No, No, No, No,................

 

Evrópusambands "die hards" láta ekki deigan síga, hvorki á Íslandi eða í sæluríkinu ESB. 

Verslunarhelgar mottóið að - Nei þýðir nei- hefur ekki alveg náð inn í kollinn á þeim og því leita þeir allra leiða til að endurtúlka Neiið á sama hátt og allir nauðgarar allra tíma hafa alltaf gert. Nú er forseti Frakklands sem fer með forsætið í sambandinu þessa dagana í heimsókn á Írlandi. Af því að eyjan er græn? Nei, af því að Írar voguðu sér að segja Nei.

Sarkozy segist vilja "skilja" hvers vegna þeir sögðu Nei. Frakkar höfðu þó engan áhuga á að "skilja" hvers vegna Frakkar og reyndar Hollendingar sögðu Nei við því sem áður hét stjórnarskrá en heitir núna Lissabon sáttmáli, þ.e. sami grautur í sömu skál. Þeir voru einfaldlega sviptir atkvæðisréttinum svo enginn þyrfti að eyða tíma í að "skilja" eitt eða neitt. Inn í þennan lýðræðislausa klúbb vill stór hópur (60% samkvæmt síðustu viðhorfskönnun) Íslendinga nú ganga.

Írar urðu æfir þegar Sarkozy lét þau orð falla að "Írar (yrðu) bara að kjósa aftur". Nú er Sarkozy að reyna að tala þá til. Írskur stjórnmálamaður sagði við The Irish Timesað að supermann-stælar Sarkozy hafi fært umtalsverðan hóp þeirra sem greiddu atkvæði með sáttmálanum yfir í Nei-hópinn. 

Það er þá ekki til einskis barist.

 

Buddur Grindvíkinga léttast

Jæja, þá hefur leynd verið aflétt af kostnaði Grindvíkinga við bæjarstjóraskiptin. Í frétt á mbl.is er greint frá launasamningi nýja bæjarstjórans. Með því að flytja sig í stól bæjarstjóra kostar oddviti Samfylkingarinnar Grindvíkinga 26 milljónir út kjörtímabilið (með biðlaunum). Þetta er auðvitað snöggtum betri laun en það sem oddvitinn hefði haft upp úr setu í bæjarstjórn og bæjarráði (2.4 m).

Ekki er ólíklegt að þarna sé komin skýringin á því að meirihlutasamstarfi var slitið og reikningurinn sendur bæjarbúum. Reikningur sem losar 40 þúsund krónur úr buddum hvers mannsbarns í bæjarfélaginu og þá er ekki tekið tillit til þess að milljón á mánuði bæjarstjóri þarf nú að ráða sér aðstoðarmann. Svo maður minnist ekki á vaxtatap bæjarsjóðs sem af þessum auknu útgjöldum hlýst.

Þegar litið er til allra þeirra gífuryrða sem Samfylkingin hefur haft um hugsanlegan kostnað borgarbúa af kaupunum á Laugavegi 4-6 hlýtur maður að staldra við. Jafnvel ef svörtustu spár Dags B. ganga eftir, þá myndu þessi kaup ekki kosta borgarbúa meira en 5000 þús kall. Ef áætlun Hönnu Birnu gengur eftir þá er kostnaðurinn á við sæmilega Pizzusneið.

Eftir stendur spurninginn: hvers vegna þurfti Samfylkingin að kosta svona miklu til, til að losa Grindvíkinga við hinn faglega bæjarstjóra?

Hvað kostar Samfylkingin Grindvíkinga?

Við erum í lægð. Við erum í fréttalægð. Fjölmiðlafólk situr nú fyrir framan spegla sína og þvær tertuna af andlitinu eftir að hafa orðið uppvíst að því að eyða tíma okkar í að fylgjast með spunaverki sem sviðsett hefur verið á tröppum dómsmálaráðuneytisins. Enginn fjölmiðill hafði fyrir því að afla upplýsinga um málið útfyrir stuðningshóp svokallaðs fórnarlambs. Þegar slík alda rís og opinberir aðilar eru úthrópaðir sem illmenni er lágmark að fjórða valdið kanni hvað sé hæft í því sem sagt er.

