Sögur af vinstrimönnum og villum þeirra; fjórði hluti

... framh. þar sem frá var horfið:

Ögmundi til upplýsingar þá er Brandeis háskóli landfræðilega staðsettur nær Reykjavík en Gazaströndin svo munar meira en 2000 kílómetrum. Það var því harla undarlegt að hlusta á hann segja að „[..] við gagnrýnum síður það sem er fjær okkur en nær okkur“, því aðeins er 1¹/2 ár liðið síðan Ögmundur stóð við bandaríska sendiráðið með gjallarhorn og mótmælti kröftuglega hernaðaraðgerðum Ísraela á Gaza. Maður spyr sig hvort þarna hafi verið mótmælt á réttum stað af réttu tilefni, en gamlir kommar láta ekki slíka smámuni trufla sig. Ef Ögmundur þarf að afla sér atkvæða skundar hann upp á Laufásveg með lúðurinn og ef fyrrum samráðherra hans, Össur Skarphéðinsson telur kúfinn farinn af fylginu hrærir hann í sama potti. Afstaða beggja byggir á arfleifð kaldastríðsins þegar Bandríkin og Sovétríkin skiptu með sér heiminum. Í þá daga studdu Bandaríkin Ísrael en Sovétríkin voru bakhjarl PLO (Palestinian Liberation Organization). Skoðanir þessara tveggja fyrrverandi ráðherra sitja fastar í skotgröfum þessarar uppskiptingar. Fall Sovétríkjanna skildi þá eftir á skeri og leiddi þá og aðra sem aðhylltust alræðisstefnu sovétskipulagsins að beina eðlislægri óhamingju sinni í nýjan farveg. Baráttan gegn kapitalismanum heitir nú baráttan gegn alþjóðavæðingu en óvinurinn er enn Bandaríkin og ekkert af farangrinum hefur verið skilinn eftir. Aðeins skipt um bandamenn. Vinstri menn hafa tekið sér stöðu með jihadistum sem lýst hafa yfir heilögu stríði gegn vestrænum gildum hverra táknmynd er Bandaríkin.

En íslenskir vinstri menn fundu ekki upp hjólið. Leiðsögn þeirra hefur alla tíð komið að utan og á það jafnt við um „riddara réttlætisins“ í dag eins og forvera þeirra á pólitíska sviðinu, þá Einar Olgeirsson og Brynjólf Bjarnason. Og alla hjörðina sem með þeim hljóp. Franski heimspekingurinn Pascal Bruckner gerir þeim leiðangri sem nú er genginn nokkuð góð skil í bók sinni The Tyranny of Guilt; an essay on Western Masochism[1] sem kom út hjá Princeton háskólapressunni 2010. Hann telur að þrátt fyrir yfirskin trúleysis og hjúp sældarhyggju (hedonisma) sem vestrænar heimspekikenningar tukta okkur með þjáist þessir boðberar af miðaldapínu. Söluvaran er sú sama og á miðöldum, þ.e. frumsyndin. Iðrunin er málið, nú eins og þá, enda bíta engin vopn betur í löndum kristinna eins og sektarkenndin. Til að átta sig á hversu tryggilega sektarkenndin hefur skotið hér rótum þarf aðeins að horfa og hlusta á það sem fyrir augu og eyru ber. Blaðamaður Morgunblaðsins, Sigurður Bogi ritaði pistil í blaðið þann 6. maí sem súmmeraði þetta upp; hvernig hver sá sem stígur innfyrir helgað svæði sérhagsmunahópanna er úthrópaður þar til hann biðst auðmjúklega afsökunar á orðum sínum eða gerðum. Sigurður Bogi kallaði þetta nýja samkvæmisleikinn, en í raun er iðrunin nú orðin að hugmyndafræði á heimsvísu. Lögð er áhersla á að túlka allt í vestrænni menningu á neikvæðan hátt; sem tvískinnung, ofbeldi eða viðbjóð. Gildum er snúið á hvolf. Samkvæmt kenningunni eru hryðjuverkasamtök (Hamas) upphafin, einræðisherrar (Kúba, Venezuela) baðaðir umburðarlyndi  og íbúar þriðjaheimsins eru lofsungnir sem fórnarlömb. Fórnarlömb okkar, auðvitað. Á hinn bóginn er hamrað á lýðræðisríkjum, sem tregast við að gangast undir hinn nýja sið, af ótrúlegri óbilgirni. Gagnrýnin hugsun, sem eitt sinn var krúnudjásn vestrænnar hugsunar hefur vikið fyrir hagsmunum augnabliksin. Allt er sett á flot og ef hinir syndugu reyna að bera hönd fyrir höfuð sér þá er þeim grimmilega refsað. Stofnanir sem eiga að tryggja rétt borgaranna eru undir stöðugri árás eins og við sáum á síðasta kjörtímabili, þar sem stjórnarskráin, dómskerfið og fullveldið var í stöðugri vörn. En að verjast árásum þessara „riddara réttlætisins“ telst til höfuðsynda, því gamlar syndir eru nú notaðar sem vendir á samfélög Vesturlanda.

[1]   Frumútgáfan: La Tyrannie de la pénitence: essay sur le masochisme occidental, 2006, Grasset & Fasquelle, París

Mynd # 1  www.dv.is

Mynd # 2  www.babelio.com

Mynd # 3  www.sunnlenska.is

                                                                                                             

                                                                         ... framhald síðar

Athugasemdir

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 17.7.2014 kl. 13:39]

Bestu þakkir. Afburðargott!