Eilíflega ósáttur

 

 

Flestir eiga því láni að fagna að geta haldið upp á gleðidaga lífsins og gera það gjarnan í góðra vina hópi. Aðrir velja að halda upp á sín stærstu hugarvíl og þá er ókunnugum og utanaðkomandi ósjaldan blandað í málið. Prófessor við Háskóla Íslands sem eitt sinn sat í dómnefnd sem ekki tókst að hindra ráðningu umsækjandi í  lektorstöðu við skólann, er einn af þeim. Svanur Kristjánsson er enn að dragast með þennan draug í farteskinu. Nú á 20 ára afmæli ráðningar Hannesar Hólmsteins Gissurarsonar heldur Svanur sína hátíðarræðu, enn einu sinni og aftur í Fréttablaðinu.

Það er ekkert nýtt að dómnefndir við HÍ taki sér vald til að útiloka umsækjendur frá stöðum við HÍ; gerist reyndar víðar í hinu opinbera kerfi. Og Hannes er ekki einn um að falla ekki í hópinn vegna skoðana, nú síðasta sumar var doktor í sagnfræði frá Bandaríkjunum talinn vanhæfur til að öðlast doktorsgráðu frá HÍ vegna þess að hans sýn á sagnfræðina var önnur en dómnefndarinnar. Má þá alltaf tína eitthvað til því til stuðnings, því enginn er svo fullkominn að ekki megi finna einhvern veikan blett ef vel er leitað.

Svanur er fulltrúi elítunnar sem telur sig eiga HÍ. Svo virðist sem að hans mati varpi  tilvist HHG, innan hinna fyrrum óspjölluðu veggja, skugga á hin helgu vé. Helgin var rofin og ekkert fær hana endurheimt nema brotvikning hins óhreina. Haft var eftir Svani á Pravda að þegar hann hóf kennslu við HÍ hafi þar aðeins verið "tveir kennarar í stjórnmálafræði, ég og Ólafur Ragnar" hann bætir reyndar við að Þorbjörn Broddason og Haraldur Ólafsson hafi verið þarna líka, en þeir voru greinilega að gera eitthvað allt annað en að kenna.

Þetta var lítill sætur klúbbur með aðsetur að Sóleyjargötu 1 og um "samkennara" sinn segir Svanur "að mínu mati var Ólafur Ragnar afburðagóður stjórnmálafræðingur sem hafði áhuga á því sama og ég". Úr þessum tveimur sjálfhverfu setningum  má lesa að hefðu skoðanir Ólafs Ragnars ekki fallið eins og flís við rass við skoðanir Svans er vafasamt að Ólafur hefði fengið þessa líka fínu umsögn. Hannes var eins og hver önnur boðflenna í þennan fína og fornem einkaklúbb.

Svanur velur það sem hann vill að komi fram úr umsögn menntamálaráðherra við skipun HHG í lektorsstöðuna, en sleppir öðru. Hann minnist ekki á að HHG hafi verið eini umsækjandinn sem hafði á þessum tíma doktorspróf í stjórnmálafræði, en það var kennslugreinin sem auglýst hafði verið í. Sá umsækjandi sem fékk nær öll atkvæði deildarfundar (15/17) lauk ekki doktorsprófi fyrr en 6 árum síðar og Svanur lætur líka ósagt að vegna flýtiafgreiðslunnar sem dómnefndarálitið fékk á deildarfundi (lagt fram og samþykkt í einni viðstöðulausri kokgleypingu) leitaði ráðherra til viðurkenndra fræðimanna bæði hér heima og erlendis til umsagnar um hæfi HHG.

Öfgamenn eins og Svanur Kristjánsson eru eins og hundar með bein, á meðan beinið er til staðar skal á því hangið. Ósóminn skal upprættur og ekki bætir úr skák að HHG framdi það voðaverk fyrir nokkrum árum að skrifa bók um ævi "Skáldsins". Hafi ráðning HHG verið helgispjöll þá var bókin ekkert minna en guðlast. En engum sem las bókina duldist að fyrstu kaflar hennar voru teknir upp úr ævisögum skáldsins, enda kom það fram í aftanmálsgreinum. Hins vegar fylgdu ekki aftanmálsgrein hverri setningu. Á þetta bitu hundarnir sig og eru enn, eins og grein Svans sem á tvöfaldra harma að hefna sýnir, að togast á um bitann. Þeir virðast ekki hafa tekið eftir því að enginn er að toga á móti.

HHG hélt upp á stórafmæli sitt og bauð þangað vinum og óvinum til að gleðjast með sér. Þeim sem ekki vildu þiggja var frjálst að halda sig fjarri. Svanur velur hins vegar að láta bera harm sinn og hugarvíl inn á hvert heimili svo engin leið er að víkjast undan. Megi tyllidagar Svans í framtíðinni einskorða sig við árnaðaróskadálkinn.