En fjórða valdið er ekki sérlega atorkusamt þegar kemur að því að fylgja málum eftir eða kanna hvað að baki liggur. Flóttamenn og atvinnumótmælendur eru greinilega trúverðugasta fréttauppsprettan í nútíma samfélagi og því ekki ástæða til að leita lengra. 

Í gúrkunni sem skapaðist við að botninn datt úr mótmælaaðgerðunum hefur ein frétt alveg fallið í skuggann. Það er hin lýðræðislegu meirihlutaskipti í Grindavík. Lýðræðislegu, segi ég, því ég hef ekki heyrt eina einustu rödd hrópa að þarna hafi verið brotið á lýðræðinu. Það er reyndar alveg rétt það hefur ekki verið brotið á lýðræðinu, kjörnir fulltrúar hafa rétt á að velja sér samverkamenn og jafnvel skipta út ef svo ber undir. Það er að segja, ef "rétt" er skipt út.

Að undanförnu hefur skapast sú hefð að leyfilegt er að skipta út sjálfstæðismönnum. Engin hróp, engin læti og fréttaflutningur og bloggheimar baða sig í rjómalogninu. Sé Samfylkingu eða Vinstri grænum skipt úr er enginn endir á umræðunni. Mótmælastöður, svikabrigsl og upphrópanir þar sem fjölmiðlar fylgjast með hverju orði og bera þau viðstöðulaust inn í stofu til okkar.

En ég tók eftir vinkli í þessu Grindavíkurmáli þegar ég setti það í samhengi við ólætin sem átt hafa sér stað hér í Reykjavík. Í vikunni voru kynntar í skipulagsráði tillögur um endurbyggingu á svokölluðum Laugavegshúsum (þ.e. 4 og 6). Húsin sem urðu í raun banabiti "kvartettsins". Dagur B. hefur ekki aldeilis fyrirgefið að honum (og Samfylkingunni) hafi verið skákað út af borðinu. Hann er enn að og sleppir ekki taki á roðinu. Morgunblaðið var með heilsíðufrétt um málið nú í vikunni og allir fjölmiðlar gerðu sjónarmiðum hans góð skil.

Dagur telur að kostnaðaráætlun upp á 200 milljónir fái engan veginn staðist og rifjar upp kostnaðinn af húsakaupunum. Nú veit ég ekki, frekar en Dagur B. hver endanlegur kostnaður verður, en ef við segjum sem svo að Reykjavíkingar þurfi að standa straum af þessu megaklúðri "kvartettsins" og greiða allar 600 milljónirnar, þá kostar það hvern borgarbúa 5000 krónur á mann.

Lítum þá til Grindavíkur. Þar slítur Samfylkingin meirihlutasamstarfi við Sjálfstæðisflokk. Fjölmiðlar rétt eins og bloggheimur hefur lítinn áhuga á þessu saltfisksþorpi suður með sjó. Þar býr þó fólk með pólitískar skoðanir sem gengur til kosninga á fjögurra ára fresti rétt eins og við hér í Reykjavík (svo maður minnist ekki á Bolvíkinga). Fyrir tveimur árum var myndaður meirihluti sem gerði með sér einhvers konar málefnasamning og réði sér faglegan bæjarstjóra. Við hann var gerður starfssamningur, sem eflaust hefur kveðið á um skyldur hans gagnvart bæjarfélaginu og bæjarfélagsins gagnvart honum.

Nú telur oddviti Samfylkingarinnar að Sjálfstæðismenn séu að reyna að gera sér mat úr launasamningnum sem gerður var við þennan faglega bæjarstjóra, sem bærinn þarf greinilega ekki lengur á að halda. Á vefsíðu Sambands íslenskra sveitarfélaga eru gefna upp fólksfjöldatölur, greint eftir sveitarfélögum eins og þær eru 1. desember hvert ár. Árið 2007 voru Grindvíkingar 2.760. Kostnaður hvers Grindvíkings er því rúmar 16 þúsund krónur á mann við það eitt að greiða laun hins faglega bæjarstjóra sem nýi meirihlutinn telur enga þörf fyrir.

Þá er ekki talinn kostnaður við að kaupa upp húseign mannsins, seljist hún ekki innan 6 mánaða eftir að hann lætur af störfum og við vitum öll hvernig húsnæðismarkaðurinn er um þessar mundir. Bætist kostnaður af húsakaupum bæjarins við launakostnað hans þá er upphæðin komin í tæp 31 þúsund á mann. Við erum að tala um kostnað á hvern íbúa sem er 6 sinnum hærri en það sem Reykvíkingar gætu (í versta falli) þurft að greiða fyrir Laugavegshúsin.

