Með betli staf í hendi

Íslendingar hafa stórt hjarta, en ekki sérlega gott minni. Þeir geta fyrirgefið allar misgjörðir. Sé dópsali tekinn í Brazilíu upphefst harmagrátur í DV og blæðandi bloggheimahjörtun stofna reikning um björgunaraðgerðir og matarpakka til að létta skúrkinum lífið á sorphaugnum. Málsbætur eru tíndar til og áður en þú veist af er ljúflingurinn tekinn í dýrlingatölu.  Herópið hljómar um stræti og torg því "sérhver Íslendingur telur". Tilgangur heimsreisunnar öllum gleymdur.

Nú þegar Samfylking og Vg hafa tekið höndum saman um að snúa þjóðina niður og senda okkur inn í ESB með betlistaf, berast váleg tíðindi af snákum í paradís. Takist Sf og Vg ætlunarverkið þurfa menn ekki lengur að fara yfir hálfan hnöttinn til að lenda í illa lyktandi dyflissum með bandóðum morðingjum. Sama árangri má ná með stuttri helgarreisu inn í hjarta Evrópu. Þú þarft ekki einu sinni að fá þér jónu á kaffihúsi til að vera ákærður, dæmdur og sendur á Djöflaeyju. Það nægir að gefa betlara túskilding og þitt ljúfa líf gufar upp.

Þessi einstaka gestrisni Evrópusambandsins er í boði dómsmálaráðherra ESB sem komu sér saman um að herða á refsilöggjöf sem fengið hefur nafnið "absentia trials", þ.e. réttarhöld yfir fjarstöddum "sakborningum". Rétturinn getur jafnvel gert kröfu um framsal borgara mörgum árum eftir að meintur glæpur var framinn. Samkvæmt evrópskri handtökuskipun leyfist framsal einstaklinga yfir landamæri af minnsta tilefni, jafnvel frá sínu eigin heimalandi. Gleymist að tilkynna um ákæruna sparar það réttarkerfi viðkomandi lands heilmikið stúss. Það er svo miklu þægilegra að kveða upp dóm þegar vörnin er ekkert að flækjast fyrir.

Í dag átti að framselja breskan námsmann til Grikklands vegna ákæru um að vera valdur að dauða ungs manns. Þetta gerist þrátt fyrir að málið gegn honum sé meingallað og þrátt fyrir að breskir dómarar hafi miklar efasemdir um réttmæti ákærunnar, þá hafa þeir ekki ljáð máls á að hafna kröfunni. Jafnvel ekki lávarðadeildin sem var síðasta skjólið.

En alvarleiki mála er misjafn. Ferðamaður í Rúmeníu gaf betlara nokkrar krónur og fékk á sig ákæru fyrir að hafa keypt kynlífþjónustu af einstaklingi undir lögaldri. Eftir ævintýralegt réttarfarsklúður situr hann nú af sér sjö ára dóm sem hann fékk "in absentia". En frægasta fórnarlamb þessa samkomulags er mál blaðakonunnar Oriönu Fallaci sem var ákærð fyrir Svissneskum dómstól fyrir "hatursáróður" gegn múslímum. Þegar Ítalía samþykkti þátttöku í "absentia" réttahöldum flúði hún land. Í Evrópu var engan griðastað að finna og flutti hún þá til New York. Þaðan hélt hún ótrauð áfram baráttu sinni fyrir málfrelsi. Við dauðans dyr fékk hún að koma aftur til Ítalíu til að taka síðasta andvarpið. En þrátt fyrir lífverði vegna stöðugra hótana hélt hún áfram baráttu sinni fyrir frelsi til að tjá sig. Hún fylgdi bókinni, the Rage and the Pride, sem kallaði fram hina gífurlegur reiði múslímsku klerkaklíkunnar eftir með annarri bók um sama efni. Öflugar bækur fullar af ástríðu fyrir málefninu. Ákæran og yfirvofandi dómur "in absentia" sýna hve illa er farið fyrir málfrelsinu í Evrópu. Evrópsk menningar hefur sagt sig frá tjáningarfrelsið.

Oriana Fallaci vissi alltaf hvað var þess virði að berjast fyrir. Hún var hverjum málstað lyftistöng. 

Misskilin hjartagæska Íslendinga fyrir ömurlegum málstað dópdreifara sýnir ekki göfugt hjartalag. Í besta falli sýnir það að Íslendingar þekkja ekki lengur munin á réttu og röngu. Að ausa af gæsku sinni yfir glæpalýð en leyfa steingeldum stjórnmálamönnum að afhenda andlitslausum embættispokum í Brussel dýrustu eign þjóðarinnar, fullveldið, er ekkert minna en glapræði. Andleg fátækr og makræði þeirra sem nenna ekki lengur að láta sig málin varða. 

Með þá lágkúrulegu forystusauði sem við nú búum við er ekki að undra að krafa um að leggja af "umstangið" í kringum opinbera athöfn á Austurvelli 17. júní hafi komið fram í sumar. Hvenær skyldi styttan af Jóni forseta verða fjarlægð; komið fyrir í einhverjum bakgarði engum til ama? Kannski að næsta spurning sé: Hvað höfum við að gera með styttu af Jóni forseta þegar fullveldið er fokið til fjandans.

Já, hver var hann annars þessi Jón?

 

Mynd: www.bibliostoria.wordpress.com/.../

Athugasemdir

[Loftur Altice Þorsteinsson, 26.7.2009 kl. 00:05]

Góð og réttmæt færsla hjá þér Ragnhildur. Ég get ekki setið á mér að nefna, að minning Oriönu Fallaci er mér kær.

Hugsanlega hefur þú áhuga á eftir-farandi færslu minni um Magdi Cristiano Allam, frá 09.04.2008: http://altice.blog.is/blog/altice/entry/501368/

[Ragnhildur Kolka, 26.7.2009 kl. 09:25]

Þakka þér fyrir þessa fínu sendingu, Loftur Altice.

Allam og Fallaci létu sig málin varða og voru tilbúin að takast á við afleiðingarnar. Andstæðingar þeirra eru reknir áfram af sjálfseyðingarhvöt; hafa tapað trúnni á sjálfa sig og sækja því að hverjum þeim sem andæfir vonleysi þeirra.

Bók Oriönu Fallaci, Force of Reason, er magnaður óður til lífsins.