Fagra Ísland - in memorium

Al Gore fékk höfðinglegar móttökur hér á landi um daginn. "Sannleikur" hans var keyptur og gestir stóðu upp og fögnuðu með lófataki.

En í allri orðræðunni vill gleymast að Gore var varaforseti Bandaríkjanna í meira en þrjú ár eftir að Kyoto samkomulagið var gert. Hann var þá í kjöraðstöðu til að hafa áhrif á stefnu þjóðar sinnar í loftslagsmálum. Áhrifamáttur hans þá var ekki meiri en svo að Bill Clinton skrifaði aldrei undir Kyoto bókunina.

En þrátt fyrir að Gore hafi nú innleitt ný trúarbrögð um áhugamál sitt og fjöldinn falli að fótum hans hafa demókratar á Bandaríkjaþingi ekki enn mannað sig upp í að leggja fram frumvarp sem kveður á um takmörkun losunar koltvísýrings, þrátt fyrir meirihluta á þinginu. Þeir leggja meira upp úr að úthúða Bush fyrir að beita sér ekki í þessum málum.

Tvískinnungurinn minnir óneitanlega á orð og gerðir íslenskra umhverfisverndunarsinna. Hástemdar ræður - fögur fyrirheit, en þegar upp er staðið er ekki sjónarmunur á Al Gore og umhverfisráðherra okkar.

Fagra Ísland var jarðsett um daginn og helsti talsmaður þess, Dofri Hermannsson, hafði ekkert Samfylkingunni til málsbóta annað en einhverjar beyglur á staðfestu Steingríms J. Ekki beinlínis reisn yfir loforðapakkanum.

Vopn og trú

Línan á milli er þráðbein.

11 látnir og 191 særður

Staðfesta hinna tvístígandi

 

 

Hvað minnir þessi mynd ykkur helst á? "Staðfestu" Famsóknar eða Samfylkingar? Reyndar sýnir hún, svo ekki verður um villst, að það er víðar en á Íslandi sem menn eiga erfitt með að hald trúnað við stefnumálin.

Hallast þó að því að hún nálgist helst afstöðu utanríkisráðherra til NATO, svona til lengri tíma litið, en held spurningunni áfram opinn

Þarf Framsókn að fara í afvötnun?

Veruleikaflótti hrjáir íslensku þjóðina. Hún er eins og alkohólisti sem neitar að viðurkenna vandamál sín, en leitar sífellt eitthvert annað að afsökun fyrir aumingjaskap sínum. Vandamálin eru alltaf einhverjum öðrum að kenna. En nú geta landsmenn andað rólegar, þar er nefnilega búið að finna sökudólginn. Hann heitir Davíð Oddsson. Hann er ekki bara upphafsmaður efnahagsvandans hann er eina aflið sem knúið hefur hann fram og er nú í þeirri einstöku stöðu að vera einráður um að viðhalda honum. Skál fyrir því.

Ótrúlegasta fólk keppist nú um að koma sökinni á Davíð. Samtök atvinnulífsins fara þar fremst í flokki, þótt þeir viti mætavel hvernig ástandið er til komið. Pólitíkusar fylgja fast á eftir dyggilega studdir af gasprörum.

Í dag las ég athyglysvert blogg eftir mæta framsóknarkonu, Helgu Sigrúnu Harðardóttir skrifstofustjóra þingflokksins. Hún hefur það hlutverk að koma framsóknarskoðunum á framfæri.

Það var ótrúlega upplýsandi að sjá hamskiptin sem Framsóknarflokkurinn hefur farið í gegnum síðan hann nánast hvarf af yfirborði jarðar. Eyðslufylliríið sem flokkurinn var á veturinn fyrir síðustu kosningar er algerlega þurrkað út úr minninu, dauðahryglan gleymd.  Allt er nú Davíð að kenna. Einn og óstuddur samdi Davíð við sjálfan sig um eftirlaun. Framsókn kom þar hvergi nærri. Þótt Helga Sigrún minnist ekki á Íbúðalánasjóð og 100% lánin, þá hljóta menn að vita að þar kom Framsókn hvergi nærri. Allt Davíð að kenna. Kárahnjúkavirkjun- Davíð að kenna. Heilbrigðiskerfið í stöðugri útþennslu- Davíð að kenna. Milljarður þar og tveir þangað- Davíð að kenna. Allt böl jarðar- Davíð að kenna. 

