eða hinn

eða hinn, eða hinn, eða hinn, eða hinn, eða hinn .............................

Rússar hefja brottför hersins á morgun

Hvaða verði kaupir maður friðinn?

 

Þrátt fyrir stöðugar yfirlýsingar vinstri-friðarsinna um að barátta gegn hvers konar hernaðarbrölti sé barátta fyrir friði, þá skortir nokkuð upp á að þar fylgi sannfæring máli. Nú þegar fréttaflutningi af hrakförum Bandaríkjahers í Írak hefur loksins slotað vegna frábærs árangurs hans gegn uppreisnaröflum er eins og "friðelskendur" hafi fundið sína fullkomnu hvíld. Fáeinir hristu af sér slenið þegar Kína beitti aflsmunum í Tíbet, enginn virtist taka eftir hernaði Búrmastjórnar gegn hrjáðum þegnum sínum hvað þá vargöldinni í Zimbabwe og Súdan og enginn hreyfir mótmælum nú þegar Rússneski herinn leggur Georgíu að fótum sér. Á meðan Bandaríkjamenn eru ekki aðilar að beinni íhlutun ríkir þögn í herbúðum friðarsinna. 

Þögnin núna vegna innrásar Rússa í Georgíu er dæmi um þessi sérstöku gleraugu sem vinstri-friðarsinnar bera. Kannski er Georgía ekki alveg búin að ná tökum á lýðræðishugtakinu, en þeir hafa kosið sér stjórn og forseta og þeir eru að feta sig fram veginn. Samkvæmt hádegisfréttu þá er þar jafnvel að finna stjórnarandstöðu sem nú þjappar sér um stjórnvöld og segist sjálf vilja ákveða hvenær hún losar sig við sinn forseta. Í Rússlandi í dag er stjórnarandstaðan jafn kyrfilega falin og hún var á sovéttímanum. Nú er ekki lengur haft fyrir því að sviðsetja réttarhöld, eins og Stalín gerði forðum, gegn þeim sem veita mótspyrnu og reyna að upplýsa almenning um ástandið, nú eru menn bara teknir af lífi hvar sem þeir eru staddir þegar böðlana ber að. Blessun hinna "friðelskandi" fylgir þeim.

Vopnahléssamningurinn milli Rússa og Georgíumanna sýnir að Evrópa er til í allt nema standa við bakið á þeim sem hallir standa. Sarkozy miðlaði þar málum á meðan byssukjaftar rússnesku skriðdrekanna stóðu í kokinu á Georgíumönnum. Rússar hafa aðkomu að öllum samningum og fyrsta krafan er að forsetinn víki áður en sest er að samningaborði. Þeir hafa öll tögl og allar hagldir og enn einu sinni fáum við að horfa upp á finnlandiseringu smáþjóðar í skugga vænisjúks stórveldis. Evrópa mun horfa á og vona að olían haldi áfram að renna inn á bensínstöðvarnar og í kyndiklefa húsa sinna, því Evrópubúar eru líka svo friðelskandi.

Enginn getur haldið því fram að innrásin í Georgíu komi þeim á óvart. Fyrrum sovétlýðveldin hafa alltaf vitað við hverju mætti búast. Sum náðu að forða sér inn í ESB og NATO önnur, sem ekki byggðu á gömlum tengslum, voru svifaseinni og lentu fyrir utan garð. En mun ESB og NATO hafa einhvern kraft til að verja þessi lönd ef á reynir? NATO hafnaði þátttökuaðild Georgíu og Úkraínu fyrir skömmu og við sjáum hvaða afleiðingar það hefur. Úkraína kallar nú á hjálp. Munum við leggja við hlustir? Hvað með Pólland sem beið ekki boðanna og skrifaði snarlega undir eldflaugavarnasamninginn við Bandaríkin. Nú er þeim hótað kjarnorkuárás. Er kjarnorkuárás á Pólland líkleg til að vekja "friðarsinna" af þyrnirósarsvefni sínum. Er Pólland nógu nálægt til að hrista upp í Evrópu?