Nú má vel vera að oddviti Samfylkingarinnar, sem boðist hefur til að taka á sig störf bæjarstjórans, ætli að gera það í sjálfboðavinnu. Það má þó draga í efa. En vilji oddvitinn fá eitthvað fyrir sinn snúð, þá mun það leggjast ofan á annan kostnað sem Grindvíkingar þurfa að bera vegna málsins. Nú erum við farin að tala um tölu sem þegar hefur losað 100 milljónir og mun leggjast ofan á önnur útfjöld bæjarbú. Líka litla krílisins í næsta húsi, sem varla er farið að opna augun fyrir umheiminum.

Getið þið gert ykkur í hugarlund hvaða mat Dagur B. og félagar gætu gert sér úr þessu efni væri málum snúið við? Eða hvernig fréttamiðlar gætu spilað þar undir.

Þriðja leiðin

Þriðju leiðina má finna víða. Hún skaut rótum í Frakklandi og Bretlandi og ef ég man rétt þá eignaði Ingibjörg Sólrún sér hana í einni af Borgarnesasræðunum sínum. Nú hefur þriðja leiðin verið flutt vestur um haf og er þar borin uppi af hinum tungulipra Barak Obma. Fastapenni hjá Washington Post, Charles Krauthammer, hefur fjallað um flipp-floppin hans Obama í tveimur greinum nýlega. Á loforðalista hans stendur nú ekki lengur steinn yfir steini. Svei mér þá ef mér finnst ekki samfylkingarbragur á stráknum.

Hverjum skyldu samfylkingarmenn halda með í forsetakosningunum þarna vestra? Það er að segja ef þeir hafa skoðun á þeim málum.

Samfélagssmiðir í yfirvinnu

Barnaheimilisuppeldið er nú þegar farið að skila sér til samfélagssmiðanna sem aldrei sofnuðu á verðinum. Þeim þessum sem kröfðust geymslustaða fyrir börnin svo foreldrarnir gætu gleymt skyldum sínum og látið "sérfræðingum" eftir að sinna uppeldi og fræðslu barnanna.

Við þekkjum söguna hér og hún er svipuð annars staðar þar sem álíka þenkjandi fólk er við völd. Við vitum líka að menntun, félagsþroski og tillitssemi við náungann hefur ekki fylgt eftir eins og boðað var.

Aldrei fleiri börn eiga við félagsleg vandamál að stríða og alvarlegri í þokkabót. Skemmst er að minnast viðtals sem Morgunblaðið átti við félagsfræðing fyrir 2-3 árum sem hélt því fram að hún væri nú að upplifa að börn, allt niður í 7-8 ára aldur sæju engan tilgang með lífinu. Er hægt að hugsa sér eitthvað dapurlegra en þetta?  

En gömlu samfélagssmiðirnir eru ekki aldeilis hættir enn. Nýjustu fréttir úr ríki Gordons Brown segja okkur að ríkisstjórnin leggi nú fé í að "afnema mörk milli manna". Útrýma kynþáttahatri með því að taka á málinu af festu og flytja smiðjuna inn á vöggustofurnar.

Leikskólakennarar hafa fengið þau boð að tilkynna til yfirvalda ef börn í þeirra umsjá, 3ja ára og eldri, fúlsa við framandi fæðu. Það er talið vera merki um að dulinn kynþáttarhatari búi í barninu sem geri svo vart við sig síðar á ævinni.

Leiðbeiningabæklingur upp á 366 síður á að hjálpa við að hafa upp á þessum upprennandi rasistum og á starfsfólk barnauppeldisstöðva að vera vakandi fyrir hvers kyns "afbrigðilegheitum" og tilkynna hvert tilvik. Og skulu þeir hvergi draga af sér í þeim efnum.

Hvenær megum við eiga von á að samfélagssmiðirnir okkar, Samfylking og VG gefi út sína 366-blöðunga?

Tætarinn kannski rafmagnslaus?

Já, líklega hefur Guðmundi þótt þörf á að fela slóðina. Eftir öll árin með Guðföðurnum hefur líklega ekki verið vanþörf á því að losna við gögnin. Laumuspilið sem R-listinn bar ábyrgð á hjá OR á valdatíma Alfreðs hefur líklega ekki þolað dagsins ljós. 