Staðreyndin er að Framsókn hefur róið lífróður um langan tíma, og því var keyrt á fullu í gegnum ríkiskassann veturinn 2006 og 2007 í von um að framlengja mætti líf flokksins. Þá þegar komu aðvaranir úr Seðlabankanum að ríkisskjóður þyrfti að rifa seglin. Davíð var ekki lengur í ríkisstjórn ef rétt er munað hjá mér. Helga Sigrún veit kannski betur. Nú er röðin komin að Samfylkingunni og ráðherrar hennar moka úr kassanum í von um að telja kjósendum sínum trú um að þeir standi við kosningaloforð sín, til að breiða yfir hrinu kosnigasvika sem þeir ástunda nú hver í kapp við annan.

 Það eru þessi eyðslufyllerí sem Helgu Sigrúnu tekst svo bráðvel að líta framhjá sem hafa komið okkur í þá stöðu sem við erum núna. Reyndar með smá hjálp útrásarbankanna. Og Helga Sigrún veit það, því hún kemur einmitt inn á þetta sjálf. Eftir að hafa hvítþvegið Framsókn af afskiptum peningamála bendir hún á 13. gr. laga um Seðlabankann, þar sem segir "Meginmarkmið Seðlabanka Íslands er að stuðla að stöðugu verðlagi." og í framhaldi "Seðlabankinn skal stuðla að framgangi stefnu ríkisstjórnarinnar í efnahagsmálum." Hér stendur hnífurinn í kúnni og íronían verður augljós. Hver var stefna ríkisstjórnarinnar sem Framsókn átti síðast aðild að? Eins og ég hef rakið að ofan, þá gekk hún aðallega út á að bjarga líftóru Framsóknarflokksins. Ekki hefur betur tekist til með nýja samstarfsflokkinn. Nú þarf að tjasla upp á trúverðugleika Samfylkingarinnar og í báðum þessum málum ber Sjálfstæðisflokkurinn mikla ábyrgð.

Krafa Helgu Sigrúnar um fagmennsku og að farið sé að lögum gengur ekki upp ef sífellt þarf að vera að bjarga samstarfsflokkum út úr eigin ógöngum. Kaupa atkvæði, kaupa velvild.

Það alfyndnasta við þessi skrif Helgu Sigrúnar er þegar algleymishegrinn nær fullu flugi og Helga Sigrún fer að fjalla um stöðuveitingar í Seðlabankanum. Þar segir hún ekki "vera gerðar til starfsins sérstakar kröfur, ekkert mat fer fram á þeim sem ætlað er að gegna starfinu og ekki þarf að rökstyðja ráðninguna". Ég hefði nú haldið slíkt ráðningaform sem þetta hafi komið Framsóknarflokknum alveg ágætlega, þegar "úrelda" þurfti Steingrím Hermannsson. Og Framsókn hefur átt fleiri menn þarna inn, svo maður nefni bara Tómas Árnason sem eftir ráðherradóm gengdi stöðu Seðlabankastjóra um árabil.

Hvernig ætlar Framsóknarflokkurinn að kveikja lífsneista sinn að nýju ef hann velur sífellt útgönguleið alkohólistans.

Kínverjar í klandri

  Var það þetta sem þeir veðjuðu á?

Hannes í Kastljósinu

Horfði á athyglisvert viðtal við Hannes Hólmstein Gissurarson í Kastljósi í kvöld, þar sem hann bauð öllum gagnrýnendum sínum að ljá sér lið við að bæta fyrir brot sitt - og aðstoða við endurútgáfu 1. heftis rits hans um Halldór Kiljan Laxness.

Eftir að hafa lesið ummæli ýmissa kollega hans á vefritinu Kistan.is, get ég ekki annað en beðið spennt eftir viðbrögðum þeirra. Það hlýtur að vera áhugamál þeirra allra að endurútgáfa bitbeinsins, fari nú "kórrétt" fram.

Í raun geta þeir ekki skorast undan, því þá væru þeir að viðurkenna opinberlega að gæsalappirnar voru ekki annað en yfirskyn og aftökuskipunin sé óafturkræf.

