Er Bólivía nýja Sádi Arabía?

Nú í jólaönninni datt mér í hug að athuga með batterí fyrir myndavélina mína. Hleðslan var farin að gef sig og varabatteríið sem keypt var á sama tíma var ekki að standa sig mikið betur. Ég hringdi því í nokkrar ljósmyndaverslanir og spurðist fyrir um gripinn en þessi 5 ára myndavél var ekki lengur "sidste skrig" og batteríið greinilega ekki heldur. Á Amazonvefnum má fá batteríið fyrir $70 en gallinn er að Amazon sendir aðeins bækur, CDs og DVDs út fyrir landsteinanna. En jólin eru tími ljóss og friðar og góðvinur minn benti mér á verslun í Skipholti, sem höndlaði með slíka gripi, og viti menn þarna fékk ég batteríið. Fyrir litlar 7000 krónur get ég nú fest Santa á filmu láti hann svo lítið sem að líta inn til mín um jólin.

Reyndar hef ég lengi haft áhuga á þessari tegund battería og hann hefur frekar aukist undanfarið en hitt, þ.e. ég hef, alveg frá því að umræðan um rafmagnsbíl fór af stað velt því fyrir mér hvort litíum sé óþrjótandi auðlind. Það virðist sem helsta fyrirstaðan við að rafvæða bílaflotann (fyrir utan beinharðan kostnað)sé að framleiða nægilega öflug batterí svo maður komi bílnum í það minnsta út úr innkeyrslunni áður en kallað er eftir næstu hleðslu.  Það dugar skammt að eiga rafknúinn bíl ef ekkert rafmagn er til að knýja hann áfram.

 En nú er lausnin fundin og maður sem mús getur fljótlega lagt leið sína í kaupfélagið hans Steingríms Joð og keypt hina langþráður framlengingarsnúru. Líklega er vissara að fara með skömmtunarseðlana sína fyrst til uppáskriftar í ráðuneyti Svandísar Svavars svo ekki verði skrúfað fyrir rafmagn á heimtaug þeirra sem flokka ekki ruslið sitt samkvæmt stöðlum.

En svo fremi sem Svandísir heimsins bregða ekki fæti fyrir framtakið, þá virðist sem vandi rafbílaframleiðenda sé nú leystur. Á hásléttu Bólivíu, svokallaðri Salar de Uyuni, er að finna allt það litíum karbónat sem þarf til að fullnægja batterísþörfum heimsins næstu árin. Hvað gerist síðar er ekki gott að segja, en umhverfisverndarsinnar munu eflaust að endingu lýsa litíumnám skaðlegt umhverfinu. En það verður líklega ekki fyrr en mestöllum bílaflota heimsins hefur verið breytt, svo áhrifanna gæti sem víðast og sem þyngst. Þannig linntu umhverfisverndarsinnar í Bandaríkjunum ekki látum fyrr en lög voru sett sem bönnuðu olíuvinnslu á víðáttumiklum svæðum innan lögsögunnar. Lög sem gerðu BNA háð olíu frá Sádi Arabíu og Venesúela.  

Nú er krafa uppi um endurnýtanlega orkugjafa, en undir þá flokkast kjarnorka (sem er sögð of hættuleg), sólarorka (sem er of dýr, of fyrirferðarmikil og spillir þar að auki útsýninu) og vindorka (sem nýtist best þar sem vindstraumar farfuglanna liggja). Sjávarorkan er að verða síðasta hálmstráið, en það mun eflaust visna þegar upp kemst að þar sem straumarnir eru sterkastir þar liggi jafnframt helstu uppeldisstöðvar svifsins sem hvalirnir nærast á. Guð forði okkur frá að skerða lífsafkomu hvalanna.

Hið hvíta gull sem leysir hið svarta af hólmi. 

Er það þá ekki hinn knái Eva Morales sem kemur eins og riddari á hvítum fáki saltsins. Á Salar de Uyuni mun Morales nú drottna á meðan sendinefndir allra helstu ríkja heims gera sig til fyrir hann. Hver skyldi nú hljóta hnossið. 

Salt jarðar hefur nú fengið nýja merkingu í huga mannanna og miðað við verðið sem ég mátti gefa fyrir Li-batteríið í myndavélina mína má ætla að haldi Morales rétt á spöðunum verður Bólivía brátt eitt af stórveldum heimsins.

Grein um Salar de Uyuni:  http://www.technologyreview.com/energy/24058/?a=f