Niðurgreiðslustjórnun fiskveiða í ESB

Þarfir samfylkingarfólks eru ekki sérlega flóknar þegar kemur að ESB aðildarmálum. Lengi var kviðfylli aðildarsinna þeirra helsta baráttumál. Voru flestir þeirra tilbúnir að leggja frakka sína í svaðið fyrir kjúklingabringur á spottprís svo kommissararnir í Brussel gætu gengið þurrum fótum yfir fullveldi okkar. Má líkja þeirri afstöðu til þess þegar fátæklingar fyrr á öldum lögðu sér fornbókmenntirnar til munns, en þó án þess að hungrið sé Samfylkingunni til afsökunar. Þegar þessi röksemd þótti ekki lengur hrífa voru sölumennirnir sendir út á völlinn og landsala reynd. Fólki var talin trú um að Evrópusambandið myndi ausa hér yfir okkur fé í formi styrkja, en styrkir hafa álíka mikið aðdráttarafl fyrir samfylkingarfólk og kjúklingabringur.

En öllum að óvörum kom Jón Bjarnason þá til sögunnar. Enginn hafði reiknað með honum. Skyndilega voru varnir reistar gegn afhendingaráformum Samfylkingarinnar innan ríkistjórnarinnar. Stjórnin hafði þá enn ekki sett sér samningsmarkmið í viðræðum um aðildarumsóknina frekar en nú. Frá upphafi hefur utanríkisráðherra verið staðráðinn í að kasta frá sér fjöreggi þjóðarinnar og lagst á bakið gagnvart viðsemjendum. "Roll over" gæti verð veganestið sem íslenska samninganefndin tók með sér til Brussel. En Bjarnason lét ekki fallerast í stóli landbúnaðarráðherra og situr við sinn keip. Hann flækist fyrir á öllum vígstöðvum og ver niðurgreiðslur til landbúnaðar á þeirri forsendu að þær tryggi fæðuöryggi okkar. Stórskotaliðið úr háskólanum var þá kallað út til að hrekja bábiljur Jóns. Ekki tókst betur til en svo að uppvöknuðu efasemdir um gildi prófessora í velferð lands og þjóðar. Mun hafa verið spurt hve margra sauða virði hver prófessor væri. 

Í gær birtu náttúruverndarsamtökin Oceana útdrátt úr skýrslu sinni um niðurgreiðslur ESB vegna sjávarútvegs. Þessi skýrsla rifjaði upp fyrir mér bloggfærsla sem ég rakst á eftir Marinó G. Njálsson síðsumars og fjallaði um niðurgreiðslur og hin hagfræðilegu rök fyrir þeim sem svo augljóslega hafa farið framhjá háskólaprófessorunum. Eins og Marinó bendir á eru niðurgreiðslur stjórntæki ríkisstjórna um allan heim sem nota þær til að auðvelda neytendum aðgang að vöru sem þeir annars færu á mis við. Samningar um kaup og kjör eru einnig byggðir á niðurgreiðslum á varningi eins og mjólk, korni, menntun, menningu og heilbrigði þegnanna svo eitthvað sé nefnt.

En niðurgreiðslur geta líka verið skiptimynt til annarra nota. Nú hefur Oceana sem sagt birt upplýsingar um niðurgreiðslur ESB sem sýna að sambandið er eitt af þremur stærstu niðurgreiðendum í heimi ásamt Kína og Japan. Árið 2009 fóru litlir 3.3 milljarðar evra (€) til að niðurgreiða rányrkju evrópska fiskiflotans á heimshöfunum. Samkvæmt skýrslunni eru styrkirnir til nærri helmings Evrópusambandsþjóða hærri en sem nemur veiðinni sjálfri og leifir fiskiskipaflota þess að vera þrisvar sinnum stærri en þörf er á til sjálfbærra veiða. Þessum gráðugu styrkjaveiðimönnum er ríkisstjórn Íslands tilbúin að afhenda fiskimið Ísland. Í öðru orðinu er talað fjálglega um verndun auðlinda og fiskinn sem eign þjóðarinnar, en í hinu er verið að semja um afhendingu auðlindarinnar til ESB til frambúðar. Að halda því fram að samið verði um eitthvað annað er í besta falli sjálfsblekking en í því versta glæpsamlegt. 