En Hannes minntist þarna líka á lögsókn Jóns Ólafssonar á hendur honum í London. Hannes er ekki einn um að vera sóttur til saka á grundvelli þessarar lauslátu bresku meiðyrðalöggjafar. Þessi lög teygja arma sína víða. Þau hafa kallað yfir sig nafngiftina "libel tourism" eða meiðyrðaflakk og eru að valda óskunda víða um heim. Lögin beinast gegn málfrelsi og hafa múslimskir auðmenn verið iðnir við að  nýta þau til að þagga niður gagnrýnisraddir á útbreiðslu íslamskrar Wahhabi trúarstefnu og aðferðum sem beitt er til að koma henni á (terrorisma).

Bandaríski fræðimaðurinn og rithöfundurinn Rachel Ehrenfeld fékk á sig slíkan dóm fyrir bókina Funding Evil sem hún ritaði árið 2003 og fjallaði um fjármögnun hryðjuverkahópa. Cambridge University Press sem gaf bókina út var gert að greiða kvart milljón punda og er ekki líklegt til að gefa út fleiri slíkar bækur í bráð. Ehrenfeld áfrýjaði sínum dómi fyrir dómstól í New York fylki en tapaði málinu vegna gloppu í löggjöf fylkisins, sem ekki gerði ráð fyrir málshöfðun af þessum toga.

Nú hefur fylkisþingið sett fyrir þennan leka með því að lögfesta ákvæð sem verndar blaðamenn og rithöfunda fyrir erlendum lögum sem hefta lögbundin réttindi þeirra til tjáningar skv. 1. viðauka stjórnarskárinnar. 

Það væri athugandi fyrir Alþingi Íslendinga að sjá sóma sinn í að verja sitt fólk á sama hátt og setja lög sem kveða á um að ekki sé hægt að lögsækja fólk á Íslandi fyrir erlendum dómstólum nema brot þeirra séu framin á erlendri grund.

Vonandi nær sá illvilji sem fram kom í viðhorfum kollega Hannesar ekki alla leið inn á Alþingi. Eða eins og Gísli Gunnarsson sagði "hættum að hugsa um persónuna Hannes". Hver sem er getur orðið fyrir þessum vágesti.

Könnun Kistunnar

Vefritið Kistan.is er um margt upplýsandi. Um þessar mundir hefur vefritið milligöngu um að upplýsa almenning um innviði “menntaljóma” þjóðarinnar og hvað í honum býr. Leitað var til yfir tuttugu háskólaborgara sem flestir hafa atvinnu af því að auka menntun og skilning æskunnar á sögu okkar og umheimsins. Óbein leið var valin með því að nýta nýfallinn dóm Hæstaréttar Ísland yfir Hannesi Hólmsteini Gissurarsyni til að upplýsa um viðhorf þessara einstaklinga til Hannesar. Hafi ekki verið um handahófs val að ræða eru niðurstöður könnunarinnar þeim mun áhugaverðari, því flestir stíga álitsgjafarnir fram og opinbera sínar lægstu hvatir-þ.e. hatur, öfund og illvilja.

Undir yfiskyni umhyggju fyrir fræðimennsku er persóna Hannesar felld í duftið. Einstaka er varkár en aðeins einn, Gísli Gunnarsson frv. prófessor, treystir sér til að fjalla um efnisatriði málsins. Hann ýtir hinsvegar út af borðinu 40% spurninganna sem óviðkomandi málinu. Hann bendir á að hann hafi fengið, þegar mál Hannesar kom fyrst fram, skömm í hattinn fyrir að upplýsa um vinnubrögð kollega sinna og bætir við að þetta mál hafi orðið til að bæta vinnubrögð í fræðasamfélaginu og leggur fram þá frómu ósk að svo megi vera áfram, en eins og hann segir “slíkt gerist aðeins ef við hættum að hugsa um persónuna Hannes og lítum á málið frá almennum sjónarhóli um rétt og rangt við meðferð heimilda”. Gísli hittir þarna naglann á höfuðið, því í fræðasamfélaginu er það ekki hvað er gert heldur hver gerir það. Smáar eru sálir syndaranna.  