Stríð er ekki kostur sem nokkur friðelskandi maður velur, en þegar þrengist um kostina þá tekur maður upp vopnin. Þrátt fyrir nýfengið ríkidæmi Rússa í orkumálum þá er margt sem þá skortir til að geta talist gjaldgengir. Þeir vilja sýni veldi sitt og auð víðar en hjá þrælaþjóðum sínum. Þeir vilja vera málsmetandi og hafa rödd í alþjóðamálum. Á þeim vettvangi þurfa þeir að sýna að þeir séu viðræðuhæfir. Ef yfirgangur og ofríki er eini samskiptamátinn sem þeir hafa yfir að ráða þá eiga Vesturlönd enn tækifæri til að setja þeim skorður. Vísa þeim úr NATO samráðinu (ef það hefur ekki enn gerst), leysa upp G-8 hópinn og stofna nýtt lýðræðisbandalag um þau málefni, halda þeim utan við Alþjóðaviðskiptastofnunina og síðast en ekki síst sniðganga vetrarólympíuleikana í Sokki 2014. Eftir reynsluna af loforðasvikum Kínverja í mannréttindamálum í tengslum við Ólympíuleikana nú, má gera ráð fyrir að fleiri en færri séu til í að reyna slíkt "boycott".

Númer eitt, þá má ekki bíða lengur eftir að segja STOPP. Gangi þetta ekki upp má búast við að Rússar stilli okkur upp fyrir framan þyngri og harðari vopnum. 

Afhverju ESB og NATO?

Nú sjáum við hvers vegna þjóðir sem áður tilheyrðu áhrifasvæði Sóvétríkjanna hafa sótt svo stíft eftir aðild að Evrópusambandinu og inngöngu í NATO. Sóvéski björninn sleppir aldrei takinu. Rétt eins og Rússar hafa verið með afskipti af innanríkismálum landa Austurevrópu, þá hafa þeir verið að íhlutast um málefni Kákasuslýðveldanna. Tjetsenía er í rúst og nú eru þeir tilbúnir að leggja Georgíu í rúst til að sýna mátt  sinn.

Þeir voru heppnir sem náðu að hlaupa í skjól Evrópusambandsins í tæka tíð. Ákafi þessara landa eftir inngöngu í ESB hefur verið notaður hér í áróðrinum fyrir ESB aðild. Við sjáum nú að fyrir þessar þjóðir er ESB aðild ekki bara tákn um frelsi heldur jafnvel spurning um líf eða dauða. 

Enginn veit hvað framtíðin ber í skauti sér, en frjáls þjóð á ekki að þurfa á slíkum hvata að halda. Við viljum hafa rödd og við viljum að sú rödd hljómi í nafni frelsis ekki ánauðar, það tryggjum við best með samvinnu við þjóðir sem halda sömu gildi í hávegum.

Rússar setja hafnbann á Georgíu

Obama og olíufélögin

Áróðursstríðið fyrir forsetakosningarnar í Bandaríkjunum er nú að komast á fulla ferð. Myndbönd McCain um  stjörnudýrkun fjölmiðla á Obama og sjálfsupphafningu hans áttu stóran þátt í að slá á fylgisaukninguna sem "forsetaferðin" til Evrópu gat af sér. Dregið hefur saman með frambjóðendunum í könnunum svo nú má vart á milli sjá hvor hafi betur.

Obama er nú að snúa vörn í sókn, en slæðir í gruggugu vatni. Hann ásakar John McCain um að ganga erinda olíufélaganna og nýtir sér þar óvinsældir  Cheney varaforseta, með því að spyrða McCain við Cheney. Þetta ætti, að öllu jöfnu, að styrkja stöðu hans meðal óánægðra kjósenda. En líklega skaut Obama þarna yfir markið, með því að draga athyglina að orkutillögum McCains vekur hann upp gamla drauga úr eigin fortíð.

Það var nefnilega Barak Obama sjálfur sem greiddi atkvæði með umdeildu frumvarpi sem fram kom árið 2005 um ýmisleg fríðindi til handa olíufélögunum. Fríðindi sem hann nú segist vera á móti. Þessi tilraun til að spyrða McCain við Cheney og olíurisana hlýtur þó að mistakast, því það var McCain, en ekki Obama, sem greiddi atkvæði gegn frumvarpinu á grundvelli þess að það veitti olíufélögunum milljarða dollara skattaafslátt. Þetta útspil Obama verður varla flokkað undir annað en lýðskrum, ekki síst í ljósi þess að þótt hann geri mikið úr greiðslum olíukónganna í kosningasjóð McCains þá gleymir hann að geta um peninga þessara herramanna í hans eigin sjóð.

Paris Hilton hefur nú blandað sér í slaginn (tilneydd) og sýnir þar að hún er fagmanneskja fram í fingurgóma. Það er hins vegar umhugsunarefni hvort kröftum hennar væri ekki betur varið í eitthvað annað. McCain þakkar henni þó fyrir aðstoðina, því myndband hennar sýni að hún styðji við orkutillögur hans sjálfs.