Staðreyndir varðandi €3.3 milljarða niðurgreiðslurnar úr skýrslunni:

* Niðurgreiðslur til fiskiflotans eru teknar af skattgreiðendum. * Þrátt fyrir skelfilegt ástand fiskistofna er niðurgreiðslum fram haldið. * Þeir €3.3 milljarðar sem greiddir eru jafngilda 50% verðgildis heildarafla sambandsin. * Helmingur niðurgreiðslna fer í að greiða niður eldsneytiskostnað fyrir þennan útþanda flota (falla þá eflaust undir umhverfisvernd). * Spánn, Frakkland, Danmörk, Bretland og Ítalía fá bróðurpart niðurgreiðslnanna. * 13 ESB þjóðir tóku við hærri niðurgreiðslum en verð þess afla sem landað var hjá þeim. * Eftirspurn eftir fiski er helsta ástæða fyrir stærð fiskiflotans og ofveiðinni og 2/3 niðurgreiðslna fer í að styrkja þá stöðu. * Nýleg hagfræðiúttekt Evrópuráðsins upplýsir að þrátt fyrir niðurgreiðslur sé 30-40% undirballans á útgerðinni. (???) * Um það bil €150 milljón voru greiddar til 14 landa utan sambandsins fyrir veiðirétt sambandsskipa.

Þessu batteríi vill ríkisstjórn Íslands afhenda fiskveiðiauðlind þjóðarinnar.

Skipulagsmál

Skipulagsmál hafa löngum verið bitbein. Ekkert nýtt í átökunum um staðsetningu nýs spítala. Vatnsmýri, Fossvogur, Hólmsheiði. Hvað með Grímsstaði á Fjöllum? Hafa allir kostir þeirrar staðsetningar verið skoðaðir?

Svo má líka endurvekja gömul mál. Hvers vegna var Maríuhöfn í Kjós eða Kolkuós í Skagafirði (staðir mér sérlega kærir) lagðir af sem uppskipunarhafnir? Því í ósköpunum varð sandrif í Reykjavík fyrir valinu að verða uppskipunarhöfn allra landsmanna?

Og svo maður leiti lengra. Var rétt að byggja Stonehenge þarna í Wiltshire-móunum þegar aðgengi að fyrirbærinu hefði verið svo miklu betra ef staðsett næri alþjóðaflugvelli, t.d. Heathrow?

Anti-semitism í Albert Hall

Þessi tegund af mótmælum hefur ekki sést lengi. Aldrei í Royal Albert Hall og ekki í meira en 65-70 ár í Evrópu. Vinnubrögðin þau sömu og fyrr, hróp og köll til að yfirgnæfa tónlistina. Þegar einn hópur var fjarlægður tók annar við.

 

Þá eins og nú var mótmælunum beint gegn sama fólki.

Draumaverksmiðja Samfylkingarinnar

Stjórnmálamönnum er hæfileikinn til að fylla fólk von um bjartari framtíð jafn nauðsynlegur og hæfileikinn til að svara því síðar hvers vegna draumsýnin brást. Vandamál Jóhönnu og co er að þau hafa engin ráð með að útskýra á trúverðuga hátt hvers vegna ESB draumurinn er nú rjúkandi rúst, því þau gera ekki greinarmun á draum og veruleika.  Þau eiga því engan kost annan en að halda áfram eins og bálið sem brennur í Brussel sé bara "Moggalygi".

Samfylkingin er flokkur einfeldninga.

 

Churchill bjó sér ekki bústað í blekkingunni. Ólíkt samfylkingarfólkinu skildi hann að velgengnin gat verið fallvölt og að sami múgur sem hyllti hann gat líka krafist dauða hans. Allsgáður gat hann því mætt morgundeginum.

 

Styrkleiki fellibylsins ræður skemmdum

Irene var af styrkleika 1 þegar hann fór yfir Norður Karólínu.

Enn er óljóst hvaða skaða Obama skilur eftir sig, en sumir halda því fram að hann verði margfaldur á við skaðann af Irene.

Mynd: www.nationalreview.com

Þegar sýndin skiptir meira máli en reyndin.