Ekki má heldur gleyma því að þessi maður sá aura í öllum hornum, eða hvað með verðhækkanirnar á heitavatninu í sumarblíðunni um árið. Kannski er eitthvað bitastætt í þessum pappírum sem hægt er að koma í verð. Starfslokasamningurinn hefur kannski ekki verið upp á nógu marga fiska.

Guðmundur tók gögn með sér

Málbeinið ofvirkt en hnéin að gefa sig

Einhver gæti haldið að hér sé boðið upp á gestaþraut fjölskyldunni til dægrastyttingar í sumarfríinu. En nei, það er ekkert flókið við þessa fyrirsögn, hún er reyndar óþarflega einföld. Hún gerir ekki annað en að undirstrika þau sannindi sem við höfum horft upp á síðan Samfylkingin var brædd saman úr restinni af Alþýðuflokki og Alþýðubandalagi ásamt klofningsbroti Jóhönnu og leyfum af Kvennalistanum að þegar breiða þarf yfir vangetu hópsins til að takast á við vandamál þá er lausnin sú að beina athyglinni annað.

Við höfum séð það í stjórnun Reykjavíkurborgar og nú fáum við að sjá hvernig Samfylkingin skríður undan efnahagsvandanum með því að gefa yfirlýsingar í allar áttir. Allt er til umræðu annað en leiðir út úr efnahagsvandanum. Í reynd virðist sem Samfylkingin hafi tekið krísunni sem himnasendingu til að þrýsta á um aðild Íslands að ESB. Skítt með það, þótt húsnæðislán almennings hækki og fyrirtækin fari á hausinn. ESB er öllu ofar.

Ofursmurt málbein er einkennismerki þessa fólks. Það mætti halda að Samfylkingin sæti í öllum 12 ráðuneytunum. Engin ákvörðun er tekin í ráðuneytum Sjálfstæðisflokksins án þess að Samfylkingarráðherrar sendi frá sér yfirlýsingar um að þeir séu mótfallnir aðgerðum eða telji sig geta gert betur. Það er þó ekki reyndin. Umhverfisráðuneytið er orðið að athlægi um allan heim. Þaðan koma stórkallalegar yfirlýsingar og síðan þegar allt er komið í klúður þá er fjölmiðlabann sett á svo umheimurinn verði ekki vitni að hvernig staðið er þar að málum.

Það er kannski ekki skrítið að þessi vinnubrögð skuli viðhöfð. Fyrirmyndin, Ingibjörg Sólrún fylkingarbrjóst hefur nefnilega gert sér sérstak far um að vingast við einræðisherra og morðhunda í viðleitni sinni við að ná markmiði sínu um að fá að predika yfir því sem hún metur æðstu metorð, þ.e.  seta í Öryggisráði SÞ. Engu að síður hefur henni tekist á undraskömmum tíma að klúðra þessu máli. Og ekki stóð á því að finna sökudólginn. Sendiherraskipanir Davíðs Oddsonar eiga að hafa farið svo fyrir brjóstið á heimsbyggðinni að hinar vammlausu Sameinuðu þjóðir geta ekki hugsað sér að greiða Íslandi atkvæði. Hann er góður þessi. Til að draga athyglina frá klúðrinu er ISG nú á fullu að stýra dómsmálaráðuneytinu og verkefnum þess. Af langri reynslu hefur hún komið auga á að það er auðveldara að þyrla upp ryki en takast á við raunverulegan vanda. Fyrst hún vill endilega bjarga mannslífum, því snýr hún sér ekki að Súdan. Þar er fólk sannanrlega í neyð; ofsótt, hungrað, nauðgað og drepið og það sem meira er ráðuneytið sem sinnir flóttamannamálum er undir hennar flokksstjórn

Á meðan ISG rassakastast í öðrum ráðuneytum leggur Össur ofuráherslu á að koma öllum auðlindum landsins í opinbera eigu, en hugsar sig ekki tvisvar um að taka þátt í einkaframkvæmdum á auðlindum annarra landa. Jarðhiti og  virkjanir eru þar ofarlega á lista og nú eygir hann möguleika á að selja vatnið, sem hann barðist svo ötullega fyrir að koma í opinbera eigu, til auðmanna úti í heimi. Vatnssala hefur ekki verið sérlega arðbær atvinnugrein hingað til, en glýjan í augum Össurar kviknaði á fiskeldistímum og hefur ekki slokknað síðan.

