekur furðu er að fjölmiðlar sem annars vilja líta á sig sem brjóstvörn almennings skuli taka þátt í leikriti ríkisstjórnarinnar. Og ekki síður vekur það furðu að fólkið í landinu skuli ekki gera kröfu um að vera upplýst um hvað í vændum sé. Það má kannski rekja þetta áhugaleysi til þess að forsprakkar mótmælahópa hvort sem þeir heita Raddir fólksins eða Borgarahreyfing eða hvað það nú er, eru bara hnappskot stjórnarflokkanna. Þeim er eins mikilvægt að halda lokinu á umræðunni um stjórnvaldsaðgerðir í fjármálum og stjórnarflokkunum sjálfum. Hagsmunir mótmælahópanna renna nefnilega á sömu teinum og hagsmunir stjórnarinnar.

Er einhver svo vitlaus að halda að allt verði bara eins og áður? Við erum nú þegar komin inn í ferli sem á aðeins eftir að versna. Var ég ein um að taka eftir að skömmtunarkerfið er farið að taka á sig mynd. Rjómi uppseldur í búðum fyrir páska. Hvenær gerðist það síðast? Ég man þá tíð þegar maður þurfti að vera innundir hjá kaupmanninum til að fá egg fyrir stórhátíðir. Skömmtun var stýrt af ríkinu. Nú á að knésetja Mjólku. Það auðveldar ríkisforsjánni að koma á einokunarkerfi í mjólkuriðnaði. Fleiri fyrirtæki verða send í þrot.

En rjómaskorturinn er aðeins toppurinn á ísjakanum. AGS hefur enn varla opnað munninn. Það mun þó gerast í maí að loknum kosningum. Ríkisstjórn sem hefur ekkert  annað plan en að koma hér á sóvétbúskap og skattleggja allt og alla til fjandans mun aðeins leiða enn meiri hörmungar yfir þjóðina. Fjármálaráðherra sem hugsar í fléttum og skófum hefur sér til ráðgjafar örlagakomma sem telur skatta leysa allan vanda hér á jörðu. Það er ekki að undra að AGS dragi að senda næstu greiðslu af láninu til landsins. Þeir eru nú þegar búnir að ná tangarhaldi á Steingrími J. og co og þeir geta farið með okkur að vild héðan í frá. Tvíeykið Steingrímur J. og Indriði munu sjá til þess að fyrr leiti fjárfestar upp nýjan Madoff en leggja peninga í þann fúla pitt sem hér er að myndast. Jóhanna kærir sig kollótta. Hún veit hvað er að gerast en hún er að komast á aldur og bara sátt við að skilja landið eftir í sömu stöðu og það var þegar hún fyrst hóf áfskipti af stjórnmálum. Ef einhver man svo langt aftur.

Þáttur varðhunda almennings (fréttamiðla)í "gerum eitthvað annað"  ferli þessa máls mun þó ekki gleymast.