Það er illa komið fyrir "ræðusnillingnum" Obama þessa dagana þegar málsmetandi menn innan hans eigin flokks eru farnir að viðurkenna að mistök hafi verið gerð við val frambjóðanda flokksins fyrir þremur árum og hvort ekki hefði verið réttara að velja Hillary sem forsetaframbjóðanda. Óháðir kjósendur hafa yfirgefið snillinginn, fylgi svartra hefur dalað og er nú svo komið að á þessari stundu eru múslímar sem búsettir eru í US þeir einu sem ekki hafa yfirgefið hann. Trúbræður þeirra í ríkjunum umhverfis Miðjarðarhafið hafa misst trú á hann og tiltrú þeirra til US, samkvæmt skoðanakönnunum er nú minni en meðan forveri hans, Georg W Bush var þar við völd. Var hann þó aldrei á topp tíu lista þessara landa. 

Glóð eldsins sem ræður Obama kveikti um heimsbyggðina er líka að kulna. Kíki maður inn á erlenda fréttavefi eru vangaveltur um stöðu meistarans, sem áður mátti ganga á vatni, farnar að skyggja á flest annað sem þar birtist.  Og þegar breskt dagblað birtir niðurstöður úr rannsókn þar sem sjálfhverfir einstaklingar eru sagðir ofmetnir í stjórnunarstöður, fer maður að nálgast veruleikann eins og hann er.

  

Heima vex vandinn við hvert fótmál. Ræður hans þykja hafa glatað eldmóðnum sem fleytti honum svo langt. Hik og ákvarðanafælni hans er nú orðið hverjum manni ljós. Steininn tók úr þegar hann sniðgekk viðræðurnar um afgreiðsla hækkunar skuldaþaksins. Í stað þess að vera leiðandi í þeim umræðum var hann varla annað en skuggi sem brá fyrir annað slagið. Þegar Obama bar á góma var það í vegna fjáröflunarherferðarinnar fyrir næstu kosningar sem komin er á fullt og afmæliboðs hans í Hvítahúsinu. Það er ætlast til að forseti Bandaríkjanna hafi stefnu og leiði sína menn. Engu slíku var til að dreifa í umræðunni og fyrir bragðið brast trúverðugleiki landsins og lánshæfi þess féll. Jafnvel hörðustu fylgismenn spyrja sig hvað hann sé eiginlega að gera þarna og raddir úr hans eigin flokki taka nú undir vangaveltur andstæðinganna um hvort hér sé annar Jimmy Carter á ferðinni. Af þeim tveimur er mál manna að Carter hafi jafnvel verið skárri kostur og eru menn þá farnir að skrapa botninn. Markmið demókrata að hækka skatta á þá ríku komst ekki á blað því forsetinn taldi sér duga að tryggja snurðulausa kosningabaráttu með því að taka skuldaþaksumræðu af dagskrá næsta árs. Nú keppast demókratar við að kalla teboðshreyfinguna öllum illum nöfnum, sem er það eina sem þeir eiga eftir í vopnabúrinu eftir rassskellinn sem þeir hlutu. Svo afgerandi var sigur Teboðsins í þessari orrahríð.

Fjölmiðlafólk er nú farið að endurskoða afstöðu sína til Obama; fiðringurinn er farinn úr fótleggjum Chris Mathews sem nú er farin að líkja honum við sinn helsta andskota; sjálfan George W Bush. Og dramadrottning demókrata Maureen Dowd á NYT er aftur farin að láta sig dreyma um Hillary Clinton sem næsta forseta Bandaríkjanna. Menn eru farnir að rifja upp auglýsingu Hillary um símhringingu um miðja nótt. Auglýsingin náði inn að kjarna málsins á sínum tíma, þ.e. reynsluleysi Obama. En enginn vildi hlusta. Öll menntaelítan hafði misst glóruna og féll fyrir áróðri PR-liðsins um yfirburðagáfur Obama. Sjálfur virtist hann trúa þessu og engum datt í hug að þar væri glassúrinn kannski full þykkt smurður. Sigurvegari í rimmunni milli Hillary og Obama var viljinn til að trúa á meðan menntun og heilbrigð skynsemi lutu í lægra haldi.

   

Nú hefur komið á daginn að auglýsing Hillary hitti beint í mark og læt ég nú hinum glögga Charles Krauthammer eftir að súmmera stöðuna eins og hún er. Ekki bara í dag heldur frá upphafi, því svo fáránlega sem það hljómar, var það í raun hinn 27 ára ræðuritari Obama, Jon Favreau sem heimsbyggðin kaus til forseta í Bandaríkjunum árið 2008. Obama var bara snilldargóður upplesari.