Össuri til málsbóta er þó vilji hans til að byggja upp atvinnuvegi landsins. Þar á hann ekki félaga í Björgvin G sem sér enga leið úr vanda fyrirtækja en senda þau til Brussel. Hann gerir enga tilraun til að takast á við vandamál líðandi stundar, en hamrar sífellt á að Sjálfstæðisflokkurinn þurfi að ná niðurstöðu í Evrópu-umræðunni. Niðurstaðan liggur fyrir hafi hann ekki tekið eftir því.

Miðað við síðustu fréttir af Markaði má ætla að BGS liggji nú á bæn og biðji þess heitt og innilega að krónan veikist aftur. Björgvin G og öll samfylkingingarhersingin hefur nefnilega hvorki kjark né vilja til að takast á við efnahagsvandann og krýpur því í auðmýkt við dyr Evrópusambandsins.

Þúsund þorskar á færibandinu

Fyrir nokkrum árum hóf ungur blaðamaður, Ólafur Teitur Guðnason, á Viðskiptablaðinu að halda skrá um mistúlkanir, rangfærslur, lygar, þöggun og pólitíska rétthugsun eins og hún birtist okkur í fjölmiðlum. Pistlar hans birtust í föstudagsútgáfu blaðsins og voru margir til í að leggja nokkuð á sig til að verða sér út um baðið. Fólk er oft ótrúlega grandalaust gagnvart því sem verið er að framleiða ofan í það á fjölmiðlunum. Pistlar Ólafs komu síðar út á bók og eru þær eigulegir gripir. Ólafur er nú hættur á Vb, en kollegi hans Andrés Magnússon tekinn við á fjölmiðlavaktinni. Ekki er síður fengur að skrifum Andrésar en Ólafs.

Því tek ég þetta upp að í föstudagsblaði Vb fjallar Andrés um frétt sem rataði bæði inn í Morgunblaðið og Fréttablaðið. Tilefnið var skyndiverkföll flugumsjónamanna. Þetta væri ekki í frásögu færandi ef ekki væri það fyrir annað en að bæði blöðin taka viðtal við sömu konuna. Einhver kynni að spyrja; svo hvað með það? Já, hvað með það? Konan hlýtur að hafa unnið sér eitthvað til frægðar. Nei, hún ól ekki barn í biðsal Leifsstöðvar og hún var ekki að missa af teboði hjá Englandsdrottningu. Það eina sem hún gerði var að opna gemsann og hringja í stærstu dagblöðin (og kannski líka þau minni) og kvarta undan því fjárhagstjóni sem töf á flugi var líkleg til að valda henni.

Varla er þetta svo stór glæpur að það þurfi að gera veður út af því. En þegar þeir safnast upp versnar útlitið. Eins og Andrés bendir á, þá er það skortur á frumkvæði blaðamanna (og fréttamanna) við að afla sér upplýsinga. Þeir bara sitja og bíða eftir að fréttin komi til þeirra. Það er engin tilviljun að af hundruðum manna sem yfirvofandi verkfall var líklegt til að bitna á, þá var aðeins talað við eina tiltekna konu, ljósmyndarar sendir á staðinn og málið afgreitt. Þetta er ekki fréttamennska heldur færibandavinna; þorskurinn kemur á bandinu og þú gerir ekkert annað en að ýta honum í rétt hólf. Annað dæmi sem Andrés hefur nefnt er fréttatilkynning frá utanríkisráðuneytinu sem ýmist birtist nánast orðrétt eða lítillega photo-shoppuð í þessum sömu blöðum.

Þessi færibandavinna er ekki bara vandamál íslenskra fjölmiðla hún leggst, eins og andrúmsloftið, yfir allan heiminn. Borin áfram af stóru fréttaveitunum inn í alla króka og kima. Gagnrýnislaust er "fréttum" veitt áfram án þess að nokkur kanni hvort fótur sé fyrir þeim eða ekki. Stundum er þetta bara eitthvað PR stunt, stundu stjórnmálamenn að fleyta spuna, stundum er sannleikskorn að finna í frétt og stundum er hún hreinn uppspuni. Hvernig var ekki með aldamótaveiruna sem átti að leggja gjörvallt efnahagslíf heimsbyggðarinnar í rúst? Svo maður minnist nú ekki á þá sem væru svo óheppnir að liggja á skurðarborði þegar hátíðin gengi í garð. 