Vér erum sá sem við höfum beðið eftir ...

Það hlaut að koma að því að fólk átti sig á í hvaða farvegi þessi kosningabarátta rann. Obama hefur komist upp með ótrúlega innihaldssnauða kosningabaráttu, ekki bara gagnvart McCain heldur líka Hillary Clinton. Fjölmiðlar hafa alið á þessari Obamaniu og gengu einfaldlega of langt. Það var ekki hjá því komist að fólk áttaði sig. 

Myndböndin sem Eyþór Arnalds setti við þessa frétt gera ekkert annað en að sýna Barak Obama. Hvernnig getur það verið neikvætt? Það getur aðeins verið neikvætt ef framganga Obama er á einhvern hátt ámælisverð eða að spunnin sé upp froða persónudýrkunnar án innihalds. Það síðar nefnda á svo sannarlega við.

Hvort kom á undan eggið eða hænan? Er Obama bara tungulipur narkisisti eða gáfu fjölmiðlar honum ekki nægilegt aðhald í upphafi? Hvert sem svarið er þá virðist athyglin hafa stigið honum til höfuðs. Hann féll í þá gryfju að líta á sig sem kjörinn forseta og jafnvel að hafa þegið upphafningunni frá Guði, eða hvað annað fær mann til að setja fram jafn álkulega  yfirlýsingu og þessa: Vér erum sá sem við höfum beðið eftir.

Allar kannanir sýna að hann á óskorað fylgi menntamanna hvað sem öðrum hópum líður. Ef þetta er afrakstur menntunar þá hlýtur maður að spyrja sig hvað menntun fyrirstilli eiginlega nú til dags?

Frambjóðendur hnífjafnir

Köld eru kvenna ráð

Stjórnunarstíll kvenna hefur oft verið til umræðu nú síðustu ár. Margar konur halda því fram að heiminum væri betur stjórnað ef konur hefðu þar meiri aðkomu. Nýleg dæmi sýna þó allt annað.

Flestir eru búnir að átta sig á stjórnunarstíl Ingibjargar Sólrúnar. Hann kallast kafbátahernaður og felur meðal annars í sér að kúvenda má stefnu hvenær sem hennar persónulegu hagsmunir bjóða svo.

Stjórnunarstíll Þórunnar Sveinbjarnardóttur hefur verið að koma í ljós á þeim tíma sem hún hefur setið sem umhverfisráðherra. Það er að segja ef hægt er að setja hugtakið stjórnun inn í þann stíl sem Þórunn beitir. Ráðleysið ríkti í ísbjarnarmálunum. Í því fyrra gaf hún alla stjórnun frá sér og sagði bara "gerið það sem gera þarf". Hið síðara mun verða henni til háðungar það sem eftir lifir. Þar vegur kannski þyngst ákvörðun hennar um að setja fjölmiðlabann á umræðuna. Gerræðisstíll er því nær skilgreiningunni um stíl Þórunnar.

Þetta stílbrigði er aftur komið á kreik, nú í nafni "náttúrunnar", sem umfram allt skal verja fyrir "græðgi" mannanna. Þórunn er þó ekki svo vitlaus að leggja til atlögu við sína eigin kjósendur. Nei, Helguvík skal þyrmt fyrir umhverfisúttekt. Hins vegar er henni ekki eins annt um sveitavarginn á norðausturhorninu. Hann getur étið það sem úti frýs.

Umhverfisráðherra opinberar með aðgerðum sínum gegn framkvæmdum á Bakka, þá mannfyrirlitningu sem er grunnur að allri sósíalískri hugsun, þ.e. að einstaklingurinn er einskis virði. Afkoma hans skiptir engu máli þegar "hugsjón" er annars vegar. Samfylkingin (því varla gerir Þórunn þetta án samþykkis flokks og formanns) er með þessu að segja að hún ætli ekki að taka þátt í því að rétta þjóðarskútuna af. Samfylkingin gerir sig stikkfrí og lætur frekar innistæður og eignir fjölskyldnanna í landinu brenna upp, en að taka þátt í því að koma skikki á fjármálin. Náttúran og Evrópusambandsaðild skiptir Samfylkinguna meira máli.