Mynd: www.townhall.com

 

Hvað veit Jón Baldvin um "krónisma"?

RÚV bregst aldrei yfirboðurum sínum. Í gær datt ég inn í viðtal sem félagarnir Ævar Kjartansson og alheimvitinn Jón Ormur Halldórsson áttu við fyrrum skólameistara, alþingismann, ráðherra og sendiherra og nú eflaust eftirlaunaþega samkvæmt margumræddu eftirlaunafrumvarpi, Jón Baldvin Hannibalsson. Ekki veit ég hvers vegna Jón Baldvin á svona greiðan aðgang að hinu hlutlausa ríkistjórnarútvarpi, en kemst ekki hjá því að láta mér detta í hug að þarna gæti fyrirbrigðis sem kallast á íslensku kunningjavelgjörð eða cronyism á enskri tungu. Þetta segi ég vegna þess hve vel fór á með þremenningunum og hve oft þessir tveir eiga samtal við hugsjónabræður Jóns. Auðvitað  hef ég ekki annað fyrir mér í því. 

Krónismi kom nú reyndar til tals í þættinum og vildi Jón Baldvin meina að fyrir utan helmingaskiptareglu Sjálfstæðis- og Framsóknarflokks þá hefði helsti ljóður á íslensku samfélagi verið krónismi. Hann skautaði léttilega framhjá krónisma kratanna og minntist ekki orði á að ýmis ráðuneyti sem í umsjón þeirra höfðu verið voru svo troðfull af kratavinum að olnbogar og fætur stóðu út um gluggum ef opnaðir voru. Þar átti víst félagsmálaráðuneytið fyrsta sæti.

Í raun átta ég mig ekki alveg á því hvers vegna Jón Baldvin telur krónisma vera af hinu illa. Engan mann veit ég ötulli en Jón, nema vera skyldi félaga hans Össur, við að koma Íslandi inn í keisaraveldi Krónanna í Brussel. Hvergi hefur hugtakið Króni öðlast annan eins heiðurssess. Jafnvel krónisminn á RÚV kemst ekki með tærnar þar sem krýndir konungar Brussel eru með hælana.

Þegar einstaklingar á ESB-þingi hafa sýnt það og sannað að þeir séu trúir evrópusambandshugsjóninni sem þar ræður geta þeir átt von á að verða STJÓRAR. Skiptir þá litlu hver geta þeirra eða kunnátta er, en það var eitt af því sem alvitur Jón Baldvin taldi að hefði skort hjá ríkisstjórnum Íslands síðustu 10-20 ára sem hann sat ekki í sjálfur. Það þarf ekki að leita langt eftir Kónunum í ESB.

Kórónan í krónakerfi ESB er eflaust utanríkiráðherra sambandsins, Lafði Ashton. Kona sem aldrei hefur verið kosin í nokkurt embætti en var svo heppin að giftast góðvini Tony Blairs. Þessi góðu tengsl færðu félagsfræðingnum loðið embætti sem jafnframt leyfir henni að vera í fríi frá störfum hátt í hálft árið. Þekktust er lafðin fyrir bananastríðið sem hún hleypti af stað og vináttu við Palestínuaraba. Þar á hún eflaust stuðning Össurar takist honum að troðast inn í sambandið áður en ráðningartími hennar rennur út 2012, sem þó þykir vafasamt miðað við það ástand sem nú ríkir í evrulandi. Annar vinur Tonys var hinn sleipi Mandelson sem var inn og út úr ríkisstjórnum vinar síns. Mandy fékk að hvíla sig í starfi efnahags-og viðskiptastjóra ESB á milli þess sem hann skandalísera í ráðherrastóli. Viðskiptahættir hans urðu honum sífellt að falli.

