The Case of the Missing Choir

 

Í gær urðu ákveðin þáttaskil í ævi minni, þegar ég útskrifaðist með meistaragráðu í líf og læknavísindum frá Háskóla Íslands. Ég var þarna í fríðum flokki "framtíðar" Íslands og ekki ein úr bloggheimum, því bloggvinur minn og Húnvetningurinn Hjörtur Jónas Guðmundsson var þarna í sömu erindagerðum, þ.e. að taka við prófskírteini og er hann nú "legit" sagnfræðingur. Barátta hans fyrir sjálfstæði íslenskrar þjóðar hafði borið hann nokkuð af leið bóknámsins. Ég óska honum til hamingju með áfangann.

Mikil breyting hefur orðið á framkvæmd athafnarinnir síðan ég stóð þar síðast á sviði (2003) og má eflaust rekja þessa breytingu til aukinnar áherslu skólans á fjölþjóðleg samskipti. Frá því að vera hátíðleg en nokkuð þunglamaleg athöfn, hefur nú verið skipt um gír og er nú öllu snaggaralegri svo ekki sé minnst á lita-showið sem nú ræður ríkjum. Minnti það helst á kjötkveðjuhátíð í Rio þegar forsetar fræðasviða og deilda gengu uppá sviðið sveipaðir litskrúðugum treflum, sem með réttu hefðu átt að kalla á heimsókn á sólbaðsstofu og nokkrar stélfjaðrir. Rektor einn hélt sínum hátíðleika.

En það var fleira óhefðbundið við þessa athöfn. Undir lok ræðu rektors varð vart við ókyrrð á sviðinu, sendiboði válegra tíðinda bar stallara rektors einhver boð sem leiddi til skyndifundar hirðmanna við útgöngudyrnar. Að lokinni ræðu rektors kom svo stallarinn í pontu og upplýsti salinn að sá voveiflegi atburður hefði gerst að Háskólakórinn hefði ekki skilað sér í hús. Virtist sem hann hefði gufað upp, því engin útskýring kom á hvarfinu. Helst dettur mér í hug að kórinn hafi lent í sömu uppákomu og ég við að komast á staðinn án þess að hafa haft sömu fyrirhyggju. Í mínu besta pússi þurfti ég nefnilega að moka bílinn minn út úr skafli og gerði það með nokkrum tilþrifum. En að fenginni reynslu ferðast ég alltaf með kúst og skóflu á vetrum. Það hjálpar heilmikið þegar sumardekkin halda að þau séu heilsársdekk. 

En nú voru góð ráð dýr. Enginn kór og virtist því vera um snautlegan endir á herlegheitunum að ræða. En háskólamönnum er ýmislegt til listar lagt og var brugðið á það þjóðlega ráð að láta gesti bara skemmta sér sjálfum. Forsöngvari var fenginn úr hópi deildarstjóra og söng allur salurinn Ísland ögrum skorið, ekki einu sinni heldur tvisvar, svo undir tók. Mér sýndist flestir bara ánægðir með þau endalok. En hafi einhver fregnir af kórnum væri gaman ef viðkomandi léti vita. Ég skal koma með skófluna.

Svona leit kórinn út síðast þegar sást til hans.

Myndin er fengin að láni frá Arnbirni Eiríkssyni á Stafnesi og er frá útskrift dóttur hans sumarið 2009. 

Mynd1: HÍ

Athugasemdir

[Gunnar Rögnvaldsson, 28.2.2010 kl. 14:36]

Óska þér til hamingju Ragnhildur Bestu kveðjur

[Ragnhildur Kolka, 28.2.2010 kl. 14:43]

Þakka kveðjuna, Gunnar.

[Hjörtur J. Guðmundsson, 28.2.2010 kl. 16:25]

Til hamingju Ragnhildur og takk fyrir mig :) Nú er það meisraranám í alþjóðasamskiptum við HÍ.

[Ragnhildur Kolka, 28.2.2010 kl. 16:34]

Sæll Hjörtur, ég veit þú gerir það gott þar eins og annars staðar.

[Haraldur Baldursson, 28.2.2010 kl. 21:38]

Hjartanlega til hamingju með útskriftina. Verðmæti landins eykst við þetta.

Gaman að heyra af Hirti líka...þið eruð frábærir málssvarar sjálfstæðis landins okkar.

[Ragnhildur Kolka, 28.2.2010 kl. 22:51]

Þakka þér fyrir kveðjuna og innlitið, Haraldur.

[Kolbrún Hilmars, 3.3.2010 kl. 13:20]

Innilega til hamingju með gráðuna, Ragnhildur.

Skemmtileg lýsing á snjómokstrinum   

[Ragnhildur Kolka, 3.3.2010 kl. 19:13]

Þakka kveðjuna, Kolbrún og þú mátt trúa mér að ég er liðtæk með skófluna.