Stjórnunarstíll kvenna kemur víðar við sögu. Við erum að sjá sambærilega hluti gerast á Bandaríkjaþingi þessa dagana. Í gær sleit forseti þingsins, Nancy Pelosi, þinginu og send það heim í 5 vikna frí, frekar en að láta reyna á fylgi þingmanna við frumvarp Bush forseta um að aflétta banni við olíuborun á friðuðum svæðum. Bensínkostnaður er að sliga bandarískan almenning og kannanir sýna að hátt í 80% landsmanna vilja að banninu verði aflétt. Þingmenn demókrata hefðu staðið frammi fyrir erfiðri ákvörðun.

En frekar en að sinna hlutverki sínu gagnvart bandarískum neytendum kýs Pelosi að hindra að vilji demókratískra þingmanna komi í ljós. Hin vellauðuga Pelosi er nefnilega að "bjarga plánetunni". Bensínverð skiptir hana engu, fyrir utan að hún vill bara að einhverjir aðrir en Ameríkanar sjái um borunina, því fyrir aðeins 2 mánuðum síðan kröfðust þingmenn demókrata að Sádar ykju framleiðslu sína um milljón tunnur á dag.

Repúblikanar voru ekki sáttir við þessi málalok, vildu að tillagan yrði borin undir atkvæði. Þeir neituðu því að yfirgefa þinghúsið og héldu umræðum áfram. Þá birtist stjórnunarstíll Pelosi í sinni skýrustu mynd. Eins og gamalreyndur KGB foringi lét hún vísa fréttariturum út úr þinghúsinu. Þegar það dugði ekki lét hún slökkva á hljóðnemum og þegar það dugði ekki lét hún slökkva ljósin í húsinu. Má orða það svo að þar með hafi demókratar á Bandaríkjaþingi slökktu lýðræðisljósið.

Völd eru vandmeðfarin. Framferði þessara kvenna ber ekki með sér að konum sé sérstaklega treystandi fyrir völdum. Þessar konur eru þó ekki endilega fulltrúar kvenkyns, þótt þær séu vissulega fulltrúar ákveðins hóps kvenna. Sem betur fer eru til konur sem kunna að umgangast völd af virðingu, það gera þær konur sem átta sig á að virðing fyrir fólki skiptir meira máli en virðing fyrir völdum.

Verður forsetinn viðstaddur?

Af fréttum undanfarið að dæma þá hlýtur þessi spurning að vakna. Hjó eftir því að þegar Fréttablaðið innti forsetann um ferð hans á Ólympíuleikana í Kína (þessa umdeildu), þá var það viðtal tekið í New York.

Hvað dvelur forsetinn marga daga á ári á Íslandi? Hverjar eru embættisskyldur hans í útlöndum? Hvaða útrás sinnir hann þessa dagana? 

Götum lokað vegna embættistöku

Ég labbaði upp á Laugaveg um daginn

Hvað er þetta eiginlega með Laugaveginn. Það er eins og allt verði vitlaust í hvert sinn  sem eitthvað á að gerast á Laugaveginum. Nú síðast sprengjuhótun. Er gleðigangan ekki bara yfirvarp, vilja menn ekki bara losa sig við þetta bitbein í eitt skipti fyrir öll.

En án alls gríns, Laugavegurinn er mín gata. Hvern laugardag sem guð gefur (svo til)  tek ég mér göngu upp eftir Laugaveginum - skoða í búðarglugga - skoða mannlíf - kaupi grænmeti í Bónus og rölti svo aftur til baka og fæ mér tvöfaldan expresso á einhverju kaffihúsinu. Ég þekki því Laugaveginn nokkuð vel.

Eins vænt og mér þykir um Laugaveginn sé ég að það má bæta hann. Því hef ég ekkert á móti því að hann taki einhverjum breytingum. Öfgafriðunin sem nú er í tísku er með ólíkindum, en þessi strandaði hvalur sem vinningstillagan er mun ekki bæta Laugaveginn. Til þess ber tillagan of mikinn Chaucesko-svip. Hún kæfir allt umhverfið og brýtur upp smábæjarbraginn sem gerir Laugaveginn svo aðlaðandi.

Hugmyndir Grikkja um fegurð hlutfallanna hefðu mátt vera arkitektunum ofar í huga og stórmennskudraumar rektors Listaháskólans hefðu ekki átt að hafa svona mikið vægi í tillögunni. 

Frá fyrsta degi hefur rektor hamrað á því að Listaháskóli þurfi að vera þar sem kaffihúsin séu - hann þurfi að vera allur undir einu þaki. Hvorug krafan hljómar sannfærandi í mín eyru. Kaffi má drekka hvar sem er og sköpun er hvorki bundin staðsetningu né einstökum húsum.