Þótt ég ætli ekki að fara að tíunda alla þessa stjóra sem flytja sig á milli stjórastóla ESB, þá er ekki úr vegi að minnast þeirra sem helst hafa komið við í fréttum á Íslandi. Öll þekkjum við Olla Rehn. Einkavin Össurar Skarphéðinssonar sem lofað vini sínum að vippa okkur inn í sambandið without further ado. Olla vannst þó ekki tími til að standa við loforð sitt því stækkunarstjórinn þurfti að vippa sjálfum sér yfir í efnahags- og viðskiptastjórastólinn. Hann sat eitt sinn velþekktur harðnagli, Emma Bonino sem þjarmaði oft illilega að okkur á meðan hún vermdi stól fiskveiðaljóra sambandsins og lagði blessun sína yfir milljóna tonna brottkast hjá flota sambandsins. Hún tók svo við stól mannúðarmála hjá ESB og hefur þá vonandi mýkt ásýnd sína frá því sem hún sýndi Íslendingum í sjávarútvegsmálum.

Allir eiga þessir einstaklingar sameiginlegt að með skilyrtri hegðun geta þeir gengið að tryggu starf svo lengi sem þeir óska. Það er því ekki til lítils að vinna fyrir samfylkingarfólkið sem ekkert getur og ekkert veit að komast inn fyrir dyrnar þar sem enginn tekur eftir getuleysi þess. Allt sem þarf er að geta tekið þátt í spunanum sem afneitar raunheimi vinnandi fólks. Þeirra sem telja að framleiðsla sé undirstaða þeirra lífsskilyrða sem Vesturlönd hafa lengst af talið æskileg.

 

Svo maður endi nú á léttari nótum má benda hér á myndband þar sem nokkrir kandídatar í stjórastóla commissionarhans Manuels Barrosa eru teknir til kostanna.

Þetta er raunveruleikinn um krónisma ESB sem Jón Baldvin hefur enn ekki heyrt af. 

Í trölla höndum

Árni Matthíasson, blaðamaður skrifaði athygli verða grein í Morgunblaðið í dag, þar sem hann fjallar um "mestu illmenni vorra tíma". Reyndar tekur hann sér það bessaleyfi að ferðast til í tíma og gerast fornleifafræðingur sem, einhvers staðar í blámóðu framtíðarinnar, grefur niður á skjalasafn Sameinuðu þjóðanna. Í því merka safni munu þeir finna vitnisburð um illskuverk ísraelsku þjóðarinnar gagnvart "sárþjáðri" palestínsku þjóðinni. Jú, sönnunargögnin liggja fyrir, mannréttindaráð Sþ hefur á síðustu 5 árum fordæmt framferði Ísrael gagnvart Palestínuaröbum í vel á fjórða tug samþykkta. Og samkvæmt Árna er Ísrael eina landið sem hefur verið fordæmt í samþykktum þessa merka ráðs, þótt vissulega hafi það skoðað aðstæður víðar. Ráðið tók sér t.d. tíma til að kíkja á þjóðarmorðið í Súdan, en komst að þeirri niðurstöðu að það útheimti ekki fordæmingu. Þar dugði ráðinu að lýsa yfir áhyggjum, enda bara um þjóðernishreinsanir, hungursneyð og fjöldanauðganir að ræða.

Nú bíða ráðsmenn spenntir eftir að senda frá sér enn eina yfirlýsinguna svo fornleifafræðingar framtíðarinnar getið fullvissað sig um illsku þessara Ísraelsku níðinga, þegar þeir enn einu sinni vígbúast gegn friðelskandi mannvinum sem bera hinum hersetnu Gazabúum vistir og mat. OK, svo Gaza er ekki lengur hersetin og reyndar ekki heldur í herkví. Landamærin við Egyptaland hafa verið opnuð, en slíka smámuni er óþarfi að tína til í virðulegri samþykkt fordæmingarplaggsins.

Menn spyrja sig gjarnan hvernig það megi gerast að ein þjóð komist upp með slík fólskuverk. En þá má benda á samsetninguna á þingi Sþ, hvað að baki samþykktanna liggur, hverjir þar ráða ferð og hvernig þeir fara með vald sitt. Það þarf ekki að leita langt, en þó er það þannig að ekki skal treyst á að útvarp allra landsmanna sendi upplýsingar þar um til okkar sem greiðum hið lögboðna árgjald.

Þótt allar fordæmingar mannréttindaráðsins séu samviskusamleg tíundaðar í öllum fréttatímum miðilsins minnst þrjá daga í röð þá mun ekki finnast eitt stakt orð þar um hverjir sitja í þessu ráði. En meðal hinna æruverðugu mannréttindaríkja er Kína, Kúba, Kongó, Rússland, Sádi Arabía og Kamerún. Reyndar var Líbýu sparkað í  mars en það hefur eflaust reynt á suma meðlimi að standa að slíku óhæfu verki. Því ekki er svo langt síðan Líbýa var í forsæti á allsherjarþinginu og átti að auki sæti í öryggisráðinu. Meiri menn en Íslendingar sem ekki nutu slíks trausts.

