Ber er hver að baki .....

Nú hafa tryggir og trúfastir vinir utanríkisráðherra innan RÚV ákveðið að leggja baráttu hennar fyrir setu í Öryggisráðinu lið hér innanlands. Skortur hefur verið á stuðningi við þessu montframboði meðal almennings. Áróðursherferðinni var hrundið af stað í gær, þegar Spegillinn sendi út viðtal  við einhvern nýsjálenskan ex-öryggisráðsfulltrúa, sem vitnaði um ágæti og árangur þess að smáríki ættu þarna sæti.

Ekkert sem hönd var á festandi kom fram í orðum mannsins - smáríki geta haft áhrif (ekkert dæmi tekið); þau geta aflað sér vinsælda (m.þ.a. taka undir allt kvabb sem utanráðsmönnum dettur í hug að bera upp, sem sagt vera vinsamleg) og þau geta sýnt "frumkvæði". Frumkvæði um hvað??? Þetta var kurteislegt spjall sem skilaði engu, en fékk gott rými í umfjöllun "útvarps allra landsmanna".

Öryggisráðið fjallar um stríðsátök og hvort hlutast eigi um þau. Stóru þjóðirnar með neitunarvaldið véla um það samkvæmt sínum eigin hagsmunum og smáríki fá að setja stimpil sinn á niðurstöðuna. Kjósi þau að gera það ekki þá er þeim það líka frjálst, því  afstaða þeirra skiptir engu máli umfram fegrunaraðgerðina sem felst í að allir syngi í kór. 

Öryggisráðið fjallar líka um friðargæslu. Þar getum við tekið þátt án þess að sitja í ráðinu. En vandamálið sem Öryggisráðið stendur frammi fyrir tengist  ekki hvað síst illvirkjum sem gæsluliðar á þeirra vegum fremja á saklausum borgurum, einkum konum og börnum. Það vandamál verður ekki leyst með pilsaþyt frá Íslandi. Vandamálið er orðið að gefinni stærð innan stofnunar Sþ, sem hefur nú sætt sig við að fella niður ákvörðunina um "zero tollerance" og hefur tekið upp stefnuna "þetta er ekki ásættanlegt". Hvað sem það nú merkir.

Önnur nálgun til áhrifa, sem hugnast mér betur, var viðtal við Hrafn Jökulsson á Morgunvaktinni í morgun. Hrafn, sem hefur um stund dregið sig frá skarkala heimsins, sinnir nú mannlífi í afskektustu byggð landsins. Hann hefur líka staðið fyrir útrás til annarra landa. Ekki með fullar hendur fjár heldur með því að gefa af eigin tíma og styrkja félagslíf ungmenna í fátækasta ríki Evrópu. Hrafn hefur með þessu sýnt hvar og hvernig smáríki, með takmarkaða fjármuni og völd, getur haft áhrif og látið gott af sér leiða.

Í stað þess að kosta rándýrar sendinefndir til NY sem gagnast engum nema uppblásnu egói stjórnmálamanna eigum við að leggja áherslu á að láta fjármuni okkar ávaxta sig í góðum verkum. Hvar betra en í bakgarðinum heima hjá okkur þar sem þörfin er svona gríðarleg?