Sem vekur kannski upp spurninguna; hvers vegna getur allt þetta "skapandi" fólk ekki skapað sér umhverfi til að skapa í?

Áhyggjur Össurar!

Fréttablaðið hendir á loft bloggfærslu Össurar Skarphéðinssonar í blaðinu í dag. Össur leggur þar til að bjóða eigi út orkuvinnslu á háhitasvæðum Norðausturlands. Honum virðist sérlega í mun að veita Geysi Green og Enex aðgang að þessari vinnslu.

Við sem fáum fréttir í gengum fjölmiðla héldum að hann hefði endanlega tryggt þessum fyrirtækjum milljarðagróða með samningunum við filipísk stjórnvöld. Nú kemur semsagt á daginn að milljarðarnir voru alls ekki í hendi og þá er aftur biðlað til samningameistarans mikla. Og Össur bregst ekki.

 Það sem vekur þó mesta athygli í fréttinni og sem hlýtur að vera umhugsunarefni fyrir þá sem enn trúa því að Samfylkingin hafi meint eitthvað með stefnuskrá sinni um Fagra Ísland, er að Össur lýsi svona afdráttarlausum áhyggjum um að dráttur geti orðið á orkuafgreiðslu til Bakka ef Landsvirkjun hysji ekki upp um sig  - eða hvernig túlkar maður orð ráðherrans öðruvísi. "Og ég segi bara hreint út að ég veit ekki hvernig þeir ætla að vera tilbúnir með orku á Bakka með þessu áframhaldi".

 

 

Varð RÚV fótaskortur á tungunni?

Evrópusambandsaðild hefur verið mál málanna undanfarið, þ.e.a.s þegar ekki hafa verið mótmælastöður við dómsmálaráðuneytið eða einhverja fjallakofa.

Regluverk ESB er nú þegar að flækjast fyrir okkur og ekki mun það minnka ef af inngöngu verður. Því er það nokkuð sérkennilegt að fylgjast með kröfum fólks um sértækar lausnir þegar það þráir ekkert eins heitt og ódýrar kjúklingabringur og regluverk ESB. Í Evrópusambandinu gildir hið almenna.

Við höfum smjörþefinn af því í nösunum núna þegar sambandið er að herða reglur um innflytjendur og dvalarleyfi fólks.

Fjölmiðlar hafa ekki haft mikið fyrir því að upplýsa hvað tapast við að ganga inn í sambandið. Í fárinu sem geisaði hér í upphafi mánaðar gerðust fjölmiðlar gjallarhorn fyrir mótmælendur sem kröfðust undanbragðalaust dvalarleyfis fyrir sjálfskilgreinda "flóttamenn". Engin tilraun var gerð til að afla utanaðkomandi upplýsinga um staðhæfingar "flóttamannanna"; allt tekið gott og gilt (sem það kannski er, en um það dæmi ég ekki).

Utanríkisráðherra tók þátt í mótmælaaðgerðunum með því að kasta rýrð á vinnubrögð vina sinna á Ítalíu, sem hún þó þráir sem heitast að komast í sæng með undir handleiðslu 35.000 embættismanna í Brussel. Eftir þetta er erfitt að trúa að Ítalir verði fyrstir til að greiða atkvæði með umsókn hennar um sætið í Öryggisráðinu. Slettirekuskapurinn er með eindæmum.

En stuðningsmenn Kenýjamannsins hafa nú hert róðurinn, vísir.is flytur daglegar fréttir af bréfalúgu lögmanns hans og til að krydda fréttirnar fáum við nú að vita allt um hreinlætisaðstöðuna í þjáningarbúðunum á Ítalíu. Þrisvar sinnum í sturtu á dag, hvað skyldu sárþyrstir landar hans segja um það? RÚV bætti um betur og leggur nú allan heiminn undir; Bretland, Taíland og Tyrkland.

Vegna allra þeirra sem telja hið sértæka gilda um Íslendinga, en bíða þó óþreyjufullir eftir þjóðaratkvæðinu um ESB aðildina vil ég benda á lokaorð féttamanns RÚV í kvöld, en hann sagði: "vegabréfsáritun til Íslands er sjálfkrafa, um leið, áritun til allra hinna ríkjanna í Schengen samstarfinu".

Ítök ESB er víða að finna og þetta er áminning um það sem koma skal. Trúir einhver því að það verði auðveldara að vera Íslendingur innan Evrópusambandsins?