Og þeir kalla ekki allt ömmu sína mannvinirnir hjá Sþ. Íran er í náðinni og var því treyst til að leiða Þróunaraðstoðarstofnun Sþ. Nú um stundir situr Íran í nefnd um stöðu kvenna í heiminum og skemmir þá ekki fyrir þeim framganga þeirra sjálfra gagnvart konum. En í Íran eru konur  hengdar, hýddar eða grýttar fyrir minnstu sakir. 

Það er orðið nokkuð síðan maður hætti að kippa sér upp við mannganginn á skákborði Sþ. Þó fer ekki hjá því að lítil frétt hafi ýtt duglega við mér í dag. Hélt í einfeldni minni að ekki væri hægt að ganga lengra í vitleysunni hjá þessari stofnun sem svo margir bundu vonir við í árdaga en fjarað hefur undan síðan. En nei, í sömu viku tókst Sþ að kóróna siðleysið sem stofnunin hefur verið að fikra sig inn á. Fyrst með því að aðalritari samtakanna Ban Ki-Moon lét sig hafa það að senda heillaóskaskeyti til hryðjuverkamannanna í Íran sem  um síðustu helgi héldu svokallaða "counter-terrorista" ráðstefnu í Teheran. Eins og þetta væri ekki nóg létu Sþ kné fylgja kviði á þriðjudag, þegar Norður-Kóreu var afhent forsætið á afvopnunarráðstefnu sem haldin er í Genf. 

Hafi einhver vafi leikið á því að Sameinuðu þjóðirnar séu nú í tröllahöndum, ættu þessar fréttir að færa mönnum sanninn um að þessari stofnun er ekki viðbjargandi. 

"Hjartadrottningin" mætt til leiks

Kolbrún Bergþórsdóttir skrifar kröftuga grein í Morgunblaðið í gær, þar sem hún fjallar um refsigleðina sem ríkir í samfélaginu. Hún segir að umburðarlyndi hafi verið úthýst og allir sem ekki rata hinn beina veg almenningsálitsins eru dæmdir sekir af dómstól götunnar. Titill greinarinnar er: "Hjartadrottningin snýr aftur" sem ætti að kveikja á einhverjum perum. Í það minnsta þeirra sem lásu Lísu í Undralandi  í æsku.

Kolbrún segir meðal annars að: " Mistök (eru)  flokkuð sem stórglæpur. Maðurinn sem gerði mistök er þá leiddur fram eins og glæpamaður. Sök hans á að vera öllum ljós og ekki nægir að hann iðrist og viðurkenni mistök sín, það þarf að refsa honum. Til dæmis með embættismissi og ef það er ekki hægt þá með ærumissi".

Þetta er einmitt það sem er nú að gerast í dag með biskup Íslands. Hann hefur verið dæmdur af dómstól götunnar og ekkert sem hann segir getur breytt þeirri niðurstöðu: "umburðarlyndi er vikið til hliðar, enda er það flokkað sem ómerkilegt væmnishjal" , eins og hún segir. 

Kolbrún segir að konurnar sem urðu fyrir áreiti séra Ólafs: "hafa rétt á því að vera reiðar og það er fjarska auðvelt að reiðast fyrir þeirra hönd. En það verður líka að gæta sanngirni og það hefur ekki verið gert varðandi þátt Karls Sigurbjörnssonar".

Sr Karl útsetti sig fyrir þessum aðför óafvitandi fyrir mörgum árum þegar hann tók að sér sáttaumleitanir milli kvennanna og biskups. Sáttaumleitanir sem síðan báru engan árangur og þó hann hafi talið sig gera rétt á þeim tíma tali menn nú: "eins og (hann) hafi framið glæp. Hann er alls ekki sakamaður í málinu. Hann gerði hins vegar mistök. Í hinni frumlegu bók Lísu í Undralandi þeysti hjartadrottningin um sögusviðið, benti á hvern þann sem hún mætti og æpti í skrækjandi skipunartón að hermönnum sínum: »Hálshöggvið hann!« Þeir sem hjartadrottningin vildi taka af lífi höfðu ekkert af sér gert, annað en það að verða á vegi hennar".

