Allt vald á einni hendi

Vegna anna læti ég hér fljóta með grein sem ég sendi Morgunblaðinu fyrir stuttu. Blaðið var svo vinsamlegt að birta hana almennigi og þótt ég geri fastlega ráð fyrir að lesendur síðu minnar séu dyggir áskrifendur Moggans er sjálfsagt að gera ráð fyrir undantekningunum. Þær gera jú lífið svo undursamlega skemmtilegt.

Hér kemur greinin:

 

Allt vald á einni hendi 

 

Allt frá stofnun lýðveldisins hefur Ísland verið í hópi hefðbundinna lýðræðisríkja þar sem stjórnskipanin byggist á þrískiptingu valdsins: Alþingi setur þegnunum lög, framkvæmdavaldið framfylgir þeim og dómsvaldið sér um að rétta af kúrsinn þegar lög eru brotin. En svo breyttist allt. Siðleysingjar hrifsuðu til sín tauma efnahagslífsins og lögðu landið í rúst. Þegar fyrsta áfallið var yfirgengið reis almenningur upp og krafðist nýs Íslands. „Burt með vanhæfa ríkisstjórn“ hrópaði lýðurinn á Austurvelli og kveikti elda. Siðvæðingar var krafist ekki bara í viðskiptalífinu heldur einnig stjórnmálunum. Langar skýrslur voru skrifaðar um orsök falls efnahagslífsins en lítið hefur farið fyrir umbótum á grundvelli þeirra. Í umrótinu sem upp kom náðu valdasjúkir lýðskrumarar fótfestu. Ný ríkisstjórn var kosin undir kjörorðinu „gagnsæi og heiðarleiki“. Út með spillinguna var lofað. Skjaldborg um heimilin var lofað. Endurnýjun trausts umheimsins var lofað. Hverjar hafa svo efndirnar orðið? Öll loforð hafa verið svikin katagórískt. Samfylkingin sem þegið hefur allt sitt frá bófunum sem keyrðu landið í þrot situr sem fastast á valdastólum sínum og hegðar sér nú eins og hrein mey á útihátíð; tilbúin að gefa dýrasta djásnið. Vinstri græn hafa helst til frægðar unnið að svíkja öll sín kosningaloforð.  Fram að setu í ríkisstjórn hafði flokkurinn orð á sér fyrir heiðarleika, en lítið fer fyrir þeim eiginleika um þessar mundir. Þetta er í stuttu máli saga síðustu tveggja ár þótt atriði eins og aðgerðaleysi í atvinnumálum og fólksflótti af landinu séu einnig ofarlega á afrekaskrá þessarar „fyrstu hreinu vinstristjórnar“ sem hér gengur í takt við allar aðrar slíkar stjórnir.

Snemma á ferli þessarar ríkisstjórnar varð vart við ofríki hennar gagnvart þingheimi.  Ógleymanleg er atkvæðagreiðslan um umsókn að Evrópusambandinu, þar sem nokkrir þingmenn Vinstri grænna greiddu kjökrandi atkvæði með tillögunni. Við þá afgreiðslu urðu vatnaskil fyrir þingflokk þann. Heiðarleika og hugsjónum var varpað fyrir róða en valdið afhent Samfylkingunni fyrir fullt og allt. Enginn rís undir slíkum svikum. Við þetta má nú flokkurinn búa. Með afsali hugsjónanna voru mörkin milli þings og framkvæmdavalds afnumin og þingið er nú djúpt í vasa ríkisstjórnarinnar. Dauðakippir „hugsjónafólksins“ minna aðeins á voðaverkið.

Og þá var röðin komin að hinu víginu. Næsta fórnarlamb alræðisstjórnarinnar er dómsvaldið. Árásir á dómstólana eru daglegt brauð og ganga þar fremstir forsætisráðherra og dóms- og innanríkisráðherra. Falli dómar ekki ráðherrum í hag eru dyggustu stuðningsmenn stjórnarinnar sendir út á torg, hrópandi „lagatæknar - pólitískir dómarar - siðleysingjar“. Siðleysi hrópandanna er þó sýnilegast. Einhvern tíma hefði heyrst sagt „heggur sá er hlífa skyldi“, en ekki núna. Nýjasta atlaga skötuhjúanna beinist að Hæstarétti landsins sem vogaði sér að dæma gæluverkefni forsætisráðherrans, stjórnlagaþingið, ógilt. Þetta er annar dómur af tveimur sem fallið hefur gegn ráðherravaldinu, en varla sá síðasti. Klúður á klúður ofan varð til þess að rétturinn komst ekki hjá því að taka þessa afstöðu. Sex dómarar sammála. En einræðisherrann í brúnni sættir sig ekki við að landslög nái til verka ríkisstjórnarinnar. Nú eiga hinir handjárnuðu þrælar á Alþingi að afhenda stjórninni þriðja valdið og dæma Hæstarétt ógildan. Engu skiptir í umræðunni að dómarar dæma eftir lögum. Lögum sem sett hafa verið af Alþingi. Auðvita má halda því fram - og upphrópanirnar  bera það með sér - að alviturt alræðisvaldið sé hæfast til að hafa vit fyrir okkur. Það tókst svo bærilega í Ráðstjórnarríkjunum. En ættum við þá ekki bara að viðurkenna að hér ríkir alræðisstjórn og leggja af óþarfa stofnanir eins og Alþingi sem stritar við að semja lög sem ekki þarf að fara eftir.

Sparnaður við að leggja Alþingi niður yrði 2.994 milljónir á ári samkvæmt nýjustu fjárlögum, en sparnaður er ekki á hugtakalista ríkisstjórnarinnar og auðvitað er óhugsandi að hún fari að leggja áróðursmaskínu sína niður. Hún er einræðisherrunum ómissandi. Þegar horft er yfir sviðið er ekki að sjá mikinn mun á vinnubrögðum ríkisstjórnar Samfylkingar og Vinstri grænna og þeim einræðisstjórnum sem berjast fyrir lífi sínu um alla norðanverða Afríku þessa dagana. Valdahungrið er hið sama en kannski ekki eins mikið blóð ... og þó. Atvinnulausum, heimilislausum og landflótta Íslendingum blæðir undan verkum ríkisstjórnarinnar. Og siðleysið er hér jafnvel meira því hér fara stjórnvöld fram undir gauðrifnum fána „lýðræðis“. Hræsnin speglast í öfugmælunum „norræn velferðarstjórn“.

 

 

Mynd: www.vladimiramichalkova.edublogs.org