   Orð Gísla eru þau síðustu sem birst hafa um málið á vefritinu og væri fróðlegt að vita hvort þau hafi orðið til þess að einhverjir sem enn áttu eftir að skila inn svörum hafi ákveðið að líta í eigin barm. Í það minnsta vanntar enn nokkuð upp á 100% svörun. Ef tekið er mark á skoðanakönnunum almennt og litið til þess að 75% svörun þykir nokkuð góð þátttaka, má álíta svo að skoðanakönnunin gefi marktæka mynd af skoðunum akademískrar elítu á Íslandi á Hannesi Hólmsteini en enga hugmynd um álit þeirra á dómi Hæstaréttar. Þá er ógnvænlegt til þess að vita að jafn vanstillt fólk og þarna tjáir sig (þá undanskil ég ekki ritstjórn vefritsins) skuli hafa óheftan aðgang að skoðanamyndun ungs fólks á Íslandi.

Sá stutti en snarpi

Minnið getur leikið menn illa, sérstaklega þegar um eigin orð og gerðir er að ræða. Á þetta vorum við illilega minnt um daginn þegar Hillary Clinton þurfti að biðjast afsökunar á “misminni” sínu eftir að orð hennar, um lífsháska í Bosníu voru afsönnuð af fréttastofu sem lúrði á myndum af viðkomandi atviki. Djúp minninganna er ekki alltaf til að reiða sig á. 

Kastljóssþáttur í vikunni kallaði fram einmitt svona Hillary minningu. Þjóðinni var boðið upp á að skygnast í baksýnisspegil skyndiborgarsjórans, sem minntist 100 daga ríkis síns  á þann óborganlega hátt sem “hinn stutta en snarpa borgarstjóraferil”  sinn. Fimm fingur til Guðs. Stuttur var ferillinn en snarpur ekki. Eftir þann feril sitja borgarbúar uppi með 600milljón króna reikning fyrir húsarústir, sem sá stutti gat ekki tekið ákvörðun um. Þó lá fyrir að rífa skyldi húsin og það samkvæmt ákvörðun hans eigin meirihluta.  

 

Eftir að nýr meirihluti tók að sér að hreinsa upp óráðsíuna, leyfði hann sér að gagnrýna ákvörðunina á þeirri forsendu að Ríkið hefði átt að sitja uppi með reikninginn. Þeim stutta þótti eðlilegt að Húsvíkingar og Hornfirðingar stæðu straum af ráðleysi hans, sem sagt, það kostar ekkert ef aðra borga reikninginn. Hann hefur líklega aldrei heyrt af því að hádegisverðurinn er aldrei ókeypis.  

 

Að minnast þessara 100 daga sem hástigs athafnasemi er óborganleg sjálfsblekking. Tragikómisk ef eitthvað og á sömu nótum og kúlnahríðin sem hrakti Hillary Clinton á flótta á Bosníuflugbrautinni forðum. Ég tók hins vegar eftir því í kvöld að Spaugstofumenn sem enn gera sér mat úr veikindum Ólafs F. sjá ekkert spaugilegt við þessa "söguskýringu" þess stutta og snarpa.

 

Kyn(þátta)-misrétti

 Og Hillary aftur kominn inn í myndina ... eða um það bil. Slagurinn harðnar en það boðar ekki gott þegar valið sendur um eina sektarkennd umfram aðra.  

Er RÚV í eigu almennings eða einkaútvarp?

Á hvaða vegferð var Morgunvakt RÚV þ. 3. mars, þegar stjórnandinn tók að sér að lesa yfirlýsingu frá formanni Félagsins Ísland-Palestína í upphafi þáttar? Yfirlýsingu sem ítrekað var tekið fram að hefði borist þá um nóttina.

Ætli það hafi verið eftir að formaðurinn fékk fréttir af því að Ísraelar hefðu hafið brottkvaðningu hersins frá Gaza? Því þessi asi, stóð stjórnarfundur fram eftir nóttu? Geta önnur félagasamtök fengið sömu þjónustu, t.d. Félagið Zion, Bjórklúbburinn í Húsi 14, Samtök kúabænda?

Hvers vegna tók stjórnandi þáttarins yfirlýsinguna til upplestrar? Og hvers vegna var þessari áríðandi yfirlýsingu ekki fylgt efir í þeim fréttatímum sem á eftir komu?