Og nú segir Kolbrún að menn séu: "farnir að haga sér eins og hin miskunnarlausa hjartadrottning. Þeir benda í allar áttir og æpa: Glæpur! að þeim sem hafa gert mistök. Það er ekki í tísku þessa dagana að muna að mistök eru mannleg. En þau eru það nú samt."

Þetta er feikna góð grein eftir hana Kolbrúnu. Hún hittir beint í mark en eitt vantar í hana. Það er framkoma prestanna sem nú eygja tækifæri til að slá sig til riddara á ógæfu sr. Karls. Í þeim flokki eru þeir sem telja sig eiga harma að hefna og þeir sem telja að framhjá þeim hafi verið gengið. Líka þeir hugleysingjar sem alltaf benda á aðra þegar eitthvað óþægilegt kemur full nærri. Þegar maður horfir upp á þessa hegðun hlýtur maður að spyrja sig, "ef prestarnir geta ekki hamið sig hví skyldi þá pöpullinn sem lætur stjórnast af heiftugum fyrirsögnum og hefndarþorsta gera það.

Maður er farinn að hallast að því að láta þetta siðlausa klerkalið sigla sinn sjó. Láta þá sjá fyrir sér sjálfum. Úrsagnir úr þjóðkirkjunni eru að stórum hluta vegna þeirra eigin hegðunar. Sr Karl var kosinn vegna þess að þeir sem það gerðu vissu að þetta var góðmenni sem þeir gætu tuskast með. Nú þegar hann þarf á þeim að halda eru þeir stokknir fyrir borð eins og nagdýrin sem kenna má þá við. Bendandi í allar áttir en sjá enga sök hjá sjálfum.

Hvernig getur prestastéttinn krafist virðingar þegar hún sýnir enga sómatilfinningu eða siðvit.

 

Mynd: www.mbl.is

 

Að segja eitt en meina annað

Það blæs ekki byrlega fyrir samningaviðræðum Ísraela og Palestínuaraba um þessar mundir. Ísrael heldur áfram byggingarframkvæmdum á Veturbakkanum og Palestínumenn fylgja eftir kröfu sinni um atkvæðagreiðslu (sýndarsamþykki) Sþ um sjálfstætt ríki. Sérstakur sendimaður BNA, George Mitchell hefur gefist upp á þófinu og yfirgefið plássið. Og hvað gerir þá mannasættirinn mikli, Barack Obama. Þvert ofan í öll kosningaloforðin frá 2008 gerir hann kröfu til Ísraela að draga sig til baka að línu sem gilti fyrir 1967. Fyrirvaralaust kynnti hann þessa afstöðu rétt í þann mund þegar Benjamin Netanyahu, forsætisráðherra Ísraels var að mæta til viðræðna við hann. Einhver myndi segja að tímasetnigin væri ekki alveg í lagi.

Yfirlýsingin var eins og blaut tuska framan í Bibi, sem ekki tók trakteringunum vel. Stax eftir fundinn lýsti hann því yfir að ekki kæmi til greina að samþykkja þetta "friðartilboð" forsetans því það jafngilti sjálfsmorði Ísraelsríkis. Allt fór í háaloft og þremur dögum síðar reyndi forsetinn að fá menn til að trúa því að orð hans, í þessari stefnumótunarræðu um utanríkismál, hafi verið misskilin. Hann dró þó ekkert til baka og útskýringar hans vöktu menn aðeins til vitundar um að það væri ekki gott að forseti eins öflugasta ríkis heims gæti ekki talað skýrt og þyrfti sífellt að útskýra sín eigin orð. Spunameistarar hreinsunardeildar Hvítahússin eru einnig á handahlaupum við að leiðrétta ummæli sem framvarðarsveit demókratar lætur frá sér. Sem sýnir að jafnvel hans eigin menn eru að "misskilja" forsetann og eru þessar leiðréttingar farnar að verða regla frekar en undantekning eins og dæmið á myndbandinu með Bill Clinton hér að neðan sýnir.

