Að trúa á sjálfan sig

 

 Baltnesk sólarströnd!

Það er víðar rok en í Reykjavík.

Síðan haustið 2008 hefur aumingjaskapur, öfund og heift ráðið umfjöllun á Íslandi en það var þá sem hin útblásna ego-blaðra, sem þjóðin trúði á,  sprakk með hvelli og lægstu hvatir tóku völdin. Minnimáttarkennd og skortur á sjálfsvirðingu hefur síðan ráðið ferð. Stjórnvöld hafa ekki borið gæfu til að rétta af kúrsinn enda komust þau til valda með hefnd í huga; baksýnisspegill vinstrimennskunnar er nýttur til fulls og framtíðinni gefið langt nef. Svo gersamlega hefur stjórninni mistekist að tala kjark í þjóðina að örvæntingarfullir kjósendur töldu stand-up skemmtikrafta líklegasta til að leiða sig út úr öngþveitinu.

Í Eistlandi býr þjóð sem hefur búið við fátækt og kúgun um aldir og fyrir ekki svo löngu átti hún sér jafnvel ekki von um framtíð. Síðan gerðist undrið. Sovét féll og smáþjóð í miðju Atlandshafi sem trúði á eigin ágæti, lýsti yfir stuðningi við sjálfstæði Eista. Fyrir það eru þeir þakklátir.

Íslendingum þakkað

Eftir 50 ára einangrun og kúgun byggja Eistar nú upp sitt land og horfa til vesturs. Fyrir þeim eru hnignandi Vesturlönd framtíð og frelsi, sem þeir vilja tengjast sem sterkustum böndum. 

Sovét hernámið er látið grotna niður af sjálfu sér. Fyrir því fer eins og Snorrabúð Jónasar Hallgrímssonar, náttúran tekur það til sín. Á 20 árum hefur baltneski skógurinn náð að brjóta niður húsakynni innrásarhersins, þannig að þök hafa lyfst og aðeins veggir standa eftir. Þetta er hefnd þjóðar sem fékk engu um örlög sín ráðið í 50 ár. En eins og flestar þjóðir sem legið hafa undir þungum hrammi bjarnarinsí Austri hafa Eistar tileinkað sér hefðir brúðuleikhússins, þar sem litlu var til kostað en margt var sagt. Í Tallinn er brúðuleikhús opið langt fram á kvöld.

Arfleifð sinni halda þeir lifandi með því að  

varðveita gamla bæinn í sinni upprunalegu mynd og þeir gera úr á að endurvekja stemningu fyrri alda. Old Hansa býður upp á miðalda mat og drykk sem borinn er fram af þjónustufólki í miðalda búningum við undirleik miðaldatónlistar. En þeir þjóna líka þörfum nútímamannsins og bjóða upp á veitingastaði þar sem exotískur matur frá öllum heimshornum er borinn fram. Á aðaltorginu er að finna einn besta indverska veitingastað sem ég hef heimsótt lengi. Hundrað metrum ofar staldraði ég við til að fá mér einn expresso á ítölskum stað þar sem klykkt var út með því að 5 fílefldir lögregluþjónar handtóku náungann á næsta borði. Án allra fordóma fannst mér hann þó meira traustvekjandi en þjónarnir á staðnum sem allir litu út fyrir að vera statistar úr Martin Scorsese mynd um NY gengin.

Utan múra gamla bæjarins hefur nútíminn rutt sér til rúms með tilheyrandi  glerháhýsum; hótelum sem bjóða uppá sundlaugar og Spa svo heilsuhungraðir heimsborgarar geti haldið sér í formi án þess að neita sér um lystisemdir lífsins.

Eistar eru á hraðferð inn í nútímann og víla ekki fyrir sér að blanda því gamla við það nýja eins og þessi miðalda sölukona gerði þegar hún þurfti í skyndi að ná sambandi við fjarstaddan ættingja. Eistar hafa þurft að starta frá núlli. Ekki eins og Íslendingar sem lifðu af Hrunið með alla sína bankareikninga tryggða af ríkinu heldur með tvær hendur tómar og engar aðrar eignir til að halla sér að. Enga peninga nema 3000 rúblur sem hverjum fullvaxta einstaklingi var leyft að skipta yfir í eistneskar krónur eftir að landið varð aftur sjálfstætt ríki.

 Það ríkir hér biturð og reiði í garð Rússa, en Eistar hafa fulla trú á sjálfum sér og að þeir komist út úr sinni fátækt.

Það er lífskraftur í þessu landi.