Nýlega féll dómur í Frakklandi í máli þar sem trúverðugleiki ríkisfjölmiðilins France2 er dreginn í efa. Frétt sjónvarpsstöðvarinnar um morðið á drengnum Al-Dura hrinti af stað annarri intifata uppreisninni í Palestínu og hafði áhrif um allan hinn múslimska heim. Kvöld eftir kvöld horfðum við á "dauðastund" drengsins hér heima í stofu á meðan illvirki Ísraela voru tíunduð. En var drengurinn drepinn? Gátu byssukúlur ísraelsku hermannanna beygt fyrir horn? Dómurinn í Frakklandi, nú átta árum síðar dregur það í efa. Áróðursfréttir úr Arabaheiminum hafa flætt yfir okkur án þess að "sannleiks elskandi fréttamenn" spyrni við fæti.

Undanfarið hef ég verið að glugga í bókina Flat Earth Newseftir breska blaðamanninn Nick Davies. Nick þessi er ólíkt Ólafi Teiti og Andrési vel til vinstri og ber bókin nokkur merki þess. En þegar pólitískum skoðunum er ýtt til hliðar þá eru þeir allir 3 að skoða sama hlutinn. Subbuskap í fréttamennsku. Og líkt og félagarnir á Vb þá er Nick að fjalla um rjómann í breskri blaðamennsku, ekki botnfallið. Hann fékk rannsóknateymi frá háskólanum í Cardiff til að skoða innlendar fréttir sem birtust í eftirtöldum blöðum í The Times, Guardian,Independent og Daily Telegraph og að auki Daily Mail til að nálgast millimarkaðinn. Innsendar fréttir sem síðar nutu birtingar voru líka skoðaðar (2,207) og rætt var við viðkomandi blaðamenn ef einhverjar efasemdir vöknuðu um efnið.

Í skemmstu máli er það að segja að endurvinnsla á aðsendu efni er stærsti hluti þess sem tekið er til birtingar, annars vegar frá fréttaveitum eins og Press Associate og hins vegar frá PR fyrirtækjum sem ýmist eru að koma á framfæri viðskiptatengdu eða pólitísku efni. Um það bil 60% frétta í þessum virtu blöðum var endurvinnsla slíks efnis og að auki bar um 20% efnis þess sem merki að vera þannig upprunnið. Átta prósent gátu þeir ekki alveg staðsett en eftir stóð þá aðeins 12% frétta þar sem rannsóknaraðilarnir gátu fullyrt að fréttin hafi frá grunni orðið til á fréttastofunum sjálfum.

Frásaga Nick Davies af þessari könnun tekur aðeins ríflega eina blaðsíðu í bók sem annars er tæpar 400 síður. Það gefur því auga leið að margt annað bitastætt er að finna í bókinni. Fleira ætla ég ekki að tína til núna, en læt þess þó getið að Nick Davies er ekki alveg gallalaus sjálfur. Hlutleysi er nefnilega vandrataður vegur allir geta dottið í pitti.

Að grípa gæsina

Er þetta ekki tækifærið sem Ingibjörg Sólrún hefur beðið eftir til að koma sinni sérstöku utanríkisstefnu á framfæri? Ef ekki nú þá hvenær? Afstaða hennar vegna gagneldflaugakerfis NATO var svo hefðbundin að hún hefði getað komið frá Hvíta húsinu. Sérstaða hennar hefur helst falist í að vingast við hina og þessa einræðisherra og hefur henni orðið vel til vina við suma þeirra. Hvers ætti þá Mugabe að gjalda.

Og sem aukabónus, þarf hún ekki einu sinni að sitja í Öryggisráðinu til að gefa George W. langt nef.

Undirbúa refsiaðgerðir gegn Zimbabwe

Ekkert er svo með öllu illt

Það er ekki nóg að vera ábúðarfullur í pólitík, menn þurfa líka að vera slikk. Stór hluti af kjósendum vill láta hagræða sannleikanum sér í vil og þar var Blair sérfræðingur.

Bretar sakna Blair