Fjórði hluti ræðu Bibi

En það þurfa ekki allir að flækja orð sín þannig að kalli á útskýringar. Á þriðjudag kom Bibi í þingið og hélt þar þrumandi ræðu sem segja má að hafi gert stormandi lukku. Þingmenn, hvort sem var repúblikanar eða demókratar, hylltu Bibi með því að rísa úr sætum sínum 29 sinnum undir ræðu hans með dynjandi lófataki. Skýrari skilaboð við ræðu forsetans 5 dögum áður verða varla send. Charle Krauthammer kemur inn á þetta í næsta myndbandi.

Ameríska-ísraelska samskiptanefndin (AÍS) sú sem Obama flutti útskýringarnar á sunnudag sat hins vegar á höndum sér líkt og bresku þingmennirnir sem Obama messaði yfir í opinberu heimsókn sinni  í síðustu viku. Má helst útskýra þetta áhugaleysi áheyrenda með því að the thrill is gone. Ping pong og bbq með léttvigtar drengnum Cameron er ekki að skila þeirri ímynd sem seldi svo vel fyrir þremur árum. Áhugaleysi bresku þingmannanna má kannski rekja til þess að Obama hefur ekki beilínis verið umhugað að viðhalda sambandinu við Breta, svo ekki sé minnst á höggmynd af Winston Churchill sem Breta gáfu bandarísku þjóðinni en forsetinn endursendi.  

Það voru hins vegar innantóm loforð Obama um stuðning við ísraelsku þjóðina sem tók glansinn af orðum hans á sunnudagsfundi með AÍS. Margir spyrja sig núna hvort kannski hafi væntingarnar til Obama verið of miklar. Á hinn bóginn má einnig spyrja hvort þokan sem umlykur orðræðu Obama sé að þykkna svo að ræðuskörungurinn og sjarmatröllið sé við það að hverfa sjónum manna. En þá hefði kannki verið betra að spara stóru orðin. Líkt og höfuðpaurar "norrænu velferðarstjórnarinnar" datt Obama í það að lofa meiru en hann gat staðið við eða ætlaði sér að standa við.

Árið 2008 þegar kosningabaráttan um forsetaembættið stóð sem hæst leitaði Obama eftir stuðningi AÍS. Þar lýsti hann því yfir að "öryggi Ísraelsríkis væri heilagt og yrði ekki á samningsborðinu. Ávalt yrði þess gætt að landamæri ríkisins væru verjanleg". Fyrrverandi sendiherra Írael, Abba Eban kallar þessa 1967 samningslínu sem Obama leggur nú til "Auschwitz línuna", því hún merkir dauðadóm fyrir Ísraelsbúa, þar sem engum vörnum er lengur komið við. Eins lofaði Obama því 2008 "að Jerúsalem yrði höfuðborg Ísraelsríkis og hún yrði óskipt". Þetta loforð sveik hann strax árið eftir þegar hann krafðist þessa að látið væri af byggingarframkvæmdum í austurhluta borgarinnar - og viðurkenndi þar með yfirráðarétt Palestínuaraba yfir þeim hluta borgarinnar. Þessi afstaða er jafnframt studd af ákvörðun hans að fresta ákvörðunum um flutning sendiráðs BNA til Jerúsalem þar til 2019 í það minnsta. 

Og einhvern veginn hvarf líka allt loft úr loforði Obama um að "einangra Hamas þar til samtökin viðurkenni tilverurétt Ísraelríkis ....Það sé ekkert pláss við samningaborðið fyrir hryðjuverkasamtök". Nú hafa Fatah-hreyfingin og Hamas samið frið sín á milli og munu þá ef að líkum lætur standa saman við samningaborðið. En ekkert bólar á afstöðubreytingu Hamas til Ísrael. Enn er efst á dagskrá Hamas alger útrýming Ísraelríkis og skulu þeir vera reknir af landi og út í hafið sem fyrst. Það fer ekki á milli mála að það væri til mikilla bóta ef Obama gæti komið fram af heilindum við þá sem hann á í samskiptum við. Ég trúi ekki öðru en kjósendur kunna að meta það.

Í ræðubútnum hér að ofan segir Bejamin Netanyahu að á meðan Palestínumenn lýsa ekki yfir að þeir "viðurkenni tilverurétt Ísraelríkis" þá muni enginn friður ríkja fyrir botni Miðjarðarhafs. Á þessum einföldu orðum strandi allt samningaferlið.

Líklega er nokkuð til í því.